Dat het mixen van diverse muziekstijlen tegenwoordig gemeengoed is, heeft als gevolg dat de grenzen steeds verder weg komen te liggen en dat muzikanten telkens nieuwe invalshoeken zoeken. Het uit Orange County afkomstige combo Avenged Sevenfold is zo’n gezelschap dat het wel héél bont maakt. Een zogenaamd bont gezelschap dus, alleen niet gewassen met Fleuril, maar met Norit, want de zwartgalligheid druipt ervan af. Tekstueel gezien in ieder geval, op muzikaal vlak wil er af en toe nog wel eens een vrolijke noot de boventoon voeren. Nu heeft u natuurlijk nog steeds absoluut geen idee wat voor vlees we hier in de braadpan hebben dus tijd voor wat opheldering.
De band gebruikt als ondertitel heavy fucking metal maar doet zich daar zelf mee tekort. Als cocktail krijgen we een combinatie van – geloof het of niet- Bad Religion, Scandinavische death/blackmetal en glamrock! Inderdaad, dit lijken onmogelijke ingredienten voor een goed recept, maar AS weet hier toch iets lekkers van te brouwen. Na een vreemd aperitiefje (To End The Rapture), doet Turn The Other Way al gauw naar meer smaken.
Hoe al deze stijlen te combineren hoor ik u peinzen. Voorbeeld: in The Art Of Subconscious Illusion gaat men uit de startblokken met een gigantische skatepunkrif én bijbehorende zang om binnen een halve minuut over te schakelen op over-the-top metal met totaal andere zang (lees: geschreeuw). Er wordt (niet binnen elk nummer) van de hak op de tak gesprongen en ondergetekende kan dat - mits goed uitgevoerd - in het algemeen wel waarderen. De heren beheersen hun instrumenten prima en zetten de luisteraar dikwijls op het verkeerde been. Het zijn vaak de details die opvallen, zoals het onconventionele invallen van de drums in sommige songs. Ook zanger M. Shadows tapt uit diverse vaatjes en beheerst naast de obligate frustratiegil ook de gevoelige stembanden, hoewel ik dat persoonlijk niet altijd even mooi vind. Hij kan bijvoorbeeld niet tippen aan Dax Riggs (Acid Bath/Agents of Oblivion), maar dat is dan ook een klasse apart. Verder puntje van kritiek is dat niet alle overgangen even geslaagd zijn en enigszins geforceerd overkomen. Maar kom op zeg, dit is slechts de eerste volwaardige CD (er is ook een mini-CD Warmness Of The Soul) en met een totale leeftijd van nog geen 100 jaar is dit een prachtige basis om in de toekomst met bovenstaand recept iets culinairs samen te stellen.Voorlopig valt er genoeg te ontdekken op Sounding The Seventh Trumpet. O ja, de heldere productie was in handen van Donnell Cameron (Bad Religion, NOFX, Pennywise).
