Vanwege de Pinkpop Pinkstermaandag vandaag, een 'oud' (uit 2008 alweer) maar nog altijd relevant artikel terug onder de aandacht: de Muziekbeleving van zangeres Sharon den Adel.

Sharon den Adel (1974) is het boegbeeld van de succesvolle symfonische metalband Within Temptation, een van ‘s lands bekendste muzikale exportproducten. De dubbel-dvd, dubbel-cd en Blu-ray disc Black Symphony is de weergave van het spectaculaire concert dat de groep in 2008 met een 60-koppig Metropole Orkest gaf in Ahoy. ‘The greatest show on earth’ kopte een Engels muziekblad. Aanleiding voor ons om Sharon destijds te vragen voor aflevering 27 van De Muziekbeleving van…

Foto: Loe Beerens

“Ik ben opgegroeid als kind van echte expats, altijd op reis. Van mijn derde tot mijn tiende heb ik in Indonesië, Jemen en Suriname gewoond. Maar buiten hun werk om waren mijn ouders elke minuut van de dag met muziek bezig. Het waren extreme muziekfreaks. Pink Floyd, Black Sabbath, ELO, The War of The Worlds van Jeff Wayne, maar ook Queen, Chris Rea en Bob Marley. Ze hadden een enorme platencollectie, en gingen minimaal een keer per maand naar een concert. The Eagles bijvoorbeeld hebben ze heel vaak gezien, ook in Indonesië. Ik mocht helaas nooit mee, was nog te jong vonden ze. Van de traditionele muziek uit die landen is weinig blijven hangen, ben ook niet zo’n wereldmuziektypje. Het Indonesische theater heeft wel indruk gemaakt. We gingen vaak naar voorstellingen met Bali-dansers. Dat is wel onbewust in mijn systeem gaan zitten. De manier waarop ik met mijn handen en armen zwaai op het podium is daar wel op geïnspireerd.”

War of the Worlds
“Mijn ouders hebben muziek heel erg gepusht. Mijn zes jaar oudere broer kreeg zakgeld, dat wilde ik ook! ‘Okay’, zeiden mijn ouders, ‘jij mag ook zakgeld, maar alleen als je het aan muziek besteedt. Zo kocht ik toen ik vier jaar was mijn eerste muziekcassettes. Zo ga ik dat bij mijn dochtertje ook zeker doen. Als is ze nu nog een beetje te jong, ze is tweeëneenhalf.

In eerste instantie werd de muziek mij aangesmeerd door mijn broer, kon hij er mooi een kopietje van maken. Dus kocht ik Moody Blues en The War of The Worlds. Ik schrok me helemaal de tering van War of the Worlds. Mijn hemel, de wereld vergaat! Ik heb de eerste vijf minuten onder het bed gelegen. Daarna kocht ik meer mijn eigen dingen: Boney M en Grease. Dat had ik op de radio gehoord en vond mijn broer toch helemaal niks. Het grappige is dat ik nu best wat overeenkomsten zie tussen The War of The Worlds en wat wij doen met Within Temptation. Het is zwaar en theatraal en melodieus en episch. En ELO, dat hoor ik er soms ook wel een beetje in. Daar heb ik nu een verzamelbox van in huis staan.”

Foto: Loe Beerens

Olivia Newton John
“(lachend)Maar mijn eerste echte held was echt iets heel anders: Olivia Newton John. En daar schaam ik me niet voor. Dat bandje van Grease heb ik tot mijn veertiende vrijwel dagelijks gedraaid. Mijn ouders werden er helemaal gestoord van. Ik spaarde alles van haar, ook Physical enzo. Ik was gebiologeerd door haar hoge stem, die raakte me, en ik vond haar ook gewoon stoer. In het begin speelt ze nog zo’n trutje in die film, met zo’n plooirok, maar ze wordt steeds stoerder, met leren broek enzo. Maar ik was ook weer niet zo idolate fan dat ik posters van haar aan de muur had hangen. Dat had ik trouwens met niemand, het ging me allereerst om de muziek. Ik was ook een enorme fan van Bruce Springsteen. Ben naar zijn concert geweest in De Kuip, mijn eerste concert. Het was de tijd van Dancing In The Dark, dat hij iedere keer een meisje uit het publiek het podium op haalde. En ik maar duimen dat hij mij koos. Helaas…”



Tori Amos en Kate Bush
"Een paar jaar later, rond mijn zeventiende, achttiende had ik hetzelfde wat ik met Olivia Newton John had met Tori Amos. Little Earthquakes was een eye opener. Puur de emotie, de teksten. Ze heeft niet eens een hele mooie stem, maar ik krijg er wel kippenvel van. Ze denkt heel erg in metaforen, dat doe ik zelf ook graag. In diezelfde tijd kwam Nirvana, nog steeds mijn favoriete band. Veel mensen denken dat ik wel door Kate Bush beïnvloed zal zijn, ook omdat wij Running Up That Hill hebben gecoverd. Maar dat is niet zo. Dan veel eerder iemand als Janis Joplin. Mijn vader was wel fan van Kate Bush, al draaide hij dat nooit als mijn moeder in de buurt was. Die trok dat helemaal niet. Ik heb de hoogtijdagen van Kate Bush zelf ook niet bewust meegemaakt. Toen Running Up That Hill een hit was, woonde ik in Suriname, en daar hoorde je dat echt niet. Op dezelfde manier is de punk en Doe Maar helemaal aan me voorbijgegaan.”