“Op een of andere manier associëren veel mensen Level 42 met een hoogwaardige sound. Er is een beroemde straat in Londen, Tottemham Court Road, waar ze vroeger veel hifiwinkels hadden. Toen we in 1981 ons eerste album maakte, hoorde je in de winkels altijd een van onze songs. Ik weet niet hoe het komt, maar misschien omdat de muziek van Level 42 vol zit met high, lows en mids, het is geen eendimensionale gitaarband. Zelf zijn we niet echt bezig met het creëren van een hoogwaardige sound. Als ik me daar mee bezig moet houden, stoort dat het creatieve proces. Als het goed klinkt voor mij, dan is het goed, weet je. Ik maak me geen zorgen of het technisch allemaal wel klopt. Alleen tijdens het afrondingsproces van een plaat vind ik het belangrijk hoe het klinkt. Is het over de top, misschien juist te saai, niet hard genoeg? Daarvoor schakelde ik bij Retroglide John Ashley in, het enige hulpje van buitenaf. John heeft zijn eigen masteringstudio, deed ook veel re-issuewerk van Level 42 en van mijn One Man-album. ‘Het klinkt prima’, zei hij nadat hij mijn mixen had gehoord, ‘prima songs ook.’ Dan is het goed voor mij, ik vertrouw hem.”

Technologie

“We hebben nog nooit zo lang aan een plaat gewerkt. Achttien maanden heb ik in mijn homestudio gezeten. Het ‘summerhouse’ noemen we het, omdat het in mijn achtertuin is en omdat ik er vroeger alleen in de zomer in werkte. Ik heb natuurlijk wel ongeïnspireerde momenten gehad dat ik echt even weg moest. Maar dat is het mooie aan de technologie van vandaag. Je hebt alles zelf in de hand en je kunt het je permitteren om gewoon de kamer uit te lopen. Het vorige Level 42-album, Forever Now uit 1994, hebben we ook in mijn studio opgenomen, maar we hebben het gemixt in Londen. We hadden op een gegeven moment twee dure studio’s tegelijkertijd lopen, absurd! In de één moesten de strings opgenomen worden, in de ander de koperblazers. Aan het einde waren we ver over ons budget heen. Nu heb je genoeg aan een Macintosh G5 of een goeie pc. Met Digidesign hardware en Pro Tools kom je ook al een eind. Het is zo creatief om met deze apparatuur te werken. Ik kan Gary Husband er zo in plakken. Voor een 12-track album had je vroeger 72 peperdure tapes nodig. We gaven duizenden en duizenden ponden uit aan het medium alleen al. Zoveel geef je tegenwoordig nog niet eens uit aan het kopen van goeie equipment en daar kun je vervolgens eindeloos op blijven opnemen.”

Commercials

“Af en toe komt muziek me echt de strot uit. Ik luister weinig muziek thuis, heb ook geen goeie set. Een oud Sony-ding. En de enige reden dat ik die heb is omdat ik hem gratis kreeg, het moet 1990 geweest zijn. Volgens mij zijn de speakers al aardig aan het wegrotten. Zeker in de periode dat ik bezig ben met opnemen, luister ik nauwelijks muziek. Ik wil niet de inmenging van andere muziek, dat werkt niet. De meeste muziek waaraan ik blootgesteld word is die uit tv-commercials. Je hoort twintig seconden van een prachtig idee, lijkt me zo geweldig als je dat mag schrijven of dat fragment mag uitkiezen. Zo makkelijk ook. Je hebt de luxe om te zeggen, ‘dit is een leuk idee voor twintig seconden’ en hoe de song verder gaat maakt niet uit. Het is zo veel moeilijker om vervolgens nog eens vier minuten de aandacht vast te houden. Daarom wilde ik voor Retroglide ook geen single schrijven. Dan ben je de hele tijd bezig met iets catchy’s te componeren zoals tutudutududu, tatadadadada [zingt melodie van Heaven in my hands]. Ik heb me geconcentreerd op het schrijven van goeie, duurzame songs.”