De muziek van Helen Love is één grote knipoog naar alles wat riekt naar indie, hypes en cult following. Zelf claimt ze altijd alleen maar naar de Ramones geluisterd te hebben, maar niet heus natuurlijk. 
De poppy liedjes klinken zonder uitzondering als een grote jatpartij van serieuze en niet-serieuze artiesten als Bow Wow Wow, Nick Lowe’s Bay City Rollers parodie Tartan Horde en Blondie. Daarnaast is Helen niet vies van de 1910 Fruitgom Company en de Ohio Express, exponenten van de zogenaamde bubble gum pop uit begin van de jaren 70.
Kleurig, vrolijk, ongecompliceerd, onschuldig en vooral oppervlakkig. Dit beseffend maakt het luisteren naar de cd en het doorbladeren van het cd-boekje tot een nostalgisch bezoek in de discotheek waar Helen Love de scepter zwaait.
Als je er naar binnen stapt weet je wat je kunt verwachten; een super beeldscherm met beelden van Joey Ramone tijdens het Ramones optreden in hun eerste Engelse tournee. Glitterkleren, veelkleurige super-troopers,grote zwarte zonnebrillen, pony’s tot over de wenkbrauwen en een vrouwelijke diskjockey die er niet voor terugdeinst om na The Sweet het draaiplateau te vullen met Elvis Costello.
Het boekje mag tijdens het luisteren alleen bekeken worden met een groot stuk roze kauwgum in je mond. Flink smakken en vooral kwijlen bij het knip- en plakwerk van Helen Love, die je rondleidt in haar muzikale doolhof van invloeden, waar je inloopt maar nooit weet waar en wanneer je eruit komt. Pretentieloze lo-fi in optima forma!
Wat doen trouwens de dames van het roemruchte Hollandse Luv‘ op de achterkant van het cd-boekje ? Of draait Helen Love stiekem haar plaatjes in Waldo van Dungen’s nachtclub Waldolala? Wie zal het zeggen?
Aanvullende Informatie:
Helen Love- It’s my club and I’ll play what I want to.
Elefant Records ER-1129 2008.
Cd en lp (roze vinyl) gedistribueerd door De Konkurrent.
