Heftig, dat is het eerste wat me na het kijken van deze film bij me opkwam. Een heftig onderwerp, een heftige film en heftig veel bezoekers.
De cijfers van het weekend moeten nog definitief bekend worden, maar men voorspelt dat een opbrengst van rond de 150 miljoen dollar in de VS niet ondenkbaar is - een recordhoogte voor een première in maart.
Ik ben verliefd op Jennifer Lawrence. Nee, niet zo’n tienerverliefdheid, maar op de actrice in dit meisje. Zij zorgt ervoor dat je wordt opgezogen in een verhaal waar je wordt heen en weer geslingerd tussen emoties van verbazing, mededogen, afschuw, medelijden, angst, moed, haat, liefde en overlevingsdrang. In X-men: First Class was ze me niet eens opgevallen, voor haar rol in Winter’s Bone sleepte ze een oscarnominatie in de wacht, maar met deze film heeft ze haar naam vast en zeker gevestigd.
(klikbaar voor groter formaat)
Heftig verhaal
The Hunger Games is gebaseerd op het gelijknamige boek van Suzanne Collins en is de eerste van wat uiteindelijk, net als de boeken, een trilogie zal worden. Het verhaal speelt zich af in een post-apocalyptisch Verenigde Staten, nu Panem geheten. Panem bestaat uit het voortvarende Capitol met daaromheen 12 districten. Deze districten waren ruim zeventig jaar geleden in opstand gekomen en hadden het land bijna ten gronde gebracht, zo doet men geloven. Nadat de vrede hersteld was, heeft het Capitol de hongerspelen gelanceerd. Elk jaar worden er uit elk district een jongen en een meisje geselecteerd tussen de 12 en 18 om in een hypermodern arena-landschap elkaar te bevechten tot de dood. De film begint bij de selectie in district 12 van een jongen en een meisje die dit jaar verplicht mee moeten doen. De hele film door blijft dit thema door je hoofd malen en een scène waar een aantal kinderen elkaar flink afslachten, maken dit zeker niet tot een jeugdfilm, mocht je geneigd zijn dit als een familie-uitje te willen gaan bekijken. Heftig dus.
(klikbaar voor groter formaat)
Dogma
Voor diegenen die Dancer in the Dark van Lars von Trier in de bios hebben gezien, weten misschien wat ik bedoel als ik het over Dogma-cameragebruik heb. Het idee van Dogma is volgens een aantal regels te filmen, waarvan één is: geen statief, maar alles vanuit de hand. Dat levert bij Dancer in The Dark zo`n onrustig beeld op, dat ik de bios na vijftien minuten misselijk heb moeten verlaten (ik kreeg overigens wel mijn geld terug). Wees gewaarschuwd, The Hunger Games zit vol met dit soort camerawerk. Het is zeker functioneel, want het wordt vooral gebruikt op de momenten waarbij de angst, onzekerheid, spanning en het gevoel erbij aanwezig te zijn, als ware het een documentaire, overheersen. Dat betekent dat een plek op de vijfde rij (precies waar ik zat) niet de meest slimme plek is, eerder de vijfde rij van achteren. Er zijn heel veel close-ups en wanneer het camerawerk dan snel en schokkerig is, is een overzichtsstandpunt aan te raden. De film zal het straks dan ook zeker goed doen op een TV-scherm.
