Zijn vierde cd (inclusief dvd) Pink Flamingo nam hij op met de crème de la crème van de Nashville-scene. Maar wie Danny Vera (1977) uit Middelburg een ‘countryzanger’ noemt, doet hem tekort. ‘Americana’ is een hokje waar zijn muziek beter in past. Vera, die lang de ‘Nederlandse Chris Isaak’ werd genoemd, behoorde tot de eerste lichting studenten van de Rockacademie. Hij zat in de klas met Jacqueline Govaert, maar verliet de Tilburgse opleiding toen zijn moeder overleed, in augustus 2001. Hoe het is om een grote popster te zijn ervoer de Zeeuw in Turkije, waar hij twee nummer één hits (My Confession en Innocence) scoorde. Tegenwoordig vormt hij met zijn huidige liveband - bestaande uit Almer Kaasschieter (bas), Lars Beuving (drums), Wim van de Vliert (gitaar) en Eric Swinkels (toetsen) - de wekelijkse ‘huisband’ van Voetbal International, het tv-programma van bewonderaar Johan Derksen.
Voor onze serie De Muziekbeleving Van… zochten we de sympathieke zanger op in zijn grachtenwoning in Middelburg, met gitaren, flipperkast, jukebox en Coca Cola-koelkast geheel aangekleed in jaren 50-stijl. Voor de deur blinkt een zwarte Chevrolet Beauville. Viervoeter Bacon, vereeuwigd op de cover van Pink Flamingo, scharrelt door de huiskamer. Op tafel ligt nieuw vinyl van helden Lucinda Williams (Live at the Fillmore) en Johnny Cash (A Hundred Highways). Nu nog een platenspeler. “Ik hoorde er vroeger niet helemaal bij in Middelburg, geloof ik.”
(Foto: © Jozef Leenhouwers)
“Mijn vader en moeder hadden thuis in Middelburg een bloemenzaakje. Ik ging vaak mee als ze bloemen gingen halen op de veiling. Zat ik achterin mee te zingen met de muziek van de cassettes die mijn vader had opgezet. Ik was een jaar of vijf, zes. Waylon Jennings, Merle Haggard, Don Williams. [Zingt:] Coffee black, cigarettes, start this day, like all the rest. De song heet Some broken hearts never mends. Er zat een koffievlek op het plafond van de auto. Elke keer als ik dat liedje hoor moet ik nog denken aan die vlek.”
Vader Louis
“Mijn vader [Louis Polfliet] was en is een singer-songwriter, hij zong akoestische countryachtige muziek. Daarvoor zat hij in een Nederlandstalige versie van Peter, Paul and Mary [Trio Gerry Louis And Liza] Hij staat nu nog af en toe op het podium met een jazzcombo, hij is 67. Mijn vader was de popster van Zeeland in de jaren ‘60. Veel mensen kennen hem nog steeds. Als we nu samen over straat lopen hier herkennen oudere mensen mijn vader eerder dan mij. Bijvoorbeeld echtparen die elkaar hebben leren kennen tijdens een concert van mijn vader in De Korenbeurs in Kortgene, destijds het uitgaanscentrum van de omgeving. Mijn moeder was helemaal niet muzikaal, ze flóót zelfs vals.”
Country
“Toen ik wat ouder was, kreeg ik een enorme hekel aan country. Net als aan antiek, waar mijn ouders hun huis mee vol hadden staan. Dat was het ergste dat er bestond: country en antiek. Zó ouderwets. Maar het was ook een heel natuurlijke reactie. [Danny kijkt om zich heen, dan lachend:] Ik denk dat mijn kinderen later ook een hekel krijgen aan jaren 50-dingen. En aan Elvis. Tuurlijk hield ik eigenlijk wel van country, het is gewoon de blanke soul, maar ik hield gewoon niet van die jaren 80-dingen, die zaten vol met lelijke effecten. Zelfs de muziek van Johnny Cash en die prachtige plaat van The Highwaymen. Country moet puur zijn, vind ik, je moet niet kunnen horen uit welke tijd die komt. Ik vind country ook een heel naar woord eigenlijk, zeker hier in Nederland heeft het de bijsmaak van witte glitterlaarzen en in de maat marcheren op een zelf gelegd dansvloertje.”
Bobby McFerrin
“Ik was zeven of acht toen ik bij de Free Record Shop in Middelburg mijn eerste vinylsingletje kocht. Bobby McFerrin, Don’t Worry Be Happy. Die deed alle instrumenten gewoon met zijn stem, zo kunstig gedaan. Later kwam ik erachter dat hij nog veel betere liedjes had gemaakt en dit misschien wel zijn sufste liedje was. Maar ik kocht net zo goed ook Jive Bunny & The Mastermixers en haalde bij mijn vader Roy Orbison en Righteous Brothers uit de kast.”
