Voor beeld en geluid staat er een Sony DVP S-585P dvd-speler opgesteld. Leuk voor een filmpje, voor muziek moet ie in de Rega echt zijn meerdere erkennen. Een LCD televisie verzorgt het beeld, en uiteraard wordt het geluid van de televisie over de set afgespeeld. Een 30 jaar oude Technics tuner doet nog steeds trouw zijn werk. Waarom? Omdat ie een prima geluidskwaliteit heeft waar vele huidige tuners nog wat van kunnen leren! En dat niet alleen, de analoge bediening bevalt Wim ook erg goed. Gewoon lekker draaien aan een grote knop om zenders te zoeken, vaak eenvoudiger dan al die drukknopjes met geheugen waarvan je na een jaar niet meer weet hoe je ze moet programmeren...
Wanneer ik vraag wat Wim belangrijk vind aan een set, dan antwoordt hij `het moet lekker relaxed klinken zonder analytisch te worden, want dat leidt alleen maar af`. Daarom houdt Wim ook zo van analoog: het is met een goede bron zoals een LP12 draaitafel heerlijk luisteren naar muziek zonder dat het analytisch wordt. Die ervaring heb ik zelf ook met analoog, het lijkt gemakkelijker om er naar te luisteren, vermoeit minder snel en het veroorzaakt vaak meer betrokkenheid bij de muziek. Lekker relaxed!
Ik heb een paar LP`s meegenomen, waaronder Unplugged van Eric Clapton op 180 grams. Een LP die wel bij Wim in de smaak valt, in tegenstelling tot wat ander werk dat ik bij me heb, zoals Roger Waters en Kraftwerk. Layla wordt op de platenspeler gelegd en Eric klinkt met z`n onversterkte band natuurlijk en realistisch in de kamer. Wat mij opvalt is een brede en diepe soundstage, muziek die emotie opwekt, bij de juiste muziek en het juiste volume. Wanneer erg hard wordt gespeeld begint het midlaag tussen 100 en 200 Hz wat te overheersen, waardoor het wat boemig gaat klinken. Dat komt wellicht door de combinatie van akoestiek en luidspreker, De JBL`s zijn wat vet in het laag, maar ook de ruimteakoestiek en een niet optimale plaatsing van de luidsprekers kunnen het laag extra versterken.
Harry Belafonte`s Live at Carnegie Hall wordt opgezet en klinkt formidabel. Een opname uit 1959 en dan ook nog eens live! Het zal niet het allereerste live-album zijn geweest, maar wel een van de eerste live-albums die een financieel en artistiek succes werden! En het album klinkt schoon en fris, helemaal niet donker en stoffig zoals je zou verwachten van een opname van bijna 50 jaar oud! Harry staat gewoon in de kamer en we belanden in een andere tijd, zijn aanwezig bij een live concert waarbij we zelf alleen het beeld hoeven te fantaseren. Wat is goede audio toch heerlijk!
Ook een plaat waar Wim erg van kan genieten is de 12” van Peter Gabriel met het nummer Don`t give up, dat hij samen met Kate Bush doet. Volgens Wim is de 12” uitvoering langer dan LP uitvoering, maar na het beluisteren van het nummer heb ik niet het idee dat er meer in zijn versie zat dan “mijn” LP-versie... Ook dit klinkt lekker en evenwichtig, stemmen staan mooi in de ruimte en de bas klinkt goed bij het ingestelde volume. Ook Jazz at the Pawnshop wordt gedraaid, een tamelijk audiofiel werkje uit Scandinavië. Volgens de kenners wordt dit in 1976 opgenomen album gezien als het best opgenomen jazz album ooit, en mag eigenlijk niet ontbreken in de collectie van iedere audiofiel. Mits hij of zij de muziek waardeert natuurlijk! Ik hoor het nu voor het eerst en weet dat goede muziek pas gewaardeerd wordt na meerdere malen gedraaid te zijn. De klank is in ieder geval uitstekend op deze installatie!
Wanneer ik vraag wat Wim de zwakste schakel in zijn set vindt, dan blijkt dat hij het de luidsprekers vindt. Ik ben het met hem eens, wanneer je de rest van de meest gebruikte componenten, zoals de LP12 en de Musical Fidelity erbij betrekt. `De luidsprekers kleuren het geluid enigszins, maar bij niet te luid spelen valt het nog wel iets mee`, aldus Wim. De bassreflexpoort dichtstoppen met een doek is wellicht een goede manier om het laag iets te temmen. En wat schuiven met de luidsprekers, want de afstand tot de wanden is niet erg groot.
De toekomstplannen voor de set zijn deels inmiddels gerealiseerd: de arm en het element van zijn draaitafel zijn kort na mijn bezoek al vervangen. Rest alleen nog het aanpassen van de stroomvoorziening. De plannen zijn er om een aparte stroomgroep aan te gaan leggen, met eigen aarding door middel van een geslagen aardpen. Die aardpen kan tot wel 25 meter diep gaan, vertel ik Wim. Daar had ie niet op gerekend, een paar meter leek hem wel genoeg. Ik zag Wim zuur wegtrekken bij de gedachte dat ie met een zware hamer, heftig zwetend, nog 20 meter aardpen te gaan had. Iedere slag zakt de pen slechts 2 centimeter dieper en na iedere meter wordt het zwaarder en zwaarder... Gelukkig zijn er mannetjes met speciaal gereedschap die de aardpen zonder veel moeite de bodem in jassen. Kan Wim gewoon lekker muziek blijven luisteren terwijl de aardpen in de bodem verdwijnt. En dat is wel zo aangenaam met zijn set!
