Afgelopen jaar wist een plaat van Nederlandse afkomst me flink te verrassen. Zo positief zelfs, dat hij in mijn jaarlijst een vrij prominente plek mocht innemen. Onlangs kwam er een nieuw album uit van een andere Nederlandse artiest, dat na enkele luisterbeurten steeds meer weet te imponeren. Hoewel de man bij het grote publiek niet echt bekend is, komt hier misschien wel verandering in. Het zou terecht zijn.

De imponerende plaat waar de inleiding aan refereert is natuurlijk ME’s album Reservoirs. Toen ik onlangs een bericht van een platenlabel kreeg of ik het tweede album van de Utrechter Johan Borger wilde beluisteren en eventueel recenseren, werd meteen gemeld dat er achter deze opname dezelfde technici zaten als achter het album van Minco Eggersman. Goed, de interesse was al gewekt, maar nu waren ook de verwachtingen wat naar boven bijgesteld. Het album moest dus wel wat te bieden hebben.

Wild Geese Calling, zo luidt de vervolgplaat op het debuutalbum Sometimes uit 2010 van Johan Borger. Meteen na de eerste luisterbeurt van dit album (ik pleeg cd’s en lp’s minimaal drie keer te beluisteren voor ik erover schrijf) blijkt dat Wild Geese Calling geen achtergrondmuziek is. Borger weet –ondanks zijn jonge leeftijd- een vrij weemoedige en soms zelfs ronduit melancholische soort muziek te maken die de indruk wekt dat er een wereldwijs persoon achter deze plaat en de composities zit. “Better not waste your time on what’s left behind. Just let the morning rise…” zo lees ik in de artistiek vormgegeven cd-hoes. De man denkt na over het leven, weet op een prima wijze te putten uit de Amerikaanse singer-songwriter traditie, maar vult de Americana aan met folkinvloeden.

Z’n debuutalbum werd opgenomen in de woonkamer van zijn huis, maar Wild Geese Calling kwam tot stand in een oude boerderij uit 1887 en deels uit 1883. Die omgeving geeft niet alleen de sound wat meer studiogeluid, maar weet ook het gevoel te benadrukken dat ieder nummer een weloverwogen keuze is geweest om vergankelijkheid, het leren leven in een wereld als de onze en de bewustwording van het individu in de maatschappij te kunnen uiten. Of, zoals de begeleidende tekst beschrijft, dit album herinnert aan het gevoel dat men krijgt bij het horen van een groep overvliegende ganzen. Altijd onderweg, weemoedig en hoopvol.

Die snaar wordt op Wild Geese Calling zeker geraakt, hoewel het album geen somberheid uitstraalt. En daarin slaagt Borger als een volleerd singer-songwriter die al jarenlang het klappen van de spreekwoordelijke zweep kent. De minimalistische manier van musiceren en de erg rustige stijl zonder onnodige franje houdt het midden tussen een plaat van Ray LaMontagne en het album Raising Sand dat in 2007 werd uitgebracht door Robert Plant en Alison Krauss. De verfijnde, soms wat donkere productie werkt goed bij deze muzieksoort en de lichte mixeffecten complementeren het album en de kwaliteit van Borgers innemende stemgeluid. Wild Geese Calling is luistervoer voor donkere avonden, als het gemoed ernaar staat!

Label: Cane Goose Records
Speelduur: 41:23 minuten
Website