Met Sonder keert TesseracT terug naar de huiskamer van de progressieve metal fan. Op het vierde album van het Britse gezelschap klinkt niet alleen de stem van Daniel Tompkins opnieuw, maar is de muziek ook gestroomlijnder en toegankelijker dan ooit tevoren. Zijn de djent-pioniers hun roots ontgroeid?

Na het zeer goed ontvangen en succesvolle Polaris uit 2015 toerde de uit Milton Keynes, Engeland afkomstige band uitvoerig en zag het gezelschap zich ineens terug op grote podia, naast of voor (even-) grote namen. Dat vorige album was alweer een stap in de nieuwe richting die TesseracT altijd op lijkt te zoeken, waarbij de vocale bezettingswisseling van Ashe O’Hara naar Daniel Tompkins indertijd een zeer geslaagde zet leek. En die zesde zangerswisseling in de geschiedenis van TesseracT wierp duidelijk zijn vruchten af, gezien het succes dat de band tot nu toe heeft mogen boeken en het feit dat Tompkins nu weer te horen is.

Het spreekt voor zich dat er een vierde studiowerk moest komen. Sonder belichaamt die logica. Zoals gezegd is dit het eerste TesseracT album op rij waarbij dezelfde zanger te horen is, wat aangeeft dat de sfeer binnen de band erg goed moet zijn. Zowel op persoonlijk als op artistiek vlak, trouwens. Want de band die bekend staat als pioniers van de progressieve metal stroming djent (een vorm van metal met een typerende high-gain, distorted palm-muted gitaarsound, ooit gestart door de band Meshuggah) is meer dan ooit tevoren geëvolueerd met een coherent, melodieus en toegankelijk resultaat dat nu rondjes draait op het draaiplateau van mijn platenspeler.

Slechts zesendertig minuten lang weet TesseracT anno 2018 het fijne evenwicht te vinden tussen puur technisch spel en het overbrengen van emoties. Hoewel Sonder geen typisch conceptalbum mag heten, is er wel een tekstuele lijn die zich als rode draad over acht tracks uitstrekt. De inspiratie voor de teksten en de muziek vond men in het feit dat de huidige mensheid steeds dichter bij elkaar staat en door zaken als technologie juist steeds verder van elkaar verwijderd of zelfs geïsoleerd raakt. De eigen identiteit te midden van veel individuen.

Muzikaal beschouwd is Sonder een typisch TesseracT product, waarbij de natuurlijke evolutie wel zijn duidelijke sporen na heeft gelaten. Djent zit natuurlijk nog steeds diep in de genen geworteld, maar de vierde studioplaat zoekt met verfijning en subtiliteit een eigen weg binnen het genre. Dat klinkt niet alleen prettig, het maakt de muziek ook nog toegankelijker. Gelukkig is er voor de liefhebber van het genre genoeg vuurwerk om in te zwelgen, want tussen alle kalmte en serene soundscapes door rockt TesseracT er ouderwets op los met frisse, soms heerlijk logge riffs en fijne ritmes die een glimlach op de het gezicht van elke doorgewinterde rockfan weten te toveren. Het extreem goede en uiterst strakke drumwerk van Jay Postones biedt een prima houvast voor de band om door de composities geleid te kunnen worden, terwijl de fraaie vocalen van Tompkins en de erg sterke, spaarzaam toegepaste grunts het onderwerp van Sonder luister bijzetten.

Hoewel de basgitaar een houvast voor de band is, klinkt het instrument niet extreem veel door op het album. Wel is het technische spel en een meer organische klank dan voorheen goed hoorbaar in de mix, wat het album extra aantrekkelijk weet te maken. De afwisseling binnen de tracks zelf, het gebruik van diverse stijlen en instrumenten (de zachte pianoklanken in de fijne track King zijn samen met het koor een prima keuze) en de complexiteit van de muziek zijn op niveau met de voorgaande albums en overschrijden die zelfs op enkele momenten.

Daarnaast heeft de band nieuwe inspiratie gevonden (indie en pop) en wisten ze die invloeden prima in hun eigen composities te verweven, zonder de eigen sound te verliezen. De puristen onder de metalfans zullen hier wellicht minder schoonheid in zien, net als in de wat langere intro’s of de grotere aandacht van TesseracT voor een opbouwende sfeer binnen elk nummer. Een spannende belofte die (kritisch beschouwd) ook niet altijd wordt bewaarheid. Al met al is Sonder een meer dan prima album geworden, waar fans van de band of het genre genoeg plezier aan kunnen beleven. De composities en de uitvoeringen houden stand over het hele album, dat wellicht nog een of twee tracks meer had mogen bevatten. Klankmatig weet de goede persing op zwart vinyl me ook te bekoren, hoewel er dynamisch betere progressieve platen bestaan. Al met al een goede score, die ook door liefhebbers van de bekende nu-metal bands uit het eerste decennium van deze eeuw eens goed beluisterd zou moeten worden.

Muziek: 8
Klank: 7 ½ tot 8
Kwaliteit persing: 9
Label: Kscope
Speelduur: 36:24 minuten
Website: www.tesseractband.co.uk