Toen Miles Davis Big Fun gereleased zag worden in 1974, werd het album vrij lauwtjes ontvangen door het jazz minnende publiek. De twee platen zijn eigenlijk een compilatie van verschillende opnamesessies die Miles (tijdens zijn elektrische periode na het fenomenale Bitches Brew) hield met diverse topartiesten. Music on Vinyl bracht de dubbel-LP opnieuw uit en verrast met een audiofiele persing van formaat.

Toegegeven, Miles Davis was indertijd duidelijk zoekende naar een nieuw geluid. Natuurlijk was dat op Bitches Brew nogal hoorbaar, het album liet de critici destijds gissen naar de ware stijl en toedracht en was zo avant-gardistisch dat feitelijk niemand wist wat er precies gebeurde op de plaat. Big Fun bestaat uit opnamesessies uit drie verschillende periodes die Miles aan het begin van de jaren zeventig vormden. Zijn zoektocht naar een perfecte sound waarbij elektronische klanken een groter podium kregen werden tijdens de verschillende periodes ingevuld door de meester zelf, samen met een geweldige, steeds wisselende line up aan grote artiesten om hem te begeleiden.

Kant 1 en 4 van Big Fun (Great Expectations en Lonely Fire) laten duidelijk de invloeden van Indiase muziek horen. Met een line up bestaande uit onder meer Herbie Hancock, Chick Corea, Jack DeJohnette, Ron Carter, Steve Grossman, William Cobham, Airto Moreira en John McLaughlin en de toevoeging van instrumenten als sitar, tamboerijn en de tabla vulde Miles Davis de twee stukken met drone-achtige klanken en een langgerekt motief dat weinig melodieën verkent maar intens op de luisteraar overkomt. Het open midden in het geluid en een fraai doortekend laag waren bewuste keuzes van Miles en producent Teo Macero die de beleving vergrootten, terwijl Miles zijn trompet door het gebruik van een Harmon mute (een type wah-wah, dat later bijdroeg aan zijn signatuurgeluid) extra oosters liet klinken.

Kant 2 van Big Fun bestaat volledig uit de track IFE, die werd opgenomen na de opnamesessies van het album On The Corner uit 1972. Het nummer klinkt wat ‘donkerder’ en laat vooral ook Afrikaanse invloeden doorklinken. Dus is er meer ritme hoorbaar, terwijl het nummer toch prima past in de verkennende stijl van de eerste en vierde track van de plaat. De toevoeging van klarinet, fluiten en Afrikaanse percussie zorgen er samen met de constante baslijn voor dat de track meer groove heeft, wat de improvisaties enkel spannender maakte.

Go Ahead John stamt uit 1970, toen Miles Davis de Jack Johnson-sessies opnam. Met een sterk spelende Steve Grossman op saxofoon, Dave Holland op bas, Jack DeJohnette achter de drumkit en John McLaughlin op een elektrische gitaar voorzien van een wah-wah pedaal klinkt deze track weer heel anders. Het meer aanwezige ritme en een funky groove - mede veroorzaakt door een enkele basnoot die door Holland steeds werd herhaald - maken de met blues verweven tracks de meest toegankelijke van Big Fun. Go Ahead John laat ook flink wat productionele experimenten horen. Naast veel overdubbing van zowel de trompet als de gitaar werden de drums op een hoog tempo van het linker naar het rechter kanaal gewisseld, wat een licht desoriënterende en zelfs psychedelische werking heeft op de luisteraar.

Big Fun combineert logischerwijs invloeden van de albums Bitches Brew, In A Silent Way en On The Corner, maar heeft een volledig eigen gezicht. Hoewel de drie periodes waarin de opnames die hun weg naar deze persing vonden duidelijk te identificeren zijn, laten de oosterse invloeden op iedere track hun sporen na en is er sprake van artistieke coherentie en een hoge mate van muzikale intelligentie.

De persing van Music on Vinyl is erg goed. Bovenmatig goed, zelfs. Het vinyl zelf is dood- en doodstil, klinkt enorm verfijnd en open en daagt het element uit om zich van zijn beste kant te laten horen. Het komt de experimentele jazz van Miles Davis op Big Fun extra ten goede.

Muziek: 8
Klank: 9 ½
Kwaliteit persing: 9
Label: Music on Vinyl
Speelduur: 98:49 minuten
Website: www.milesdavis.com