Vinyl is nog steeds bezig met zijn opmars, ook al zijn de verkopen in vergelijk met cd’s en downloads maar klein, dus hebben we nog steeds platenspelers nodig. Een Engelse fabrikant die al jaren op die markt een belangrijke plaats inneemt is AVID Hifi, dat vanuit Huntingdon de wereld van zijn creaties voorziet. Zij leveren spelers vanaf het middensegment tot in de topklasse, ergens daartussen zit de Diva II SP speler die door de agent voor Nederland werd uitgerust met een SME IV arm en een Nagaoka MP-150 MM element. Meegeleverd was ook een Peller phono versterker zodat ik slechts voor een interlink naar mijn eigen set hoefde te zorgen. Een combinatie die ik enige weken in huis kon houden, de geur van de platenhoes veelvuldig in de neus bracht en de liefde voor vinyl opnieuw deed oplaaien.
Gewicht en robuustheid zijn de kenmerken van AVID en met de Diva is dat niet anders. De speler is gefabriceerd uit aluminium als basis voor het lager en de arm en dat geheel staat op drie niet-verstelbare, zware poten die geveerd zijn middels sorbothaan rubber. Het geïnverteerde lager is gemaakt uit RVS waarbij een wolframcarbide kogel draait in saffier cups. Het 6,3 kilo zware aluminium plateau dat er op rust heeft een gelijmde kurken mat, waarop de plaat ligt die met een schroef clamp wordt gefixeerd.
De 24 Volt wisselstroom motor heeft een eigen loodzware behuizing van ongeveer 3 kilo en staat los van de speler. Een dubbele ronde snaar zorgt voor de overbrenging tussen motor en speler, waarbij het even een trucje is om de snaren op hun plaats te krijgen. De motor krijgt zijn spanning via een geregelde voeding waarmee elektronisch het toerental kiesbaar is van 33,33 en 45 toeren. Deze gereguleerde voeding is een van de upgrades van de Diva II SP ten opzichte van de goedkopere Diva II. Standaard is de Diva II SP voorzien van een SME arm passing, maar andere passingen kunnen los geleverd worden. Het is dus niet zo gek dat AVID de speler afleverde met een 9 inch SME IV arm met vaste shell aan de magnesium armbuis. AVID maakt geen elementen en in mijn geval was een Nagaoka MP-150 MM element gemonteerd, een prima element, tegelijk naar mijn idee onder de maat voor een speler en arm van deze klasse.
De Pellar phono versterker is een ontwerp van AVID en maken ze in eigen beheer. De voeding zit in dezelfde behuizing als de daadwerkelijke versterker, dus u heeft geen ‘puist’ in de muur zitten en de voeding is ook veel beter dan de muurpluggen zijn. De Pellar is geschikt voor MM en MC elementen en is instelbaar op 48, 60 en 70 dB versterking, kiesbaar met dip switches aan de onderzijde. De afsluitweerstand is altijd 47 kOhm, maar via losse cinch pluggen met daarin weerstanden is elke waarde te maken. Op de achterzijde zijn daarom de cinch ingangen dubbel uitgevoerd. De signaal-ruis afstand is afhankelijk van de versterking maar altijd groter dan -81 dB op MM tot -67 dB voor MC. Omdat noch de 9 inch SME IV arm noch het element van AVID zelf zijn, hoef ik op de specificaties daarvan niet diep in te gaan. Afregeling was al gedaan en de naaldkracht stond op 1,889 gram. Iets hoger dan Nagaoka aangeeft als nominaal (1,8 gram) maar onder de bovengrens van 2 gram voor dit met een elliptische diamant uitgeruste element.
Avid Diva II SP - Opstelling
De AVID draaitafel en toebehoren vinden een plaats op een Quadraspire rek dat een solide en waterpas basis vormt. Vanaf de Pellar phono versterker gaat een Crystal Cable interlink naar een Audia Strumento No.1 lijnversterker, die een combinatie vormt met een Pass Labs X250.5 eindversterker. Allemaal nodig om een set PMC fact.12 luidsprekers aan te drijven, tegenwoordig staand op Townshend Audio Seismic Podiums en zo de luidspreker alleen nog maar akoestisch koppelen aan de luisterruimte en niet langer mechanisch en akoestisch. Stroomvoorziening loopt via een PS Audio P5 regenerator en de nodige Crystal Cable netsnoeren.
De eerste zwarte schijf die onder de diamant schuift is een STS Digital opname van het Duitse duo Carolin No met de titel ‘November Songs’. Al is november lang voorbij, de schoonheid van de zang en de veelal akoestische instrumenten blijft gevangen in de groeven. Net als in de afgelopen weken valt de enorme rust op die van de draaitafel afkomt. Een rust waar we in de digitale wereld zo lang op hebben moeten wachten. Nee, ik ga geen vergelijk trekken tussen analoog en digitaal, twee verschillende werelden met elk eigen voor- en nadelen in klank en in gebruik. De AVID biedt bij die rust een mooi fundament waarop de muziek wordt gebouwd, met de zang van Carolin No afgezet tegen piano en gitaar. Groefruis is niet waarneembaar op een normaal volume niveau, dat hard genoeg is om realistisch weer te geven. Ik geef daarbij toe dat ik altijd uitermate zuinig was en ben op mijn platen.
Stemmen staan mooi op hoog te en weerklinken uitermate natuurlijk via de combinatie van speler, arm, element en phono versterker. Piano heeft een mooie volheid die overeenkomt met het werkelijke instrument en als een cello invalt op track vier met de titel Mess up the sun ben ik verkocht. Hier kan ik toch zo van genieten. Van Duitsland verhuis ik naar Ierland en vind daar Mary Black die analoog in de groef werd gezet door Pure Pleasure Records. Haar lp ‘Speaking with the angel’ bevat onder andere Message of love waarop zo ongeveer alle denkbare Ierse instrumenten meespelen, diverse fluiten, veel percussie, harp, accordeon en ga zo maar door.
Dat geheel kan snel ontaarden in een kakofonie, gelukkig behoudt de AVID een scheiding tussen de instrumenten en de stemmen die Mary begeleiden in de refreinen. Nochtans blijft het een dolle, vooral vrolijke boel en het is helemaal niet erg als de volgende track een stuk rustiger is. De titeltrack van de lp begint met een gitaar, waarna de stem van Black volgt, heel zuiver, teder en tranen trekkend. Hoewel het al jaren geleden is dat ik Mary Black live zag optreden is haar stem vanaf de plaat in overeenstemming met wat in mijn geheugen staat. De bas is ferm aanwezig, maar blinkt niet uit in definitie, gelukkig ligt dat aan de opname want eerder beluisterde ik lage tonen die wel goed herkenbaar waren. Ik sluit af met Big trip to Portland en dat is precies zoals ik mij herinner van de concerten.
