Inakustik uit Duitsland presenteert met trots de vijfde generatie AIR Helix kabels, waarvan de LS-2405 luidsprekerkabel aan HIFI.NL ter beschikking is gesteld voor een review. Het gaat om de opvolger van de LS-2404 die sinds een aantal jaren gebruikt wordt in mijn tweede systeem.
Inakustik is uitermate trots op de gebruikte techniek waarbij lucht de belangrijkste isolator is. Deze serie kabels is verkrijgbaar met koper of puur zilver geleiders, waarbij de aanwezige hoeveelheid aders naast het geleider materiaal prijsbepalend is. In alle gevallen zijn interlinks, netsnoeren en luidsprekerkabels met de hand vervaardigd in het zuiden van Duitsland. Daarna worden ze uitvoerig getest, ingepakt en verzonden naar tevreden klanten. Inakustik is in deze sector niet het meest bekende merk in Nederland – daar moet maar eens verandering in komen wat mij betreft.
AIR Helix
Alle kabels uit de Referenz-reeks gemaakt met een AIR Helix opbouw hebben een zelfde basis. De opbouw begint met een doorboorde kunststof clip die met een kliksysteem vastzit aan de volgende, clip na clip 90 graden gedraaid met een onderlinge afstand van pakweg twee centimeter. Door de geboorde gaatjes in de clip worden geleiders gevoerd in een spiraal. De Helix in de naam. In de LS-2405 zijn dat acht strengen. Een kabel zo opbouwen gaat machinaal niet lukken, het vele handwerk verklaart een deel van de prijs van deze kabels.
Elke geleider van een LS-2405 bestaat uit 24 individueel met lak geïsoleerde draadjes, getrokken uit zeer zuiver OFC koper, daarna gevlochten om een kern van PE materiaal. Omdat elk draadje met lak is geïsoleerd ontstaan er geen wervelstromen (Eddy Current).
De LS-2405 luidsprekerkabel bestaat uit acht geleiders van ieder 1,2mm2, tezamen 2 x 4,8 mm2. Inductie en capaciteit worden door de opbouw en het vlechten bijna teruggebracht tot nul. Over de clips met de draden komt een gevlochten PE kous die aan weerskanten eindigt in een aluminium huls.
Vanuit de huls lopen de koperdraden in de vijfde generatie ook het laatste stukje als AIR Helix naar de connectoren. Vanwege de constructie met heel veel lucht zijn de kabels 25mm dik, tegelijk licht in gewicht. Je moet er vooral niet op gaan staan of er iets zwaars bovenop zetten.
Nieuw in de vijfde generatie is dus dat de Helix doorloopt tot in de connector. In de vorige serie werden na de aluminium huls de aders gevlochten om zo met de laatste centimeters gezamenlijk maar geïsoleerd te eindigen in de connector. Inakustik maakt voor de LS-2405 AIR gebruik van beryllium-koperen, rhodium gecoate 360 graden draaibare BFA bananen, of van tellurium-koper spades.
Connectoren die niet worden gesoldeerd maar aangeperst met een druk van 1,5 ton voor een veel betere verbinding tussen de twee metalen.
Omdat een LS-2405 AIR connectoren heeft die verstelbaar zijn kun je een hoek maken waardoor er veel minder mechanische spanning op de aansluitingen komt te staan. De kabels kunnen in een mooie boog naar beneden hangen aan de versterkerkant en/of bij de luidspreker. Gebleven is de standaard lengte van 2 x 3 meter, op verzoek en tegen meerprijs kunnen uiteraard andere lengtes geleverd worden.
Aansluiten graag
De gebruikte opstelling is ditmaal niet de tweede set waar wisseling van LS-2404 naar LS-2405 voor hand zou liggen, maar mijn hoofdsysteem. Voor streaming een Melco Music Library aangesloten op een Melco Ethernet switch. Op die switch ook mijn Auralic G2.1 netwerkspeler en een ROON Nuc. Vervolgens een Metrum Acoustics DAC3 converter. Versterkers zijn een Audia Flight Strumento No.1 lijnversterker en een FLS4 eindversterker. Tussen dac en lijnversterker en tussen voor- en eindversterker zitten al een hele tijd NF-2404 AIR XLR interlinks van Inakustik. Omdat mijn ATC SCM20P SL luidsprekers een bi-wire aansluiting hebben en de Inakustik LS-2405 is geleverd in single-wire, gebruik ik als jumpers Simply Audio zilver kabeltjes met zilveren Audio Note spades. Voor de rest is aanwezig een ATC C1 Mk II actieve subwoofer, een AudioQuest lichtnetfilter, Crystal Cable netsnoeren, AudioQuest ethernetkabels en digitale interlinks.
Deze Inakustik LS-2405 AIR Helix luidspreker kabels vervangen tijdelijk een set Crystal Cable Speak Reference kabels met bi-wire afwerking aan de luidsprekerzijde. Alle gebruikte muziek staat opgeslagen op mijn eigen Melco, zodat ik niet afhankelijk ben van het aanbod van streamingdiensten waarbij ik de kwaliteit van de stream niet kan inschatten wegens het gebruik van voor mij onbekende masters.
Wisselen van versterker en kabels
Vanwege de noodzaak om een ander apparaat in te spelen waren in de woonkamer zoals gewoonlijk Crystal Cables in gebruik tussen de versterker en de luidsprekers. Het resultaat was niet wat ik verwachtte van mijn ATC luidsprekers. De Crystal Cable werd vervangen door Inakustik LS-2405, dat werd al een verbetering. Het klonk nu iets anders, maar niet zoals ik zou mogen verwachten. Dus verdween de All-in-one naar de studeerkamer en sloot ik mijn Audia Flight versterkers weer aan. Daarna werd het luisteren, luisteren en luisteren. Met een glimlach, in tevredenheid, in verbazing, als een gelukkig mens. Natuurlijk ga ik verklaren wat er aan de hand was aan de hand van muziekfragmenten. Is het de synergie tussen NF-2404 interlinks en LS-2405 luidsprekerkabel? Worden mijn ATC speakers blijer van 2 x 4,8 mm2 koper dan van het dunne zilver in de Crystal Cable? Of worden de Crystal Cables die al 20 jaar de luidsprekerverbindingen vormen te oud?
Neem als voorbeeld de eerste track van “Havana”, filmmuziek gecomponeerd en gespeeld door jazz pianist Dave Grusin. Voor de oudere garde, hij speelde op een aantal Sheffield Labs direct-to-disc lp’s een aardig deuntje mee. Filmmuziek dus, met een Cubaanse inslag getuige percussie en blaasinstrumenten. Nu moet je eigenlijk een surround systeem hebben om filmmuziek optimaal te waarderen, ware het niet dat voor mijn neus een stereobeeld ontstond van plafond tot de vloer, van zijmuur tot zijmuur, in diepte voorbijgaand aan de wand achter de ATC monitoren. Een zo mooi beeld dat mijn mond bijna van verbazing open viel. Waarin afgetekend een veelvoud aan instrumenten die ik niet eerder kende van de geripte cd welke als FLAC-file de netwerkspeler binnengaat. Dynamisch, snel, gedetailleerd, perfect in balans met een strak laag uit de woofer en subwoofer, een rijk middengebied en een tot wellust gekietelde tweeter.
Een explosie van muziek door simpelweg als enige verandering de luidsprekerkabels te wisselen naar Inakustik LS-2405 en in plaats van bi-wire aansluitingen een paar jumpers toe te passen. U gelooft het niet? Nou, ik in het begin ook niet. Ik denk echt dat het te maken heeft met de bijzonder lage capaciteit en inductie van de kabel, vanwege de opbouw waarin lucht de belangrijkste isolator is. Naast de hoeveelheid koper moet dat het zijn wat het forse verschil veroorzaakt.
Meer en meer
Vilde Frang’s album “Homage” met werken van diverse componisten bevat arrangementen voor viool en piano, twee instrumenten die samen kans zien indrukwekkend aanwezig te zijn in mijn luisterruimte. Viool van Vilde uiteraard als hoofpersoon, op een afstand van drie meter gehouden, met naar achteren doorlopende de galm van de opnameruimte en linksachter geplaatst een vleugel.
Het vioolspel gaat van teder en heel zacht tot een indrukwekkend volume, waar de luidsprekers aan de LS-2405 kabels moeiteloos in mee gaan. Het album is al lange tijd één van mijn referenties, toch is het weer fris en ontdek ik nieuwe aspecten, omdat de nadruk iets is verschoven door de Inakustik luidsprekerkabels, dat bedenk ik althans als reden voor mijzelf.
Aan de andere kant kan ik niets ontdekken dat ik nu mis. Het plaatje is compleet, helder, transparant en zelden heb ik mijn ATC luidsprekers zo horen zingen. Ik weet weer precies waarom ik ze ooit heb aangeschaft. Nog even over de muziek, daar waar Vilde zachtjes speelt en de snaren van haar viool teder beroert, geeft dat momenten waarvan ik het meest onder de indruk raak. Hard is indrukwekkend, zacht vraagt concentratie en dan is de emotie overdracht het meest intens.
“Spiegel im Spiegel” van Arvo Pärt vind ik nog steeds het mooiste in de uitvoering van cello en piano. De ijle piano met hoge noten, de klagende cello, de muziek geeft mij een beeld van eenzaamheid en oneindige lege vlaktes. Het samenspel van twee instrumenten is juist vanwege de cello zo mooi, het is geen gevecht om de eerste plaats, het is elkaar aanvullen. Door de plaatsing in het stereobeeld lijkt het of de instrumenten daadwerkelijk heel ver van mij af staan, of ik er heen moet lopen.
Het is toch vreemd dat een andere kabel naar de luidsprekers zoveel effect kan hebben. Ik weet het, er zal over mij heen worden gevallen door lezers, het kan mij niet schelen want ik geniet van alle investeringen in het verleden gedaan. Dat audiopakket en deze kabels geven een brok plezier, brengen muziek tot leven.
Referenties ophalen
Weg van klassiek, op weg naar de volgende referentie. Nik Bärtsch album “Mobile”, daarmee wek ik mijn subwoofer tot leven. De grote trom roert zich. Niet dat de subwoofer is aangesloten op de luidsprekeruitgang, dus de LS-2405 kabels hebben daarop geen invloed. Wat aan tonen boven de cross-over frequentie zit van sub en monitoren laat zich gelden als transparant, ritmisch, snel, helder en doortekend. Dat gaat op voor alle percussie, alle toeters en bellen, ook voor contrabas en klarinet. Het is een klankschilderij dat zich aftekent in de lucht. Deze muziek hoeft ook niet hard te spelen om over te komen, zo’n 60dB gemiddeld op de luisterplek is meer dan genoeg. Met hoogstens een paar pieken naar 70dB. Voor mij een bewijs dat noch de installatie noch de kabels iets tegenhouden.
“Nardis” van Patricia Barber staat op “Café Blue” en werd ooit geschreven door Miles Davis. Het intro vloeit de kamer in, wat woordloze zang van Barber zelf zit verweven in haar pianospel dat steeds intenser wordt, waarna ook de andere instrumenten langzaam invallen. Mooi het contrast tussen de uitgespreide pianoklanken en de strakke focus op de plaatsing van de stem. Dan komt slagwerk erbij, een stuwende en snel bespeelde bas gaat meedoen. Het zijn voor mij de bekkens en de trommels waar ik mee kan oordelen hoe transparant de kabels zijn, hoe snel de overdracht is. Het drumstel staat niet hier live in de kamer, zo’n weergave haal ik niet met kleine monitoren en een sub, een dappere poging wordt zeker gedaan. Meer dan ik gewend ben en meer dan ik had verwacht van alleen een kabelwissel. Bekkens zo subtiel en metalig als haalbaar, basdrum kort, intens en strak.
Dan geef ik het Ray Brown Trio ook nog maar een kans, van “Soular energy” speel ik “Cry me a river”, lekkere basloopjes, kort op de snaren opgenomen pianospel, zacht slagwerk. De stijl van de jaren ’80 naar 2024 gebracht. De sfeer van een jazz club oproepend, een lege club, geen publiek alleen de musici die hun best doen. Onverbloemd opgenomen en weergegeven, zonder sluier, zonder vertroebeling.
Van de hak op de tak, door naar Sade live met “No ordinairy love”. Wow, wat is de zaal groot en wat een publiek dat verspreid over de tribunes joelt en klapt. De grootte van het podium is ook goed te merken, en terug te horen aan de afstand tussen Sade en haar band, wat in werkelijkheid ook zo was als ik het mij goed herinner. Muziek opbouwend naar een muur van geluid als met gitaar en elektronica geluid gelijkend op een hamerboor wordt opgewekt.
Toch gaat er geen detail verloren en blijft Sade de spil op het podium vormen. Dacht ik alles al gehad te hebben wordt het stereobeeld ineens opgerekt met instrumenten aan de linkerzijde. Daar staat mijn speaker helemaal niet, die is veel dichterbij, denk ik nog als grap.
In deze mengelmoes aan muziekstijlen kan Sofie Sörman ook wel opgenomen worden met haar album “Vindarna”. Een Zweedse dame waar ik geen woord van versta, met mooi opgenomen tracks, zeer muzikaal en een heel aparte stem. Juist daarin wil ik alle details horen, van licht hees tot zacht en warm. Als een achtergrondkoor bijspringt is dat ver op de achtergrond met veel galm. Een pittig contrast met de rust in andere delen. Zo soepel weergegeven als maar kan.
Lofzang op lucht
De lofzang is compleet, wat ik ook aan muziek speelde, mijn gehele audiosysteem leek te gaan bloeien na een wisseling van luidsprekerkabels naar Inakustik LS-2405 AIR. Een complexe kabel om met de hand te vervaardigen, eigenlijk niet eens met een spectaculair in materiaalgebruik. Koper en polyethyleen. Daarnaast lucht, heel veel lucht, niet gebakken, lucht zoals we die inademen. Is het geheim gelegen in de dunne, van elkaar geïsoleerde koperdraadjes, in het vlechten van geleiders op een PE kern, de helix vorm waarin ze door kunststof clips voeren of in de onderlinge aftand van de geleiders met alleen lucht daartussen? Inakustik zal ongetwijfeld melden dat het samenspel het resultaat levert, een stelling waarin Inakustik ontwikkelaars denk ik gelijk hebben. Wat voor ons als consument telt, is het eindresultaat.
Was ik al gecharmeerd van de voorgangers, de LS-2404 AIR, deze LS-2405 AIR gaat een stap verder. Weet nog een stukje meer toe te voegen aan de rijkdom aan details, weet het stereobeeld dat daardoor ontstaat nog verder te vergroten en de luidsprekers te veranderen in geesten in plaats van massieve dingen die geluid afgeven.
De magie die ervoor zorgt dat ik een luidspreker niet kan aanwijzen, is voor mij één van de belangrijke dingen in het weergeven. Want juist dat brengt de artiest in de luisterruimte en geeft een illusie van echte aanwezigheid. Het plaatje daaromheen invullen met klanken hoort daarbij, het doorgeven van details en vooral, vooral ongekleurd het signaal doorlaten. Niet warmer, niet kaler, niet geremd en niet vertraagd. In alle aspecten vind ik dat Inakustik is geslaagd. Voor mij lijkt er geen weg terug, ik geloof dat ik geld ga uitgeven.
Inakustik LS2405 AIR
4.799 euro (2x 3 meter)
www.livetaudio.nl
Beoordeling 5 / 5
