Opvallend dat twee Nederlandse stersolisten uit de internationale concertwereld kort na elkaar Benjamin Britten in het zonnetje zetten. Na het vioolconcert op Janine Jansen’s recente album breekt nu Pieter Wispelwey een lans voor Britten’s cellosymfonie.

Britten’s cellowerken uit de jaren 60 komen voort uit zijn vriendschap met Mstislav Rostropovitsj. Naast de cellosymfonie, die net zo goed celloconcert had kunnen heten, en een cellosonate schreef Britten drie solosuites voor het instrument. Mogelijk schrikt de geweldige opname van Rostropovitsj uit 1964, met het English Chamber Orchestra onder leiding van de componist, cellisten af om zich aan de cellosymfonie te wagen, feit is dat het stuk veel te weinig gespeeld wordt. Het pleidooi dat Pieter Wispelwey in woord en spel voert voor dit fascinerende stuk is dan ook zeer op zijn plaats.

Deze live-opname met het Vlaams Symfonie Orkest onder leiding van Seikyo Kim laat de kwaliteiten van het werk perfect horen. De dreigende opening grijpt je meteen bij de kladden, en voor de door Wispelwey zeer terecht als orgastisch omschreven hymne die het werk afsluit is er een rijke waaier van sferen gepasseerd, met een enerverend en compact presto, een betoverend adagio en een onstuimige passacaglia. Gepassioneerd spel van zowel solist als orkest maken dat de originaliteit en rijkdom van dit werk perfect overkomen. Het is geen gemakkelijke kost, je moet er echt voor gaan zitten, maar stellen dat je dan ook wat hebt is een understatement. Daarbij is de opname uitstekend, met een mooie balans tussen de cello en het orkest.

Net als de suites van Bach werden ook die van Britten al meerdere malen door Pieter Wispelwey opgenomen en uitgebracht. Voor de eerste suite gaat het hier om de derde keer. Drie maal drie deeltjes, steeds beginnend met een expressieve ‘canto’. Dat Britten de suites van Bach als basis gebruikte steekt hij niet onder stoelen of banken. Ook de stem van zijn levenspartner, tenor Peter Pears, zou als inspiratie gediend hebben, maar de stem van de cello heeft sowieso wel iets menselijks. De werken zijn een ware staalkaart van mogelijkheden voor het instrument, net als bij Bach.   

Voor wie niet bekend is met deze muziek: hier valt veel te ontdekken. Wat kan muziek mooi zijn.

Aanvullende informatie:
Speelduur: 63:37
Benjamin Britten (1913-1976):
Cello Symphony op. 68
Cello Suite no.1 op. 72
Pieter Wispelwey, cello
Flanders Symphony Orchestra o.l.v. Seikyo Kim
Label: Onyx
Distributie: Codaex
Website Pieter Wispelwey