Melancholieke sfeermuziek voor piano, strijkkwartet en elektronica, gecomponeerd voor een ballet van Wayne McGregor, met beelden van Julian Opie. De meeslepende muziek van Max Richter, een in Duitsland geboren Brits componist en pianist, is verre van origineel, maar spreekt daarom niet minder aan.

De houdbaarheid van de stijlvorm minimal music, ontstaan in de jaren 60 als een soort punkreactie in de klassieke muziek op de dominantie van immer meer hermetische, voor niemand meer te volgen complexiteit, blijkt veel groter dan ooit gedacht. Nieuwe generaties componisten blijven zich van de basisregels van de repetitieve muziek bedienen en voegen er nieuwe elementen aan toe, nog steeds met interessant resultaat.

Max Richter voerde veel muziek van Philip Glass, Steve Reich, Arvo Pärt en volgelingen uit als lid van het ensemble Piano Circus alvorens zich vooral op eigen composities te richten. Zijn muziek ligt erg dicht tegen die van Glass, vooral op diens meer tedere momenten, zoals bijvoorbeeld op het album Glassworks, en bij neo-minimalisten als Wim Mertens, Michael Nyman en Jóhann Jóhannsson.

Meer dan op eerdere albums wisselt Richter neoklassieke passages af met pruttelende elektronica à la Christian Fennesz). Hierdoor ontstaat een prettige balans, waar vorige albums zoals The Blue Notebooks en het onlangs heruitgebrachte Memoryhouse soms wat naar de weeïge kant neigen in al hun meditatieve, verzengende pracht.

De muziek voor de balletuitvoering door The Royal Ballet, die in 2008 in première ging in het Royal Opera House van Londen, werd voor de buitengewoon fraai klinkende CD uitgebreid tot albumlengte. Dit is aangename muziek die tevens emotioneel weet te raken.

Aanvullende informatie:

13 tracks, speelduur 40:47
Label: Fat Cat Records
Distributie: Bertus
Website www.maxrichter.com