Om er zeker van te zijn dat de verbinding via USB optimaal is, heeft Naim in het menu de optie BitPerfect opgenomen. Hiermee kan worden bepaald of het afspeelapparaat (de computer) de digitale data bitperfect aanlevert. Daarmee wordt bedoeld dat het bronbestand en het digitale signaal dat aan de ingang van de DAC wordt aangeboden exact hetzelfde zijn. Hiervoor kun je een serie testbestanden downloaden van de Naim website.

Als je die via USB afspeelt (er is dan overigens geen geluid te horen over de luidsprekers) kan de DAC-V1 meten of alles in orde is. Met het resultaat van de test kan de gebruiker tot op zekere hoogte zelf nog wat veranderingen in de configuratie aanbrengen: de instellingen voor bitdiepte en samplingfrequentie van de Player op de computer, de volumestand van de player of de computer, en eventueel de USB kabel. Of het veel uitmaakt kan ik niet zeggen. Mijn MacBook Pro bleek geen BitPerfect signaal af te geven, maar wat ik hoorde toen ik muziek speelde was dik in orde. Het kan blijkbaar verkeren.

(De digitale ingangen. Geen AES/EBU, maar wel BNC en a-synchroon USB)

NAP 100
Tsja, na die uitgebreide introductie van de DAC-V1 is er over de NAP 100 eigenlijk niet zo veel te vertellen. Dat vind ik diep van binnen eigenlijk een beetje oneerbiedig, maar wat kun je over een eindversterker allemaal verzinnen? Ik zou kunnen vertellen dat hij er met zijn halve breedte ten opzichte van mijn Supernait best schattig uitziet.

En dat het de eerste Naim eindversterker is die naast een DIN-ingang ook een RCA-ingang heeft. Dat hij bij 8 Ohm 50 Watt afgeeft en bij 4 Ohm 75 Watt. Dat de verzonken luidsprekeraansluitingen (banana's only) niet geschikt zijn voor Naim's eigen verzilverde banaanstekkers die ze voorschrijven aan hun NAC-A5 luidsprekerkabel, en dat hij 5,6 kilo weegt. Maar dat is het eigenlijk wel zo'n beetje.

(Goed zichtbaar: de NAP 100 is volledig dubbel-mono opgebouwd, met voor elk kanaal een aparte wikkeling in de trafo)

Lekker luisteren dan maar…
Zowel de DAC-V1 als de NAP 100 werden tijdens de luistersessies met het meegeleverde netsnoer aangesloten. Dat doe ik in eerste instantie altijd, want ik wil graag weten hoe een apparaat af-fabriek klinkt. Daar komt in het geval van Naim bij dat de extreme aandacht die ze aan het binnenwerk van hun apparatuur besteden ook is toegepast op de selectie van het meegeleverde netsnoer. Het exemplaar dat in de doos zit komt - net als 99,99% van alle standaard netsnoeren - gewoon uit China, maar Naim heeft bij maar liefst twaalf fabrikanten diverse exemplaren besteld en die uitgebreid en zeer serieus aan een vergelijkende luistertest onderworpen. Ga er dus maar vanuit dat er geen beter klinkend standaard netsnoer bestaat voor Naim apparatuur dan het exemplaar dat ze zelf meeleveren. Schitterend vind ik dat…

(Ook mooi: in de DAC-V1 wordt kwistig gebruik gemaakt van de voor Naim zo kenmerkende mosterdgele tantaal-condensatoren. Niet de goedkoopste oplossing, maar volgens Naim wel de best klinkende)

We beginnen  met de DAC-V1 als converter. Om even helemaal in de Naim-sfeer te blijven, kies ik Meet Me In London van Antonio Forcione en Sabina Sciubba als eerste muziek voor de luistersessie. Dat album is, voor een audiofiele 24-bit/96kHz opname, buitengewoon goed verteerbaar in muzikaal opzicht. En het is ook nog eens een uitgave van het eigen Naim label. Via de interne d/a-converter in de Supernait klinkt de opname lekker los, warm en dynamisch en de stem van Sabine Sciubba komt mooi in de mix naar voren. Het laag is redelijk diep en er is ruimte om de stem en de gitaar van Forcione.

Ik vind de prestaties van de Supernait als d/a-converter nog steeds goed verdedigbaar. Maar dan sluit ik mijn AudioQuest Eagle Eye digitale interlink aan op een van de coaxiale RCA-ingangen van de DAC-V1. De verbinding tussen de DAC-V1 en de Supernait was al gelegd met een Van den Hul Integration Hybrid interlink en het is een kwestie van snel een andere ingang kiezen om het vergelijk te starten. Ik had gehoopt dat de DAC-V1 een beetje in de richting van de NaimDAC zou komen, maar mijn verwachting wordt flink overtroffen. Ik herken onmiddellijk de Naim-sound (warm, dynamisch, ritmisch sterk en betrokken) maar er is zoveel meer autoriteit en ruimtelijkheid met de DAC-V1 in de keten dat ik het hele album afluister voor ik de iPad weer ter hand neem om andere muziek aan te zetten. Het is in muzikaal opzicht meer van wat ik gewend ben, maar dan wat uitvergroot en veel beter in focus. Kleine geluidjes van vingers op snaren of het geklop op de kast van de gitaar komen veel levensechter over. De stem heeft meer 'lichaam' en staat beter op hoogte.

Ook met elektronische muziek verslaat de DAC-V1 de interne converter van de Supernait met twee vingers in de neus. Er is meer dynamiek, meer kleur en meer textuur. Ja, ook synthesizergeluiden hebben een hoorbare structuur en die wordt een stuk duidelijker weergegeven, alsof ik van standaard definitie naar High Definition ben overgeschakeld. Een gloednieuw album waar ik erg enthousiast over ben - en wat dus waarschijnlijk nog wel vaker zal terugkomen in recensies - is Excavation van The Haxan Cloak.

Deze duistere, instrumentale luistertrip zit vol met putdiep laag en brute geluiden die superdynamisch uit de luidsprekers knallen, maar in de rustige passages zit ook een ongelooflijke diepte met veel details. Met behulp van de DAC-V1 verdwijnen de luidsprekers nog nadrukkelijker uit het geluidsbeeld en ik zit echt midden in de beklemmende sfeer die het album oproept. Dat doet de DAC-V1 trouwens met alles. Klassiek, jazz, het maakt niet uit. Het gevoel van 'erbij zijn' is gewoon een stuk groter.