The Way I Am

Stuck Mojo heb ik altijd wel een aardige band gevonden, maar de kracht van het debuut is mijns inziens nooit overtroffen. Uit onvrede met de gang van zaken en de behoefte aan een ietwat andere sound hebben gitarist Rich Ward en zijn maatje Bud Fontsere (drums) Sick Speed in het leven geroepen. Meneer Ward was het een beetje beu om met rapmetal bezig te blijven en wilde graag wat meer melodie in de muziek aanbrengen. Onmogelijk –volgens hem – met een dergelijke vocalist. De dynamiek en strakheid van Stuck Mojo moest echter behouden blijven. De combinatie van “powerful riffs and vocal melodies” zou de hardrock voor een nieuwe generatie moeten zijn.

Welnu, na enige luisterbeurten weet ik niet of we blij moeten zijn met dit product van (hoe bedoel je pretentieus?) “The Duke Of Metal”. Opener The Test start behoorlijk krachtig. Dit wordt mede veroorzaakt door de prima, heldere productie. Had niet misstaan op een Stuck Mojo CD, hoewel het refrein op het randje is. Maar ja, hoe verder de cd verstrijkt hoe meer naar voren komt dat The Test eigenlijk het beste nummer is. Tweede nummer A Time And A Place is ook niet slecht, maar het dieptepunt is – met kop en schouders – nummertje 3, Hero. Tjezus, wat een ongelooflijk zeiknummer! Maar ho, dat is mijn mening en wellicht is er iemand die hier wel zijn held in ziet. Ik hanteer met betrekking tot dit nummer graag de titel “The Puke Of Metal”, want dit vind ik echt niet te pruimen.

De rest van de CD kabbelt een beetje voort in de lijn van het tweede nummer zonder ook maar ergens boven het maaiveld uit te steken. Pas in Autumn Brings gebeurt er even iets anders, maar hola, ik hoor daar toch echt iets wat mij aan rapmetal doet denken. Afijn, je moet je afkomst niet verloochen dus helemaal met het verleden breken doet de heer Ward waarschijnlijk op de volgende CD. Voorlopig wint Stuck Mojo ruimschoots van Sick Speed. Toch wat punten voor de durf en de productie.

11 songs
40:58 min