Je hoort het regelmatig: wat goed is, komt snel. Ik denk dan vaak ‘en verdwijnt nog rapper.’ De muziekwereld hangt van hypes aan elkaar. Daar zitten de platenmaatschappijen en de media natuurlijk in een te innige samenwerking vaak achter. Vandaag aandacht voor een band die het allemaal zelf doet in haar eigen tempo, het uit het noorden van Friesland afkomstige Seewolf. Ze brengt haar nieuwe debuutalbum helemaal zelf uit. Bepaald nieuw is de band allang niet meer. Al in 2019 presenteerde de band een mini-cd, Moonwater. Ik mocht bij de presentatie en de vuurdoop voor de band aanwezig zijn, ergens in een klein zaaltje in Leeuwarden. Ik weet het nog goed: ik had het die dag vrij druk gehad, merkte een opkomende hoofdpijn op en had eigenlijk geen zin om nog de deur uit te gaan. Gelukkig zijn er dan vrienden die je meetrekken. Het optreden van Seewolf die avond was overrompelend, het publiek in extase en ik geloof dat na afloop iedere de stapel mini-cd’s van Moonwater die verkocht werd bij de uitgang van de zaal allemaal verkocht werden. Ik dacht na afloop: wat heb ik hier meegemaakt? Alleszins het beste medicijn tegen hoofdpijn, tja… Maar ik dacht vooral ook: deze band gaat snel groot worden. I was wrong…

Dus, nu de nieuwe stelling: wat goed is kan maar best langzaam groeien. Geef iets de tijd. Het mooiste voorbeeld daarvan vind ik nog steeds R.E.M. Ik was ooit voor de eerste keer op Rock Werchter, toen zo’n beetje het grootste popfestival van Europa. Openingsband van de eerste dag was een bandje uit Amerika – Athens, Georgia – met de naam R.E.M. Het was niet om aan te horen, vond ik, wie had dit nou kunnen boeken? Zo'n tien jaar later stond de band als absolute headliner op hetzelfde festival en speelde de hele wei plat. I was wrong again…

Terug naar Seewolf. De band, bestaande uit Dolf Kuiken op zang, Willem Bijma op gitaar, Bram Welbedacht op basgitaar en Joop Visser op drums, heeft rustig de tijd genomen om zich te ontwikkelen. Dat is nou ook weer niet helemaal een eigen keuze geweest. Want natuurlijk zat corona daar voor een deel van de oorzaak tussen. Maar er was nog ding dat ervoor zorgde dat de band tijd nodig had; zanger (en tekstschrijver) Kuiken had het in zijn hoofd gekregen om een bepaald opnameapparaat uit Amerika over te laten komen.

Kuiken had ontdekt dat dat apparaat, de Ampex 1200, uit de befaamde Wally Heider Studios, een geweldige analoge sound opleverde, nou ja, in ieder geval een geluid dat hem erg aansprak. En het zijn niet de minste artiesten die er mee gewerkt hebben: Tom Waits, Neil Young, Van Morrison, om er een maar een paar te noemen. Het was al een heidens karwei om het apparaat naar Nederland te krijgen. Maar vervolgens moest er nog val alles aan het apparaat opgeknapt worden. En er zijn niet zo veel mensen meer überhaupt die weten hoe die machine precies werkt. De overige bandleden hadden op een gegeven moment allang zoiets van ‘laat maar zitten’, maar Kuiken hielt stug vol en met succes. De band kon verder met opnemen.

Een laatste vertragende factor kwam doordat drummer Visser zijn pols brak en uitgeschakeld was. De operatie verliep niet goed, waardoor het drummen voor lange tijd niet mogelijk was. Voor een optreden in het voorprogramma van de Engelse topband New Model Army in Hamburg werd in allerijl een vervangende drummer ‘ingevlogen’.Van tegenslagen word je alleen maar sterker. Van een heilig geloof in iets ook, denk ik. De bandleden zijn er altijd in blijven geloven, ondanks een gebrek aan exposure. Met het uitbrengen van het album ‘A Bounce of Grace’ zou wellicht veel kunnen veranderen. Het album verdient de aandacht, omdat het vol staat met uitstekende songs. ‘Meer dan uitstekend’, zou ik willen zeggen. Wanneer heb ik voor het laatst meegemaakt dat er drie topsongs op één album stonden? Het wil me zo niet gelijk te binnen schieten.

Als ik er langer over nadenk is de muziek van Seewolf als een soort prachtige zomermiddag – je weet dat het voorbijgaat, en er aan het eind een behoorlijk storm opsteekt en alles ‘eindigt’ met een gigantische onweersbui.

Over die songs. Waar zou je de muziek van Seewolf het beste mee kunnen vergelijken? Die vraag vind ik niet gemakkelijk te beantwoorden. Wat ik wel weet is dat de band haar afkomst niet bepaald verloochent. De omgeving waaruit Seewolf komt, het barre landschap, is zo’n beetje bij ieder nummer voelbaar. Die omgeving, dat is de Bildtstreek, een uitgestrekt landschap met weilanden en akkerbouw, zo in het noorden van Friesland. Kaal is het er. Ik kan het weten, ik woon er vlakbij, ik fiets er iedere week ‘doorheen’. Dat boerenland kan prachtig zijn. Wat zeg ik: als het midzomer is, de zon schijnt en de wind zich een beetje koest houdt, is het een paradijs. Mooier vind je niet. Op de nabijgelegen zeedijk zie je mensen zitten, turend naar het oneindige landschap voor zich. Of naar de andere kant: een nog onmetelijker (Wadden)zee. Melancholie ligt dan snel op de loer.

Die zit dan ook in bijna iedere Seewolf song. De andere kant van de Seewolf sound is die van de ruwheid, het rouwe. Die kom ik in datzelfde landschap ook maar al te vaak tegen: als de wind vrij spel heeft en de regen naar beneden stort. Met die wind kan het aan de andere kant van de zeedijk ook behoorlijk spoken. Het zal niet voor niks zijn dat het woord ‘wind’ in bijna iedere song van Seewolf voorkomt.

Dat begint al met de opener ‘Someday’. Die begint nog rustig, maar het broeierige ligt al op de loer en weldra barst de bom. Zanger Kuiken klinkt als een gekwelde Jim Morrison. Hebben we gelijk de eerste referentie te pakken, die van The Doors, niet de minste. Titelsong ‘Bounce of Grace’ houdt eerst de vaart erin, om halverwege toch wat gas terug te nemen. Dan hebben we gelijk de tweede ref te pakken: de gelijkenis met de muziek van The Serenes. Ja, die andere Friese band uit de jaren negentig. Die wisten ook de weidsheid van het Friesland in hun songs te leggen, iets waar ook Seewolf een meester is.

Zanger Kuiken gaat in het derde nummer ‘Reoccuring’ vrolijk door met zijn heerlijke ongepolijste stem, waarbij hij af en toe heerlijk grommend zingt en uithaalt. Het tokkelende gitaargeluid van Willem Bijma is ook iets dat opvalt: het contrasteert mooi met de donkere stem van Kuiken en het geeft de muziek een zekere lichtheid. Het volgende ‘Moonwater’ is wederom van grote schoonheid. Het doet mij een beetje denken aan de gloriejaren van Golden Earring, toen die band ten tijde van extra bandlid Eelco Gelling ook lange jamsessie live leek te doen (luister naar ‘Vanilla Queen’!). ‘Moonwater’ is letterlijk als spontane jamsessie in de oefenruimte opgenomen. Alle bandleden gloreren in dit nummer, het heeft zelfs iets jazzies: Visser met zijn wisselende drumritmes, bassist Welbedacht met een heerlijk stoevende bas en Bijma en Kuiken die elkaar met hun gitaar battelen. Het is een heerlijk instrumentaal nummer van meer dan 8 minuten die naar een prachtige climax werkt.

Bij ‘Run and Hide’ hoor ik een beetje het Deense Saybia in de verte. Bij ‘Odyssey’ denk je even tot rust te kunnen komen, maar dat is maar van korte duur. Je hoort alweer een storm opkomen. ‘Even the non-believers pray for a helping hand’, zingt Kuiken niet bepaald gerustellend. Mijn god, wat een heerlijk rocknummer. En dan moet nog steeds het mooiste komen...

Slotnummer ‘Wild Winds’ is – voorlopig – Seewolf’s Magnum Opus. Met maar liefst een dikke negen minuten lang weet Seewolf de luisteraar bij de kladden te pakken om niet meer los te laten. Je kan verzet bieden, maar je kunt maar beter je eraan overgeven. Er waait een nieuwe wind uit het noorden. Hij is wild, bij vlagen, en luistert naar de naam Seewolf.

Het nieuwe album A Bounce of Grace komt uit op vrijdag 28 maart. Op zaterdag 29 maart presenteert de band het album in de Neushoorn in Leeuwarden.

Muziek: 9,0
Klank cd: 8,5
Label: eigen beheer
Speelduur: 41 min. 20 seconden.
Te bestellen bij Kroese-Online