Naast de schijnbaar obligate hedendaagse veranderingen op vrijwel elk gebied zijn er naast het NOS Journaal gelukkig ook nog muzikale constante factoren waarop we kunnen vertrouwen. Lemmy Kilmister en z’n maten Philip Campbell (gitaar) en Mikkey Dee (drums) bijvoorbeeld trekken zich niets aan van de wereld die om hen heen verandert, zij doen al jaren gelukkig gewoon hun ding. Album nummer drieentwintig laat zich inmiddels aantekenen en gaat als Kiss Of Death door het leven.
Wat moet je eigenlijk nog vermelden over de inmiddels 60-jarige sex-, drugs- en rock ’n roll-legende Lemmy. De onverwoestbare icoon van de hard rock’n roll hanteert nog steeds z’n eigen regeltjes en laat zich niet leiden door commerciele belangen van de muziekindustrie. O ja, en hij draagt nog steeds het liefst zwart (“omdat je dat niet zo vaak hoeft te wassen”) totdat “ze iets donkerders uitvinden dan zwart”.
Dat Motörhead zich helemaal niets aantrekt van de moderne wereld en commerciele interesses opzij schuift is natuurlijk niet helemaal waar. Er wordt door de band optimaal gebruik gemaakt van internet door de verkoop van allerlei merchandise en Lemmy is ook niet vies van de modernste studiotechnieken. Maar hij heeft groot gelijk en waar het uiteindelijk om draait is de muziek. En die is in principe reeds 30 jaar van hetzelfde karakter.
Kiss Of Death wordt door de man die leeft op een dieet van Jack Daniels en Marlboro zelfs beschouwd als beter dan Inferno (2004), terwijl dat toch een van de beste Motörhead-albums van de laatste jaren is. Goed, we gaan zelf luisteren. Sucker is lekker up-tempo en zou niet misstaan op Ace Of Spades, evenals het afsluitende Going Down. Het gas wordt wat teruggenomen op de lekkere rockers (toch grappig om dat zo te noemen bij een band die indertijd werd gezien als een van de hardste ter wereld) One Night Stand en Devil I Know. Wat opvalt is de aanwezige variatie op het album. Under The Gun heeft een bluesy inslag en God Was Never On Your Side laat Lemmy van z’n gevoeligste kant horen op deze semi-ballad. Ook Christine met haar boogie woogie-inslag is weer net even anders. Het blijft echter allemaal herkenbaar - niet in de laatste plaats door de stem van Lemmy - als Motörhead. Be My Baby (fijne riff!) en Kingdom Of The Worm (net effe anders gedrumd) zullen ook menigeen kunnen bekoren waarmee Kiss Of Death op een warmer onthaal kan rekenen bij de fans dan Charisteas op een neuzenbal in de Kuip.
Lemmy 60, maar bejaard? Nee hoor. Laat de wereld maar lekker doordraaien, Motörhead draaft ook gewoon door. Waarschijnlijk tot de dood hen scheidt. Tot die tijd (over 30 jaar?) zullen Lemmy & co nog gewoon op de podia staan en trouw hun cd’s opnemen en uitbrengen. Overigens, over podia gesproken: op 27 november 2006 staan ze in de AB te Brussel, een dag later in De Waerdse Tempel te Heerhugowaard.
Aanvullende informatie:
CD: 12 tracks, 44:54
Label: SPV/Steamhammer
Distributie: Rough Trade
Website: www.imotorhead.com
