Na hun gewaagde unieke conceptalbum, kwamen The Pretty Things in 1970 terecht in een wereldberoemde studio voor de opnames van hun vijfde album. Parachutes vloeide voort uit de dagen die de band –in gewijzigde bezetting- doorbracht in de Abbey Road Studios te Londen. Platenlabel Madfish brengt het nog steeds als obscuur te boek staande studioalbum opnieuw uit, op erg goed klinkend vinyl.

Het was niemand minder dan Norman Smith die in de beroemde studio aan de Abbey Road achter de knoppen zat voor de opnames van Parachutes. Smith, bekend van zijn werk met The Beatles in diezelfde studio, wist de Pretty Things combinatie van psychedelische jaren zestig sound met de beginnende hardrock van de jaren zeventig op een rijke en voor de studio typerende wijze op tape vast te leggen. De band kwam na de fraaie (en feitelijk de eerste) rockopera S.F. Sorrow weer terug in Londen en nam Parachute op.

Waar eerdergenoemde rockopera nog flinke roots had in de zestiger jaren, weet de band op Parachutes zich volwassener te presenteren. Maar met coherentie. Het geluid neigt meer naar rock en de muziek zweeft ergens tussen de toenmalige klanken van The Who, Pink Floyd en ja, ook The Beatles in. Hoewel ik me kan voorstellen dat voor de die hard fans uit die periode de magie van het voorgaande album wat verder te zoeken lag, is Parachutes een erg fijne rockplaat met knipogen naar blues (Sickle Clowns), groovy populaire muziek (het erg geslaagde, Beatles-achtige She’s A Lover) en zelfs progressieve muziek (de titeltrack Parachute). Ondanks het feit dat medeoprichter, schrijver en zanger Dick Taylor niet meer tot The Pretty Things behoorde, wist de band de kwaliteit overeind te houden en zelfs te innoveren. De rauwe stemgeluiden van bassist Wally Allen Waller geven de muziek af en toe net wat extra en voor die tijd vernieuwend hard rock-gevoel en ook zanger Phil May is erg sterk.  

Parachutes is een vroeg, typisch Brits rockalbum dat indertijd niet voor niets door Rolling Stone Magazine werd getipt als één van de beste albums van 1970. Ondanks dat waren er dat jaar zeer veel albums van bekende groepen met een bredere afzetmarkt, waardoor Parachutes wat ondergesneeuwd werd. Dit conceptalbum dat handelt over de deceptie die de generatie die stamde uit de zestiger jaren voelde ten opzichte van de nieuwe tijd en dat gevoel wordt op poëtische wijze uit de doeken gedaan.

Iets dat –ook op dieze herpersing- erg fraai naar voren wordt gebracht door de prima mix en productie. Een geluid dat nogal de signatuur van de studio met zich meedraagt, laat dat duidelijk zijn. Gelukkig maar. Deze herpersing werd gesneden vanaf de originele mastertapes, zonder iets de wijzigen of toe te voegen. Het kan nog!

Muziek: 8
Klank: 8 ½
Kwaliteit persing: 8 ½
Label: Madfish
Speelduur: 40:52 minuten
Website