In 1959 verraste tenorsaxofonist Sonny Rollins vriend en vijand door onverwacht te stoppen met musiceren voor het publiek. De verrassing was in 1961 des te groter, toen de man op het podium terugkeerde. Het eerstvolgende album bracht niet de door vele critici en fans verwachte vernieuwende hard-bop, maar een geperfectioneerde versie van datgene wat de artiest eerder ten gehore bracht. Het album - The Bridge - werd desalniettemin een succes.
Het was een persoonlijke hang naar perfectie die ervoor zorgde dat Sonny Rollins in 1959 besloot om te stoppen met optreden en het maken van albums. Niet dat hij geen succes boekte, de jonge saxofoonspeler was een gevierd artiest en stond hoog in aanzien. Maar Rollins zelf zag imperfectie in zijn spel en wilde bewust de tijd nemen om aan zijn eigen maatstaven te kunnen voldoen.
Om een zwangere buurvrouw niet tot last te zijn, zocht Sonny heil in de nabijheid van de New Yorkse Williamsburg Bridge. Een hoge verbinding tussen Manhattan en Brooklyn, gelegen over de East River. De vele uren die de twintiger daar vrijwel dagelijks doorbracht boden hem jarenlang de rust en inspiratie die hij zocht, wat tot uiting kwam op het album dat in 1962 volgde en niet toevallig als titel The Bridge meekreeg. De door hem zelf ervaren muzikale beperkingen in zijn eigen spel waren weggeëbd en blijkbaar was Rollins tevreden met zijn eigen kunnen.
Sonny Rollins anno nu (foto John Abbott Photo)
Op de LP verkent een perfect spelende Sonny Rollins vier ’jazz standards’, waaronder de erg fraaie opener Without A Song en de Billy Holiday track God Bless The Child. Een nummer waarop niet Ben Riley, maar H.T. Saunders te horen is op drums. Op geheel eigen wijze, zonder piano maar met jazzgitaar ter ondersteuning (meesterlijk bespeeld door Jim Hall) is het vooral het geluid van de beheerste saxofoon die af en toe zelfs gedempt wordt om de sfeer van een track te benadrukken.
Dit is goed hoorbaar op de track Where Are You, waarop ook de gitaar zelfs een wat prominentere rol krijgt met slechts de ondersteuning van een drumstick die gevoelig langs de hihat rolt. De mix is bewust gemaakt met Rollins op het rechter kanaal, de gitaar links en drums wat hoger achter in het midden met de bas schuin ervoor. Het geeft het album een intieme sfeer, met ruimte voor de individuele muzikanten.
De twee eigen tracks die het album sieren (de snelle en scherpe titeltrack en het nummer John S.) geven meer ritme en progressieve klanken en mogen beide als hoogtepunt gelden. Hier laat Sonny horen niet bang te zijn om wat feller uit de hoek te komen en worden meerdere maatvoeringen verkend. Ook bassist Bob Crenshaw komt hier extra positief naar voren, door een vakkundige speltechniek te laten horen en daardoor de basis weet te vormen voor de interactie tussen saxofoon en jazzgitaar. Een feest voor de luisteraar.
Niet voor niets is The Bridge één van Sonny Rollins zijn eigen favoriete albums. Het album slaat niet alleen een letterlijke en figuurlijke brug tussen zijn eerdere successen en het niveau dat hij zelf wilde spelen, maar is ook nog eens divers. Met als resultaat een heerlijk hard-bop album dat ook melodieus en verkennend is op lagere tempo’s.
Music On Vinyl heeft The Bridge opnieuw uitgebracht met veel respect voor de originele RCA Victor hoes en een redelijk goede persing. Helaas niet overal vrij van artefacten, maar meer dan voldoende om van de muziek te kunnen genieten. En dus de redelijk betaalbare aanschafprijs van een enkele LP waard is. Ik zou het album namelijk niet willen missen in de collectie.
Muziek: 8
Klank: 8 1/2
Kwaliteit persing: 7
Label: Music On Vinyl
Speelduur: 40:08 minuten
Website
Sonny Rollins tijdens één van zijn veel liveoptredens (foto Michael Jackson).
