Sinds kort rij ik weer in een oldtimer, een Volvo. Voor de kenners: de Bertoni-uitvoering van de 242 GT. Mijn garagehouder wordt bijkans gek van me, omdat ik voor elk wissewasje bij ze ben: clignoteur die niet werkt, ruitenwisser die piept, slechte start op lpg, etc. etc. Allemaal vragen die hij (uiteraard) niet tegelijk kan oplossen. Na drie maanden van intens heen en weer rijden richting garage heb ik mijn voorzichtige oldtimers-trots weer hervonden: nu kom ik nog eens in de twee weken bij Garage Riemersma.
De laatste keer was op een woensdagochtend. Ik had nog even de tijd om een bakkie te doen bij de garage en langzaam richting Purmerend af te zakken, de vijfde stop in de 2 Meter-theatertour. Ik zat om 10.41 uur in de auto. Koude start ging redelijk, het was droog, kilometertje of honderd op de teller en cruisen maar….tien minuten later draaide ik de radio wat op en hoorde de berichten over de gecrashte Boeing van Turkish Airlines, in een weiland zo’n 40 kilometer van Purmerend. Ik vergat mijn cruise-glimlach en zoomde in op de bizarre berichten van de Polderbaan. De ene na de andere Twitter en ooggetuige werd gehoord. En voor dat ik het wist stond ik voor Theater Purmaryn in Purmerend. Mooi theater, vriendelijke ontvangst….maar er was iets…. Dat iets voelde ik ook wel, maar ik moest me concentreren op 2 Meter. Ik zei ’t al “mooi theater, vriendelijke ontvangst”, maar daarna moet het wel gebeuren. En…het gebeurde niet. Tot ver na het optreden zat ik me suf te piekeren over de zaal en het publiek: “Had ik het vanavond in Purmerend niet? Vond het publiek mijn verhaal niet goed genoeg? Kortom: twijfels en nog ‘ns twijfels.
Een uurtje of acht na het begin van de nacht was het ochtend, ik werd wakker in een fijn hotelletje op zo’n 13 kilometer afstand van Purmerend. Met een onbestemd gevoel over de vijfde 2 Meter-avond wandelde ik naar beneden. Het eerste wat ik zag was de meer dan gemiddelde kop in de Telegraaf… negen doden, veel gewonden en bizarre verhalen over mensen die het er levend vanaf hadden gebracht. Op alle mogelijke manieren werd verslag gedaan van het drama bij de Polderbaan. En op dat moment had ik het hoe en waarom van de rubberen sfeer van de avond ervoor ook helder voor ogen…. de vliegtuigramp was in ons onderbewuste gedoken. De beelden die amper 20 minuten na de ramp al op de schermen werden gebracht hadden ons geraakt. Zelfs als je voor een avondje theater de ontspanning zoekt, kun je je niet afsluiten voor een ramp…
Jan-Douwe Kroeske
