Couturier is daar, net als op zijn vorige album Nostalghia, expliciet in. Het is gemakkelijk hem te beschuldigen van een hoogdravende vorm van snobistische name dropping. Rimbaud, Miró, Kandinski, Klee, Schubert, Bach en wederom filmregisseur Andrej Tarkovski, ze worden allemaal genoemd als inspirators bij het creatieve proces van de veelal improviserende pianist. Hommages krijgen ze ook bij bosjes. De vraag is of je dat als luisteraar een worst moet wezen.

Ook zonder het afgedrukte gedicht van Tarkovski’s vader Arseni waarnaar de CD vernoemd is komen de 17 korte stukken op deze CD perfect over. Het zou aan de luisteraar moeten zijn zelf zijn invloeden en referentiekaders te benoemen die van invloed zijn op het interpreteren van de muziek. Mocht hij of zij daar zin in hebben. Je kunt er evengoed denkbeeldige filmpjes bij zien, de muziek is beeldend genoeg.

Aan solerende pianisten hebben ze niet echt gebrek bij ECM. Eerder werden hier al verwante collega’s besproken, zoals Keith Jarrett, Chick Corea, Ketil Bjørnstad, Stefano Battaglia, Vassilis Tsabropoulos, Misha Alperin.

Allemaal maken ze heerlijke muziek die sfeervol balanceert op de grenzen van klassiek en jazz en van tonaal en atonaal. François Couturier past goed in dat gezelschap, waarbij hij opvalt door zijn mooie klankvorming en toucher.

De genoemde referenties getuigen van een hoog ambitieniveau, en dat wordt waargemaakt met Messiaen achtige loopjes en verrassende overgangen. De sfeer is gevarieerd, met melancholiek dromerige naast spannende passages.

17 tracks, speelduur 60:14
Label: ECM www.ecmrecords.com
Distributie: www.challenge.nl

Fragmenten zijn hier te beluisteren.