Hoewel Pink Floyd het psychedelische genre aan het begin van de jaren zeventig domineerde, was het het Engelse Soft Machine dat de ‘underground’ naar grote hoogten wist te brengen. 50 jaar na het oprichten van de pioniers binnen het progressieve jazz-fusion genre komt Soft Machine met een nieuw album, dat het verleden met het heden doet samensmelten: Hidden Details.
Soft Machine is niet alleen legendarisch, maar de band is ook een instituut binnen de Britse muziekwereld. Veel grote namen hebben de band (die sinds 1966 de Canterbury scene verrijkte met een psychedelische mix van rock en jazz) van een gezicht en geluid voorzien. Hoewel de band nooit zo groot is geworden als de muziek eigenlijk verdiende, wordt Soft Machine nog steeds als grote internationale invloed op de rockmuziek beschouwd. Naast de oprichters Robert Wyatt, Kevin Ayers, Daevid Allen, Mike Ratledge en in het prille begin Larry Nowlin heeft de band bestaan uit en gespeeld met onder andere Jimmy Summers (The Police), Hugh Hopper, Elton Dean, Roy Babbington, John Marshall, Karl Jenkins, John Etheridge, Percy Jones, Rick Sanders, Dave McRae en Jack Bruce, om maar een paar namen te noemen. In 1968 jamde Jimi Hendrix met de band mee en was Soft Machine zelfs de springplank die gitarist en componist Allan Holdsworth gebruikte om zijn carrière binnen het jazz fusion genre te lanceren.
Nadat de band in 1978 werd ontmanteld, om slechts twee keer kort weer bijeen gebracht te worden, duurde het tot 1999 tot de band herrees. Eerst onder de naam Soft Ware, vervolgens als Soft Works en vanaf 2004 met de naam Soft Machine Legacy. Eind 2015 verviel die laatste toevoeging aan de originele bandnaam, aangezien er binnen de gelederen van de band maar liefst drie artiesten aanwezig waren die in de jaren zeventig ook al tot Soft Machine behoorden.
En nu, een halve eeuw na het verschijnen van het eerste Soft Machine album, hebben gitarist John Etheridge, drummer John Marshall en bassist Roy Babbington (allen hoorbaar op het uit ’76 afkomstige album Softs, samen met fluitist en saxofonist Theo Travis een nieuw album uitgebracht. Hidden Details, het elfde studio album uit de Soft Machine geschiedenis, is voorzien van 13 tracks en komt ook uit op zeer gelimiteerd Tonefloat vinyl, met zes extra tracks. Ik ontving die nummers digitaal van het label voor deze recensie.
Op Hidden Details komt Soft Machine in de huidige bezetting zeer sterk naar voren, terwijl het hele album een imposante mix herbergt van hedendaagse klanken en technieken die succesvol hand in hand gaan met de eigen werken uit het verleden. Zonder in de op de loer liggende valkuil van herhaling te vallen speelt het kwartet er vurig op los, wat vanaf de titeltrack annex albumopener meteen al duidelijk wordt. Flinke progresieve rock, dat verderop prachtig wordt aangevuld met een saxofoonsolo. Travis is op het hele album sowieso goed hoorbaar, want ook de fluit neemt een belangrijke rol in de composities in. Soft Machine laveert op de diverse tracks tussen soundscapes en psychedelica, aangevuld met bijvoorbeeld de overbekende baslijnen die in de vroegere periode van de band zo herkenbaar waren.
Hoewel Hidden Details zowel abstracte als klassieke elementen bevat, staat de grote mate van afwisseling op het album juist in dienst van het geheel. Uitstapjes naar pure jazzrock, fusion en zelfs klassieke Canterbury progressieve rock vullen de soms wat minimalistische tracks aan en houden de aandacht bij het album als geheel. De plaat bevat voor ieder wat wils, van pakkende tracks als Ground Lift tot aan complexe, ongrijpbare klanken van aan vrije improvisatie grenzende nummers als Life On Bridges. Alles met een constante hoge kwaliteit vertolkt. Ook de bonustracks, die alleen op vinyl verschijnen, zijn de moeite meer dan waard. Een diverse aanvulling op dertien unieke tracks, die eigenlijk voor iedereen toegankelijk zouden moeten zijn. Het spel van de vier heren klinkt soms wat ingetogener dan je van deze muzikale grootheden zou verwachten, maar dat zullen de komende concerten ruimschoots goedmaken.
Hidden Details is een waardig Soft Machine album geworden, dat door fans van zowel progressieve muziek, jazz-fusion, jazzrock als psychedelische rock zeker gewaardeerd zal gaan worden. Hoewel de productie (uit handen van Theo Travis en john Etheridge) prima genoemd mag worden, blijft het album klankmatig een prettig ingetogen karakter behouden. Het spel van de heren is van hoog niveau en ik vermoed dat de ophanden zijnde Europese toer daar net zoveel blijk van zal geven als het album dat doet. Warm aanbevolen, met name ook de vinylversie vanwege de relevante extra tracks!
Muziek: 8 ½
Klank: 8 ½
Speelduur: 75 minuten
Label: MoonJune (digitaal)/ Tonefloat (vinyl)
Website: softmachine.org/
