Eén van de deelnemers die ik bij het Dutch Audio Event steevast zo vroeg mogelijk op de dag bezoek is Hear Everything Audio. De reden daarvoor is meerledig. Ten eerste draait Hear Everything Audio-eigenaar Ton van der Veeken altijd mooie maar voor hifi-shows behoorlijk a-typische muziek (noem het maar 'echte muziek'), ten tweede blinken de door hem gedemonstreerde audiosystemen doorgaans uit in muzikaliteit, voortkomend uit een weldoordachte eenvoud en een prettige pretentieloosheid. Dat geeft mij altijd een zeer bruikbare referentie voor de soms nogal exotische high-end die ik gedurende de rest van de show zie en hoor.
...en ten derde omdat hij altijd met Guru luidsprekers demonstreert, en dan vaak ook nog met een nieuw model, soms zelfs vóór het op de markt verschijnt. Dit Zweedse merk fascineert me al sinds ik er jaren geleden mee kennismaakte, eveneens in Veldhoven, maar toen nog op een andere show. Tijdens DAE 2023 hoorde ik een pre-productiemodel van de nieuwe Guru 12 mini-monitoren, en dat klonk dermate interessant dat ik mezelf kandideerde voor een review. Het duurde even, maar richting zomer 2024 stond er dan eindelijk een paartje te spelen in mijn luisterruimte. Het werd een interessante maar vooral uiterst plezierige logeerpartij.
Guru Audio – een korte introductie
Ik ontdekte dat in eerdere reviews van Guru luidsprekers op dit platform niet veel werd verteld over de achtergrond van dit eigenzinnige Zweedse merk. Wat de lezer vooral kwam te weten is dat de roots van Guru in de pro-audio liggen, en hoewel dat klopt is het niet het hele verhaal. Guru Audio werd in 2007 opgericht door audio-engineer Ingvar Öhman, violist Erik Ring en industrieel designer Erik Espmark. De doelstelling was om slimme technologie en stijlvol design te combineren tot inherent muzikale producten die een zeer goede prijs-kwaliteitverhouding bieden. Guru luidsprekers worden ontworpen en gebouwd in de Zweedse hoofdstad Stockholm, waarbij zo veel mogelijk gebruik wordt gemaakt van componenten die in eigen huis worden vervaardigd. Wanneer het maken van een onderdeel moet worden uitbesteed gebeurt dat waar mogelijk bij lokale bedrijven, altijd volgens de specificaties van Guru en onder strikte supervisie.
Guru 12 – uiterlijk en techniek
Guru Audio heeft twee series, de Guru serie en de Q serie, die momenteel uit alleen de Q10 bestaat. De hier geteste 12 is het middelste model van de Guru serie met onder zich de Guru 8 (de opvolger van de kleine en indrukwekkende Guru Junior) en boven zich de vloerstaande Guru 28. De strakke rechthoekige vormgeving is een schoolvoorbeeld van perfect uitgebalanceerd Scandinavisch minimalisme. De drivers zijn zonder zichtbare schroeven in de witte baffle gemonteerd. De rest van de behuizing van de Guru 12 is óftewel afgewerkt in blank eiken, dat een meerprijs heeft, of in de bij mij afgeleverde lakkleur ‘Fog’, wat een soort, eh…mistig grijs/mintgroen is. Je moet het denk ik in het echt zien; het is niet alleen heel fraai maar ook uniek en daardoor onmiddellijk herkenbaar als ‘de’ Guru-kleur.
Met zijn uit MDF en metaal opgetrokken behuizing met een vooraanzicht van grofweg 21 bij 32 centimeter en een diepte van ongeveer 28 centimeter is de Guru 12 niet eens zo heel veel groter dan de Guru 8, maar zijn bredere baffle maakt het mogelijk om een grotere woofer-middentoner te gebruiken, in dit geval een speciaal voor Guru gemaakt exemplaar met een polypropeen conus van 125 millimeter. De tweeter is een oude bekende, namelijk de tot 30 kHz doorlopende 20,5 millimeter soft-dome die in alle modellen wordt gebruikt. Alle Guru luidsprekers maken voor de ondersteuning van de lage tonen gebruik van een zogenoemde Helmholz-resonator. Dit is een qua afmeting zorgvuldig berekende inwendige kamer die middels een afgestemde poort in verbinding staat met de behuizing van de woofer (of woofer/middentoner) en in dit geval via een naar voren gerichte sleuf aan de onderkant van de kast in contact staat met de ruimte.
Deze resonator heeft twee functies: hij laat de lage frequenties dieper doorlopen, en hij verhoogt het rendement van het systeem. Hierdoor slaagt Guru erin om hun kleine luidsprekers een stuk groter te laten klinken dan ze in werkelijkheid zijn. De Guru 12 heeft in het laag een gespecificeerde ‘in-room’ respons tot 28 Hz, zonder dat daar een zeer lage gevoeligheid tegenover staat. Meestal hebben mini-monitoren een rendement dat ruim in de onderste helft van het 80dB bereik zit, maar met zijn gevoeligheid van 88dB bij 2,83V/1m gedraagt de Guru 12 zich meer als een grote luidspreker. Met zijn nominale impedantie van 5Ohm met een minimum van 4Ohm vormt hij op papier geen al te ingewikkelde belasting. De specificaties melden geen gewicht, maar ik vond ze zélfs voor hun kleine afmeting relatief licht. Toch resoneerde de behuizing amper tijdens het draaien van muziek, wat zou kunnen duiden op een slimme combinatie van bracing en zorgvuldig geplaatste demping. De behuizing laat zich echter niet eenvoudig openen om dat de verifiëren, dus beperk ik me tot een veronderstelling.
Aan de achterkant vind je één paartje verzonken gemonteerde BFA banaan-inputs die voldoen aan strenge veiligheidseisen. Je kunt er trouwens ook gewone banaanpluggen in steken. De Guru 12 staat op zachte voetjes van dempend celrubber. Daar is over nagedacht, het is dus niet de bedoeling dat je de kasten met schroeven of met een product als Blu-tack vastmaakt aan de fraaie, los leverbare houten driepoot-stands die Guru maakt. Die stands kreeg ik er overigens niet bij, maar mijn kritisch gevulde stands van Norstone hadden de goede hoogte. Alleen het bovenste plateau, waarop de luidsprekers moesten komen te staan, was te klein dus had Ton twee stevige metalen plaatjes met de juiste afmeting meegenomen (die in dit geval wél met vier flinke dotten Blu-tack werden bevestigd) zodat een passende standplaats voorhanden was. Omdat het gewicht vanwege de drivers in de baffle voornamelijk aan de voorkant zit helden de kasten heel licht voorover. De celrubberen voetjes aan de voorkant werden daardoor namelijk iets verder ingedrukt. Door de voorste spikes onder de stands wat te verstellen konden de luidsprekers vrij eenvoudig weer loodrecht geplaatst worden. Aan een oplossing hiervoor, in de vorm van iets stuggere voetjes aan de voorkant, wordt overigens gewerkt.
Luisteren naar de Guru 12, deel 1
De Guru 12’s namen met een zelfverzekerdere underdog-branie de plek in van mijn grote Kharma Ceramique prototypes. Ze werden aangestuurd door mijn PrimaLuna EVO400i buizenversterker, met als bron de AURALiC Altair G2.1 streamer en een óók tijdelijk bij mij verblijvende Acoustic Solid 110 Metal platenspeler, die mijn PrimaLuna EVO100 Tube Phonostage van signaal voorzag. Alle bekabeling, dus ook de William Tell Zero luidsprekerkabel, was van AudioQuest.
Het eerste dat ik bij nieuwe luidsprekers altijd doe is met een mij zeer goed bekende opname luisteren of ik de 4Ohm taps van de uitgangstrafo moet gebruiken, of de 8Ohm taps. Waarom? Omdat het ondanks de zorgvuldige opgave van de fabrikant (het is prettig dat Guru behalve de nominale impedantie ook de minimale impedantie vermeldt) kan gebeuren dat de 4Ohm taps op basis van de specificaties weliswaar logischer lijken, maar dat de 8Ohm taps gewoon beter klinken. We begonnen dus met de 4Ohm taps en draaiden een favoriet van Ton en mijzelf; The Undertaker van het gelijknamige, nooit officieel uitgebrachte album van Prince. Deze pure opname heeft een heerlijk rauwe dynamiek, een vette baslijn en een loeistrakke snaredrum waaroverheen His Royal Badness laat horen wat een ongelooflijk ondergewaardeerde gitarist hij was. Het klonk goed, de weergave was snel, maar er had van mij wel wat meer ruimtelijkheid mogen zijn en eigenlijk ook wel een pietsje meer detail en dynamiek. Omprikken dus. Met de luidsprekerkabels aan de 8Ohm taps spatte het geluidsbeeld bijna letterlijk open en was er meer dynamiek en detail. Opnieuw een bewijs dat je met buizenversterkers altijd moet proberen wat het beste uitpakt en niet voetstoots mag aannemen dat je kunt blindvaren op de specs van de luidspreker.
De Guru 12’s projecteerden een enorme bubbel van geluid in mijn luisterruimte, met scherp afgebakende plaatsing en voldoende detail om bijvoorbeeld haarfijn te laten horen welke klankmatige verschillen het toevoegen van een andere toonarm aan de Acoustic Solid draaitafel veroorzaakte. Ook de weergave via de streamer gaf enorm veel inzicht in wat er zich in de studio had afgepeeld. Een album dat daar echt een boost door kreeg was Two Is Not A Number van Fantastic Twins, een experimenteel elektronisch meesterwerkje dat niet alleen vol vervreemdende effecten zit die door de Guru’s prachtig in de luisterruimte werden neergezet, maar de opname heeft ook putdiep sublaag waar ik ondanks de optimistische specificaties eerlijk gezegd niet veel van verwachtte. Maar die kleine kastjes wisten het potverdriedubbeltjes gewoon hoorbaar te reproduceren. Of het ook voelbaar was? De eerlijkheid gebiedt te zeggen van niet. Daar heb je echt meer luchtverplaatsing voor nodig en dat betekent méér conusoppervlak. Maar wat de Guru 12’s aan laag lieten hóren was indrukwekkend.
Ook indrukwekkend was het album Notes With Attachments van Pino Palladino en Blake Mills. Die twee oudgedienden, die onder andere deel uitmaken van de begeleidingsband van het getroebleerde soul-wonderkind D’Angelo, hebben met dit album een puntgave en subliem geregistreerde experimentele instrumentale crossover tussen jazz, R&B en neo-psychedelica gemaakt. Toch was dit het moment waarop er ook een klein twijfeltje in mijn beleving sloop. Ik heb dit album talloze keren gedraaid op veel verschillende systemen, dus ik denk dat ik wel mag zeggen dat ik het goed ken. Daarom viel het me op dat het hogere middengebied in de muziek bij luider spelen niet de bekende ietwat droge omfloerstheid had, maar dat er een onverwacht scherp randje aan kwam. Een eenmaal gehoord kon ik het niet meer ‘onthoren’ en voelde ik me genoodzaakt om voor het vervolg van de review dan toch maar weer terug te schakelen naar de 4Ohm uitgang van de PrimaLuna. Dat leidde echter al snel tot nieuwe onrust, omdat het beeld zich tussen de luidsprekers terugtrok en transparantie miste. Goede raad leek even duur, want dit was niet hoe ik me de demo tijdens DAE herinnerde.
De oplossing diende zich aan in de vorm van de gedachte dat de Guru 12 misschien niet optimaal matchte met mijn buizenversterker. Ik maak dat niet vaak mee, maar zo ontzettend zeldzaam is het verschijnsel nu ook weer niet. En laat ik meteen met kracht benadrukken dat dit dan géén fout van de luidspreker is. Ook niet van de versterker overigens, het is dan gewoon een match die niet goed werkt. Wie verwacht dat elke versterker met elke luidspreker de sterren van de hemel speelt kan beter een andere hobby zoeken. Dit sluit dus ook absoluut niet uit dat de Guru 12 met ándere buizenversterkers wél een goede combinatie kan vormen. In de eigen luisterruimte uitproberen (een te vaak genegeerd aspect bij het samenstellen van een mooi klinkend hifi-systeem) is echter verstandig. Een goede match is essentieel, dus het is eigenlijk wel nuttig om dit een keer aan de hand van een praktijkvoorbeeld te kunnen benoemen.
Luisteren naar de Guru 12, deel 2
Omdat het lastig was om ‘even ergens’ een goede transistorversterker te lenen besloot ik de al een tijdje werkloze Peachtree Decco65 versterker uit mijn kantoor te halen en op de Guru 12-en aan te sluiten. Deze 65 watt Klasse-D versterker rond een Texas Instruments Equibit chipset heeft jarenlang probleemloos muziek gemaakt op mijn kantoor en stuurde daar met gemak de ook niet als erg gemakkelijk bekendstaande KEF LS50 Anniversary’s aan. Dat bleek een gouden greep. De parallelle buizenbuffer in de voortrap van de Decco65 bleef na enig heen en weer schakelen uit, omdat de buis (een fraaie NOS Tesla E88CC) een bepaalde softheid aan het geluid gaf die ik niet bij elke muziek lekker vond klinken, en na een dagje opwarmen (geen overbodige luxe na meer dan een jaar stilstand) had ik het geluid waar ik het hebben wilde: een enorm groot, kleurrijk en dynamisch beeld dat krachtig was en tonaal in balans, met een heerlijke transparantie.
De Guru’s verdwenen nu bijna volledig uit het beeld en ik kon me ademloos onderdompelen in Hit Me Hard And Soft, het uitstekende nieuwe album van Billie Eilish, de weidse ambient op Hadley’s Hope - LV-426 van State Azure en de subliem/woeste jazz-composities op What Eludes Us van het Brusselse crossover-jazz gezelschap De Beren Gieren. Ik was op het punt aangeland waarop ik niks meer ‘van de luidsprekers vond’, maar alleen nog maar naar de muziek luisterde. Een groter compliment kan ik ze denk ik niet geven.
Conclusie
De Guru 12 zijn bijzondere luidsprekers. Wanneer je de juiste match vindt qua versterking spelen ze echt prachtig en weten ze je ervan te overtuigen dat ze van binnen veel groter zijn dan ze van buiten lijken. Het feit dat ze aan mijn buizenversterker niet het niveau haalden dat ik er met solid state (in dit geval een goed ontworpen Klasse-D) uit wist te krijgen reken ik ze absoluut niet zwaar aan. Het kost ze een kwart puntje, maar die op laag water gezochte spijker mag liefhebbers van kleine luidsprekers er niet van weerhouden om ze op hun shortlist te zetten wanneer er gewinkeld moet worden voor een paartje hoogwaardige monitoren. Het grote beeld dat ze neerzetten, de dynamiek die ik er uit wist te halen, de heldere en transparante klankkleuren en de uitgebalanceerde tonaliteit verloochenen hun professionele afkomst niet, maar het breed georiënteerde ontwerptrio Öhmar, Ring en Espmark heeft de wat zakelijke droogheid die échte studiomonitoren vaak toch een beetje kenmerkt zorgvuldig weten te omzeilen, en hun missie om studiokwaliteit naar de huiskamer te brengen met verve volbracht.
Guru 12
3000 euro per paar in lak (Fog) of fineer (Oak)
595 euro per paar de Standpoint stands (Solid Oak/Aluminium)
info@heareverything.nl
Beoordeling 4,5 / 5
