Luka Bloom – Amsterdam, een Hifi.NL primeur
De uitdrukking Less Is More wordt in hifi kringen vaak gebruikt wanneer het over over de hardware, de apparatuur gaat. Gelukkig gaat deze uitdrukking ook op voor de bijbehorende software. In dit geval wel heel erg als we de nieuwste CD van Luke Bloom beluisteren.
Zeveneveertig jaar geleden wordt in het Ierse plaatsje Newbridge Barry Moore geboren. De familie kent naast vader en moeder nog twee jongens en drie meisjes. Het is geen vetpot, maar muziek staat zoals in zoveel Ierse gezinnen hoog in het vaandel. Al op jonge leeftijd speelt Barry met zijn broer Andy in diverse bandjes. In deze tijd ontwikkelt hij een eigen stijl. De rest van de familie houdt het bij meer traditionele stukken en vertolkingen. De rijke Ierse traditie biedt daar genoeg aanknopingspunten voor. Het land is immers al eeuwen geteisterd door armoede, overheersing en oorlog.
Zijn oudste broer is een legende in de Ierse folk beweging. En met deze Christy Moore gaat Barry dan ook in 1969 – hij is dan 14 - voor de eerste keer op tournee. Met zijn gedreven karakter dat niet tegen onrecht en oorlog kan is Barry ook vaak te vinden bij betogingen en festivals tegen diverse vormen van onderdrukking en millieu bedreigen.
Tot 1979 gebruikt Barry de zogenaamde finger picking techniek om gitaar te spelen. Echter nu krijgt hij hierdoor enorme last van zijn hand. Hij lijdt aan een nare vorm van RSI en moet daarom een andere techniek aanleren. Hij oefent en oefent en komt terug met een geweldige plectrum techniek; krachtig en ritmisch. Hij gaat een tijd in Groningen wonen en neemt diverse albums op. Maar het Ierse bloed roept hem in 1983 toch terug naar Dublin. Het jaar daarop wordt zijn zoon Robbie geboren. Helaas loopt alles toch niet helemaal zoals Barry wil en hij besluit daarom zijn geluk in 1987 in de Verenigde Staten te beproeven. Hij wil een nieuwe start maken. Daarom verandert hij zijn naam onderweg in het vliegtuig van Barry Moore in Luka Bloom. Luka naar het gelijknamige nummer van Susan Vega en Bloom naar de achternaam van Leopold Bloom uit James Joyces Ulysses.
Het Amerikaanse avontuur is een succes en Luka wordt een begrip. Een goed platencontract houdt hem tot 1991 in de VS. Hierna is de roep van Dublin toch weer te groot. De invloed van de grote Amerikaanse steden is goed terug te horen in de muziek die hij componeert. Welke folkie zou anders L.L Cool J’s “I need love” opnemen. Luka’s ster stijgt maar door en diverse grote wereld tournees zijn het gevolg. Na een aantal succesvolle albums laat zijn platenmaatschappij het er om de een of andere reden bij zitten. Met veel pijn en moeite krijgt Luka het toch voor elkaar dat ‘Salty Heaven’ nog wordt uitgebracht, zij het op een klein onder-label. Nu is hij het zat. Hij gaat onafhankelijk.
Ook deze stap blijkt succesvol en de albums ‘Keeper of the Flame’ en ‘Between the mountain and the Moon’ bereiken een nieuw publiek. En dan is er nu eindelijk een live album; Amsterdam.
Dit album is een one-night registratie van het concert dat Luka gaf op 11 februari 2002 in Carre. Zonder overdubs en direct vanaf het console opgenomen. En hoe. De sfeer op de plaat is grandioos. Om de een of andere reden is de synergie tussen publiek en artiest op de CD terecht gekomen. De man enkel met zijn Alvarez gitaren op het podium, het publiek in de unieke zaal om hem heen. Een krachtige stem, en ditto gitaarspel dat in combinatie klein en groot kan zijn. Het geheel zuigt de luisteraar als het ware de muziek in. Het enige wat aan het album verschilt ten opzichte van het concert is de volgorde van de stukken.
Het album opent met ‘Exploring the Blue’. Een mooie gitaar opent met een krachtige bas en mooie open hoge tonen wanneer Luka’s stem invalt. Het stuk staat in een studio versie op ‘Acoustic Motorbike’ waarmee Luka op een PinkPop festival hoge ogen scoorde. De gitaar heeft een bijna klavecimbel achtige toon en toch die typische Alvarez klank. Het tweede stuk is ‘Sunny sailer boy’ en gaat over Lukas zoon Robbie. En dit nummer laat het meest duidelijk de interactie tussen podium en publiek horen. De zaal kent het nummer – van het album ‘Turf’ – en je zou bijna zeggen dat de opname getruct is. Zo zuiver en betrokken zingt het publiek mee. De aanstekelijke melodie blijft nog dagen in je hoofd zitten.
‘Gone to Pablo’ is weer zo’n robuust romantisch liedje. Dit keer gaat het over de bijzondere relatie tussen Jacqueline en Pablo Picasso. Haar tragische zelfmoord die toch mooi is. De stem van Luka schildert echt. En de emotie komt sterk door, misschien ook door de liefde voor Pablo die we zelf hebben. In ieder geval kippenvel.
Bob Marleys ‘Natural Mystic’ wordt in handen van Bloom een heel ander stuk. De gitaar heeft een krachtig ritme, zonder hoeke-takka en de vocaal geeft het nummer een meer protest-song gevoel dan het origineel. In ‘You’ komt Luka helemaal los – “it’s a song for all of you. It’s called You – in een tragisch stuk over een verloren liefde. Tergend dramatisch en net achter de beat. De gitaar krijgt er in een poging ‘haar’ terug te krijgen stevig van langs. En wat kunnen die stalen snaren dan mooi klinken.
‘Don’t be so hard on yourself’ van het album ‘Salty Heaven’ krijgt zijn klank door het mooie Ierse accent en de dissonanten die deze blues zo boeiend maken. Je ziet Bloom in een enkele spot op het toneel staan. Je hoort de zaal de adem inhouden. Draai dit stuk nooit op klaarlichte dag, maar enkel in een duistere ruimte met een enkele kaars. Dan raakt het gelijk je M-spot. Bob Dylans ‘Make you feel my love’ is weer een beetje vrolijker. De gedempte gitaar en een iets lichtere stembuiging maken het een prima overgang naar ‘Diamond Mountain’ misschien wel het mooiste nummer van de cd hoewel het moeilijk kiezen is. Hier weer zo’n melodie die in je hoofd blijft zitten. Luka gebruikt zijn wat donkerder stem in afwisseling met de hogere. Het stuk krijgt hierdoor diepte. En de triller en snik in de vocaal maakt het af zonder overdreven te zijn ala country zangers. En ook hier valt de uitstekende opname kwaliteit op. De zaalversterking is in handen van Paul Scully en die heeft ook de mix gedaan in de beste studio van Ierland, de Windmill Lane in Dublin. In het masteren door Brian Masterson is gelukkig niets van de dynamiek verloren gegaan.
Let op het gitaarwerk in ‘Perfect Groove’. Als een trein komt het op gang en klinkt het alsof er twee gitaristen aan het werk zijn. Maar het is het gebruik van een ‘drone’ die de bijzondere klank voortbrengt. De aansluiting met de viering van ‘love, sex and heavy rain’ in “Monsoon” is mooi gekozen. Dit stuk is half gezing-zegd en is een ode aan De Liefde. De afwisseling tussen het zing-zeggen en de volle vocalen die zo typisch zijn voor bijvoorbeeld Bono Vox is heel apart. En omdat Luka op dit monent nog maar aan het opwarmen volgens eigen zeggen, is het ritmische ‘Fertile Rock’ met de community singing een van de juweeltjes op dit album.
Met ‘Delirious’ staat er weer een lekker stuk acoustische gitaar rock op de plaat. De snaren worden geteisterd, de stem huilt bijna en het tempo ligt hoog. En dat Luka kan spelen bewijst het tussenstuk. En dan volgt ‘Gabriel’, alweer over de zoon die zo’n belangrijke plek in Luka’s leven innneemt. Dit stuk is het enige waarin wat electronica te pas komt als Luka zijn gitaar door een processor haalt om een orgel-achtige klank te krijgen die zo goed bij dit nummer past.
Het hele album is een geslaagd project van een bijzonder mens. Ingetogen en toch weer uitbundig en bewust van wat er in de wereld speelt. Dit gevangen op een avond dat het publiek hetzelfde voelde in een prachtige zaal. Dit is Muziek. Draai de CD nog maar een keer.
Voor de liefhebbers van vinyl is er ook nog een buitenkans. ‘Amsterdam’ is ook beschikbaar op een dubbel LP. Om toch alle vier de kanten te vullen zijn er nog drie nummers aan toegevoegd. Deze zijn wel afkomstig van een ander optreden. De klank/sfeer is dus anders. Meer informatie is te krijgen bij www.skiprecords.com
Zowel de CD als de dubbel LP liggen vanaf 14 april in de winkel.
Skip records via Culture Benelux
SKP 9035-2
