SPINESHANK - Self-destructive Pattern (Roadrunner Records/CNR)

Toen Spineshank in 1998 debuteerde werd de groep nog weggezet als Korn/Fear Factory kloon, maar de heren van Spineshank waren nog erg jong en het viel hen nog niet echt kwalijk te nemen dat ze de helden naspeelden. Het vervolg The Height Of Callousness vertoonde al veel meer eigen gezicht en dat was wel nodig ook, want de concurrentie in het zogenaamde nu metal gebied is moordend. Met het derde album slaat vaak het uur der waarheid en dat heeft het viertal ook begrepen. Getuige de tijd die het kwartet in deze langspeler heeft gestoken is er weinig aan het toeval overgelaten.

Als een band veel tijd steekt in de productie en het zoeken naar de juiste mix en mastering loert het gevaar dat we met een enigszins steriel album te maken krijgen en dat staat zeker in het gebied van de huidige metal gelijk aan zelfmoord. Gelukkig is Spineshank er in geslaagd deze val te omzeilen, want Self-destructive Pattern is een album waar de nodige zorg niet ten koste is gegaan van de zeggingskracht. De kracht van dit album zit `m vooral in de variatie. Het viertal kijkt verder dan de nu metal neus lang is en weet hier en daar verrassend poppy voor de dag te komen. Daarvan hoeft de liefhebber niet meteen de gordijnen in, want de groep weet nog steeds uitstekend te razen en raggen, maar er is deze keer veel meer plaats voor adempauzes. De variatie zit niet alleen in de nummers onderling, maar ook binnen de composities is er plaats voor dynamiekverschillen. Een goede keuze. Hetzelfde gaat ook op voor de vocalen van brulboei Jonny Santos, die hier en daar op overtuigende wijze laat horen dat hij ook kan zingen. Neem bijvoorbeeld Smothered, het derde nummer en de eerste single, waarin razen en tieren hand in hand gaan met melodieuze tussenstukjes die beslist uiterst toegankelijk zijn. Met een beetje geluk moet de band met dit nummer in staat zijn een cult-hit te scoren en zo definitief door te stoten naar de eredivisie van de nu metal. Self-destructive Pattern heeft in ieder geval alles in zich om Spineshank definitief door te kunnen laten breken. Het is eigenlijk jammer dat het kwartet dit jaar niet op Lowlands staat, vorig jaar zou de band komen, maar het langdurige opnameproces gooide roet in het eten. Spineshank`s aanwezigheid op het festival in Biddinghuizen zou het begin van de Nederlandse victorie hebben kunnen zijn.

Maar goede recensies en (vooral) mond tot mond reclame (een gebruikelijke vorm van promotie in de nu metal wereld) kunnen het werk ook doen. Spineshank heeft in ieder geval een uitstekende voorzet gegeven.
 
Over de CD:
12 tracks
40:43
www.spineshank.com