Anderhalf jaar nadat ik John Mayer’s lp Continuum recenseerde, draai ik nu met enige regelmaat het live in het Nokia Theatre in Los Angeles opgenomen, uit twee cd’s bestaande album ‘Where The Light Is’. Net als toen vind ik ook nu zijn gitaarspel technisch fraai en melodieus. Destijds miste ik in zijn spel alleen de rauwheid waar zijn twee grote idolen Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan nu juist zo sterk in waren.
Of John sindsdien ‘gegroeid’ is, of het te maken heeft met de live atmosfeer en de interactie met het enthousiaste publiek, of het een combinatie van factoren is, geen idee. Duidelijk is wel dat er in zijn spel nu veel meer bezieling tot uiting komt waardoor ik nu tijdens het luisteren vrijwel continu mijn ‘air guitar’ bespeel. Neem bijvoorbeeld het bekendste nummer van Continuum; Gravity.
Hier start John het intro met een stukje uit Otis Redding’s Dreams To Remember dat hij - tot groot genoegen van het publiek - prachtig laat verglijden in de bekende tekst van Gravity. Dit nummer, net als het daaropvolgende I Don’t Trust Myself is alleen al de aanschafprijs van het album waard. Het is slechts één van de vele voorbeelden. In dit geval afstammend van de tweede disc waarop Mayer met zijn uit zeven leden bestaande band negen songs ten gehore brengt.
Op de eerste disc staan vijf akoestische songs waarin hij, bijgestaan door nog twee gitaristen, zichzelf begeleid op gitaar. Gevolgd door acht songs in samenwerking met Steve Jordan (drums & vocals) en Pino Palladino(bass), tezamen het John Mayer trio vormend. Geweldig album John!
