Aangezien de speakers fonkelnieuw zijn, laat ik ze eerst een ruime week inspelen voor ik begin met het serieuze luisteren naar de speakers. Het fatsoenlijk inspelen van luidsprekers is een niet te onderschatten factor en absoluut noodzakelijk om tot een juiste beoordeling te komen. Gedurende de week hoorde ik de weergave dan ook verbeteren. Het nogal aanwezige en zenuwachtige hoog van de tweeter kwam steeds meer in balans met de midrange en laagweergave. De ietwat stijve laagweergave werd steeds gemakkelijker en soepeler. Na zo'n honderd uurtjes spelen kon ik geen grote verandering in de weergave meer waarnemen, en dus werd het tijd er eens lekker voor te gaan zitten met een leuke selectie cd's en elpees.
Het eerste album wat gedraaid wordt is de dubbel elpee The Concert in Central Park van Simon and Garfunkel. De muziek heeft door de jaren heen nog niets aan kracht ingeboet en bevat zo'n beetje alle hits van het beroemde duo. Luisterend naar de balled April Come She Will hoor ik de stem van Art Garfunkel prachtig breekbaar weergegeven. Ademloos luister ik de track uit waarbij verder opvalt dat de gitaarbegeleiding mooi strak en bijzonder realistisch klinkt. In de songs waar de heren hun zo kenmerkende samenzang ten gehore brengen, kwijten de speakers zich uitstekend van hun taak door de stemmen individueel te laten horen maar toch die samenhang waarin beider stemmen samensmelten te bewaren. Wat ik een klein beetje mis ten opzichte van mijn Audiovector speakers is wat 'sparkle' in de hoogweergave. Hierdoor missen blazers net dat laatste beetje bite. Op andere punten weten de Definion 5's echter te verbazen. Zo klinken de drumsticks op de rand van de snaredrum in Still Crazy After All These Years zeer realistisch en dynamisch. De ruimtelijkheid van de opname is goed terug te horen; je waant je tussen het publiek in het enorme park.
Grijsgedraaid maar nog steeds erg lekker is Dave Brubeck's Take Five. De snaredrum klinkt zeer strak, levensecht en het is ritmisch helemaal in orde. De bekkens klinken mooi metalig en lang uit. Ze hebben die mooie zingggggggggg. Hoewel de tweeter mooi open en gedetailleerd klinkt, mis ik iets aan klankkleur en nuancering bij de blaasinstrumenten. Eigenlijk een beetje zeuren wanneer je bedenkt dat deze Teufel Definion 5 slechts een derde kosten van mijn Audiovector speakers. In dat licht bezien is er eigenlijk niets mis mee. Wat wel opvalt, is dat de Definion 5 het geluidsbeeld keurig opbouwt in zowel diepte als hoogte maar het in de breedte niet echt buiten de speakers geplaatst wordt.
Swing When You're Winning van Robbie Williams krijgt waarschijnlijk nog dit jaar een opvolger. Tot die tijd geniet ik nog vaak van de liedjes op het eerste album. It Was A Very Good Year blijft een favoriet. De stemmen van zowel Robbie Williams als Frank Sinatra klinken prachtig. Er is duidelijk onderscheid te horen, Robbie klinkt wat minder vloeiend en koeler terwijl de stem van Frank vloeiend en vol warmte uit de speakers komt. Hier is het nut van een dedicated middentoner goed te horen. Vooral het stukje gezongen door Frank zorgt voor kippenvel. De grote groep blazers wordt keurig individueel ten gehore gebracht maar ontbeerd net dat kleine toefje bite wat de muziek extra spannend kan maken.
Dat het rustige karakter van de tweeter ook heilzaam kan werken blijkt bij het beluisteren van Anastacia's Not That Kind. De stem van Anastacia mist misschien dat laatste snufje rauwheid maar voordeel is wel dat de boel niet uit de bocht vliegt. Veel betaalbare speakers laten haar stem scherp en schreeuwerig klinken. Met de Teufel luidsprekers blijft de muziek zeer beluisterbaar, ook als het volume opgeschroefd wordt. De muziek vraagt er om en de Definion 5's zijn graag bereid hier gehoor aan te geven. De muziek swingt als een dolle, het funky basloopje heeft lekker veel gewicht en is bijzonder ritmisch. Onvermoede details in de muziek die door de Devialet 170 aan het licht worden gebracht worden moeiteloos weergegeven door de speakers. Qua transparantie zit het dus wel snor met de Teufels.
