Richard Barbieri heeft de grote massa nooit onder zijn eigen naam weten te bereiken. Toch hadden vele grote bands en muzikale collaboraties geen bestaansrecht gehad zonder de input van deze minimalistisch spelende toetsenist. Met Planets + Persona is het derde soloalbum van de man een feit. En wat een geweldig album is het geworden!
Zoals de inleiding al aangeeft, heeft Barbieri aan de wieg gestaan van zeer veel succesvolle bands en projecten. Met zijn herkenbare synthesizergeluid werden bands en projecten als Japan (dat veertig jaar geleden door Barbieri zelf werd opgericht, Rain Tree Crow, No-Man en natuurlijk Porcupine Tree voorzien van een geniale toevoeging. Daarnaast bleef zijn werk bij andere artiesten niet onopgemerkt, wat leide tot samenwerkingen met onder andere Steve Hogarth (Marillion), Steve Jansen, Mick Karn en natuurlijk Porcupine Tree bandgenoot Steven Wilson.
Na zijn eerste album in 2005 (Things Buried) en de opvolger uit 2008 (Stranger Inside) heeft het dus 9 jaar moeten duren voordat Barbieri weer een album onder z’n eigen naam uit heeft gebracht. Op Planets + Persona duikt Richard een wonderlijke wereld van sfeervolle, met jazzinvloeden doorspekte soundscapes in, die de luisteraar doen verdwalen in een sprookjesachtige wereld. Een wereld waarin dualiteit de hoofdrol speelt.
Oude akoestische synthesizers worden gecombineerd met fraaie akoestische elementen gecompleteerd door schaarse maar zeker wel aanwezige vocale toevoegingen. Die vocalen herbergen geen tekst, maar dienen als soundscapes en geven de zeven tracks een extra verdieping in de sfeer. Natuurlijk spelen ambient en klassieke invloeden weer een glansrijke rol in de composities van Barbieri, maar de kunst van de man ligt er nu juist in om de muziek nooit volledig in een enkel hokje te laten passen.
Daar ligt altijd dan het grote gevaar van saaiheid op de loer, of het verzanden in oeverloos gepingel dat er al snel voor zorgt dat de luisteraar de aandacht verliest. Die valkuil wordt op Planets + Persona volledig omzeild, want ondanks zijn minimalistische aanpak en dito composities slaag Barbieri erin om de aandacht volledig vast te blijven houden. En meer, want elke track werkt verslavend en doet hunkeren naar meer.
De enorme hoeveelheid atmosfeer die door Barbieri en de musici die aan het album meewerkten wordt opgeroepen nipt zowel aan het duister als aan een gevoel van euforie en loopt op het album op zeer effectieve wijze in elkaar over. Daarnaast zijn de composities enorm beeldend van aard, prikkelen de tracks de fantasie en raakt je als luisteraar verloren in de abstracte wereld die wordt geschept. Maar dan met veel spanningsopbouw en goed te volgen muzikale verkenningen, in plaats van pretentieus te klinken.
De schoonheid die Planets + Persona herbergt, wordt op deze 45 toeren vinylpersing nog eens extra gesterkt door een erg fijne geluidskwaliteit. Stukken beter, overigens, dan de digitale versie die me werd toegestuurd. De eerlijkheid gebiedt me wel te melden dat dat een gebrande cd met een watermerk betrof, zoals vaker gebruikelijk is bij het uitsturen van recensie-exemplaren. De vier plaatkanten die in de gatefold sleeve zitten klinken fenomenaal, met lucht om de instrumenten, veel grove en fijne dynamiek en een ruimtelijk geluid. Jazeker, audiofiel. Reden genoeg om nu al te voorspellen dat het derde soloalbum van Richard Barbieri een terechte plek in vele jaarlijsten in zal mogen nemen.
Muziek: 9
Klank: 9 ½
Kwaliteit persing: 8
Label: Kscope
Speelduur: 5.:09 minuten
Website: http://www.kscopemusic.com/artists/richard-barbieri/
