De eerste rockopera was niet afkomstig van The Who, maar van de eveneens Engelse rockband The Pretty Things, die hun muzikale verhaal S.F. Sorrow maanden uitbracht voordat de band van Pete Townshend met Tommy in de platenwinkels lag. Dit epos was deels meer dan vooruitstrevend, maar stoelde nog echt op het geluid van de zestiger jaren. Het album vertelt het complete levensverhaal van één fictieve persoon, van geboorte tot het eind van zijn leven. Madfish brengt het album opnieuw uit op vinyl, met een fraaie hoes.
De originele hoes van S.F. Sorrow uit 1968.
Het was in december 1968 dat S.F. Sorrow verkrijgbaar was voor het publiek. The Pretty Things, een rockband met deels dezelfde roots als The Rolling Stones, kwam naar buiten met een muzikaal relaas in tien bedrijven dat handelde over het leven van een gemiddelde Brit. Deze figuur, Sebastian F. Sorrow wordt geboren, beleeft liefde, ervaart een oorlog en de daaruit volgende tragedie en moet na de desillusies van het geleefde leven alleen het naderende einde tegemoetzien. Geen vrolijke kost, die door Phil May (tevens zanger en producer) is opgetekend. Het verhaal krijgt extra verdieping door de begeleidende hoes, die naast alle songteksten een proloog en diverse tekstuele intermezzo's bevat.
Muzikaal gezien is S.F. Sorrow ook niet bepaald eenvoudig te verteren. De liefhebber van psychedelische klanken kan echter wel veel plezier beleven aan deze LP van The Pretty Things. Want hoewel het geluid van deze LP nog volledig verankerd is in de jaren zestig (Tommy klonk veel volwassener) is deze plaat een productionele ontdekkingsreis. Net als voor de vijf bandleden zelf, zo klinkt het.
Het overbrengen van een verhaal was de heren niet gegeven in 1969, wat ervoor zorgt dat de vertolking wat hakkelend overkomt. De stroomlijn miste indertijd, wat het directe gevolg is van het ontbreken van een theatrale aanleg binnen de band. Muzikaal gezien is er gelukkig genoeg om te genieten. Ulver-liefhebbers herkennen de track Bracelets (Of Fingers) natuurlijk meteen van Childhood’s End, en veel tracks doen ook terugdenken aan een mix van Pink Floyd met een vroege bluesversie van The Rolling Stones. Dat die invloeden er zijn is ook logisch, want voordat Dick Taylor (leadgitaar en vocalen) samen met May The Pretty Things oprichtte in 1963 speelde hij ook samen met Mick Jagger en Keith Richards in die band. Voor hun grote doorbraak, dus.
De R&B wortels van de beginjaren van The Pretty Things zijn op S.F. Sorrow ook nog wel hoorbaar, maar in de verte. De vele - voor die tijd - nieuwe invloeden die naar voren komen zijn voornamelijk van technische aard en waren vooral te danken aan de inbreng van Norman Smith van EMI en het personeel van de studio waar het album werd opgenomen: Abbey Road.
Vrij weinig versterking, veel effecten en de stereomix van de originele mastertapes die voor deze herpersing werd gebruikt voegden daar ook nog een flink stuk vervreemdende klanken aan toe. Het album blaakt dan ook niet van dynamiek of verfijning, maar heeft een flinke rauwe rand meegekregen. Wat het indertijd teleurstellende succes van S.F. Sorrow verklaart, samen met de nogal neerslachtige verhaallijn. Ondanks dat de pers het album vol lof ontving.
De herpersing kreeg van Madfish een fraaie 'tombstone' vormgeving.
De herpersing is voorzien van een fraaie 'tombstone' vormgeving en de persing is erg goed, wat niet wegneemt dat het werk zelf op z’n minst als gruizig omschreven mag worden. Gezien de historische waarde en de matige verkrijgbaarheid van het album op goed vinyl verwacht ik dat voornamelijk liefhebbers van de band of het psychedelische genre met deze heruitgave blij zullen zijn.
Bekijk hieronder een opname uit 1998 waarop The Pretty Things in Abbey Road S.F. Sorrow integraal spelen. De band krijgt daarbij hulp van gastmuzikanten David Gilmour en Arthur Brown.
Muziek: 8
Klank: 5
Kwaliteit persing: 9
Label: Madfish/ Snapper Music
Speelduur: 41 minuten
Website
