Hoewel de Yamaha-set de nodige uren heeft staan draaien en de afgelopen weken heel wat opwarmtijd heeft gekregen, blijf ik maar het idee houden dat een stuk vuurwerk (gestoken op een bepaalde plaats) wonderen kan verrichten. De weergave is mooi, ruimtelijk, details in overeenstemming met de verwachting, geen brom of narigheid. Tegelijk te weinig opwinding, zelfs niet met live opgenomen CD’s. Dus ben ik gaan experimenteren. Filter weg dat tussen de set en het lichtnet zit. Dat maakt de weergave niet sneller, wel minder ruimtelijk en onrustiger. Met een SEEC filter heb ik tot nu toe altijd goede resultaten, ook nu weer, dus dat blijft op zijn plaats. Supra netsnoeren willen nog wel eens rond en zacht klinken. Klopt, dus een paar Hanze Hifi kabels ertussen. Dat scheelt in positieve zin. Vervolgens heen en weer tussen de XLR- en RCA-verbinding, met meerdere soorten interlinks. De XLR-verbinding blijft de hoogste waarde in luistergenot scoren, zelfs al is de kabel een erg goedkoop type. CD of SACD, display aan of uit, het helpt allemaal in de juiste richting, maar niet genoeg om echte opwinding te brengen. Dus leg ik mij er bij neer dat de Yamaha set nu eenmaal niet de meest opwindende weergave biedt en daarmee verder af staat van bijvoorbeeld een ritmisch sterk Naimdan welArcam-geluid: smooth en aangenaam, lief en retro. Uiterlijk en weergave passen bij elkaar. Laat ik het daar op houden.
De set op onze redactie
Als luidsprekers is een set PMC Twenty.23 vloerstaanders ingezet, die recent door What Hifi werden verkozen tot speaker van het jaar in de prijsklasse boven 1500 Pound. Aangesloten met Chord kabels. Een eenvoudige Ikea Lack tafel doet dienst als meubel (geheimtip: de Lack tafel is door zijn ultralichte opbouw heel geschikt als plateau voor audio en zeker voor sommige platenspelers zoals een Linn LP12). Kortom een no-nonsense opstelling met niet al te dure kabels en accessoires. Later, veel later kan ik beschikken over een PS Audio P5 Powerplantregenerator die briljante dingen doet met de Yamaha set. Helaas is de prijs daarvan niet in verhouding met de rest (4450 Euro), dus het heeft geen zin daar verder over te schrijven. Maar mooi was het zeker, hetgeen het belang van schone energie wederom onderstreept.
Luisteren
Mijn (SA)CD-collectie is gestreamd en opgeborgen in dunne plastic hoesjes. Het even daarom even zoeken naar SACD-opnames, maar ze zijn er. Bijvoorbeeld een leuke verzamelaar met Marvin Gaye, Elton John, Toto, Trijntje Oosterhuis en Diana Krall. Stuk voor stuk de wat meer onbekende tracks die een behoorlijke indruk geven van de capaciteiten van de SACD-speler indien een SACD laag wordt aangeboden. Behalve hetgeen ik heb aangehaald onder het kopje "Experimenteren", spelen zowel de SACD-speler als de versterker op een aangename manier. Mijn PMC’s weten het aangeboden stereobeeld naar alle drie de richtingen open te trekken. Hoogte is niet helemaal correct, zangers staan te laag, alsof ze zitten, al reikt de muziek wel tot haast aan het plafond. Breed is de weergave zeker, met Africa van Toto komen de geluiden haast naast mij tot leven. Dat is erg goed en betekent dat het geluid ook de ruimte heeft in de diepte. Niet opgedrongen aan de luisteraar, fraai op enige afstand neergezet. Dat correcte stereobeeld is mij ook al opgevallen met CD’s, met een goede SACD gaat het nog een stap verder in de juiste richting. Van stereobeeld naar de klank van de versterker en speler. Of beter gezegd het ontbreken van een klanksignatuur.
De Yamaha set toont weinig karakter van zichzelf, is zeer neutraal zolang de toonregelaars niet aangeraakt worden. Dat is niet negatief bedoeld, toonregelaars zijn soms een zegen als de marketing afdeling van een platenmaatschappij vindt dat de muziek moet krijsen of bonken. Of als uw gehoor een streepje extra hoog wel kan waarderen vanwege de leeftijd. Maar uiteraard verandert een toornregeling de frequentiecurve en dan kan de weergave nooit meer neutraal zijn. Heel mooi is dat, als de toonregeling in de "12 uur"- positie gaat, intern in de versterker een relais klikt. Yamaha trekt echt de meest korte weg door de versterker als hij “neutraal” staat. Pas als de toonregeling actief wordt ingezet, gaat het signaal met een omweg door de betreffende circuits.
Intussen kwelen Norah Jones en Diana Krall hun teksten. Nog altijd aangenaam en op een bedeesde wijze. Dat doet me zachtjes meebewegen op de maat, geeft nooit dat moment van kippenvel waar ik zo naar kan snakken.Een prachtig voorbeeld daarvan is een CD van Stacey Kent, die live is opgenomen. Draai ik die op mijn andere set, dan staat het lieve mens in de kamer,sleept me naar het podium, raakt me intens. Toegegeven, de versterker daar kost het 10-voudige van de Yamaha A-S2000.Ik wil alleen maar aangeven dat het wèl kan. Zelfs binnen de prijsklasse van Yamaha. Mogelijk levert u dan wel in op andere zaken, zoals dat fraaie stereobeeld of de gebrachte rust. Keuzes maken, het is niet anders. Wie erg valt op live-opnames en al hun randjes en oneffenheden op de koop toe neemt, kan beter een ander merk eens aan de tand voelen. Bent u meer van precies, correct en ongekleurd, dan zal de Yamaha-set u geen kwaad woord ontlokken.
Mag ik nog wat klassiek op SACD de revue laten passeren? Want waar de massa-industrie zich lijkt te hebben afgewend van deze geluidsdrager zijn een aantal kleinere labels fanatiek bezig het medium optimaal te benutten. Zoals Channel Classics, waar mooie werken te vinden zijn van bijvoorbeeld Pieter Wispelwey. Als ik die weer eens beluister op een echte SACD-speler, dan gaat dat toch verder dan een FLAC-rip op een uitgekiende mediaserver, zelfs als die dedicated voor CD werkt. Al snel dringt zich de vergelijking op met"high resolution"-opnames met samplerates van 88.2 of 96 kHz. Dat Channel Classics bovendien geen last heeft van marketeers draagt bij aan de uitstekende opname, die nooit overstuurd raakt. SACD opent opnieuw de ogen en is eigenlijk ook hier te lang uit huis geweest.
