Hij speelde met de groten der aarde uit de pop, rock, prog, jazz en funk. Van George Harrison en Paul McCartney tot Miles Davis en Michael Jackson (zoals de beroemde riff op Beat it van Thriller). Met Ever Changing Times levert de Amerikaanse stergitarist en Toto-zanger Steve Lukather (1957) zijn vijfde ‘solo-plaat’ af, zijn eerste gezongen plaat in tien jaar. Het album werd op de ouderwetse manier opgenomen: alle muzikanten tegelijk in dezelfde ruimte. In deel 18 van De Muziekbeleving Van… een telefonisch gesprek met Lukather, alias Luke, vanuit zijn huis in Los Angeles.
“Ik ben een muzikale alien. God knows waar mijn talent vandaan komt. Mijn vader speelde ooit wat beboptrompet, maar dat heb ik nooit gehoord. Mijn moeder kon alleen ‘happy birthday’ zingen. Niemand in de familie had eigenlijk iets met muziek, laat staan talent. In 1964, ik was bijna zeven, zag ik The Beatles op tv, it changed my live forever. Kort daarna kreeg ik Meet the Beatles. That crushed my soul, so amazing. Ik wilde nog maar één ding: George Harrison worden. Dat ik ooit nog met hem zou samenwerken... Toen ik zeven werd, kreeg ik een gitaar van mijn ouders. Die stond bovenaan mijn verlanglijst. Ze namen het niet erg serieus. Toen ik negen was heb ik ze verteld dat ik rockster wilde worden. Yeah right, dachten ze, het zal wel. Maar it just grew out of me.”
Real time
“Na Meet the Beatles kreeg ik lang geen platen. Mijn ouders werden gek van die elpee, vooral van de elektrische gitaar. Ze trokken op een gegeven moment gewoon de stekker uit mijn platenspeler. Ze waren, zeg maar, nogal conservatief. Maar op een bepaald moment wilde ik verder. Snoof alle nieuwe dingen op die er uitkwamen. Mijn zakgeld ging op aan platen. Beatles, Stones, Yardbirds, Zeppelin, Pink Floyd, Yes, Genesis, Motown, all that progressive stuff. Achteraf is het fantastisch om daar bij geweest te zijn. Nu heet dat allemaal retro, maar ik heb het real time meegemaakt.”
Hendrix
“Mijn eerste concert was Three Dog Night in The Farm in LA. Ik was tien. Wilde eigenlijk naar Jimi Hendrix, maar mocht niet van mijn ouders. Ze hadden foto’s van hem gezien, en vonden hem een freak. ‘He’s gonna hang out with the hippies’, daar waren ze bang voor. Ik heb Jimi nooit meer live gezien, en dat betreur ik tot op de dag van vandaag.”
Old school
“De platen van toen, die heb ik allemaal nog. En die zal ik ook nooit weg doen. Ik ben een old school-man, het zijn nog steeds mijn favorieten: Sgt. Pepper, Are you experienced?, Dark Side of the Moon Close to the Edge, de eerste platen van Jeff Beck, Cream en Eric Clapton, Miles Davis, Sly Stone. Als je die tijd vergelijkt met nu, word ik er treurig van. Het was de golden era van de pop en rock, een amazing time. Zelfs de hitparade stond vol met very sophisticated stuff. Iedereen wilde zich van elkaar onderscheiden en elkaar overtreffen. Die platen zijn allemaal fantastisch, ook al zijn ze zonder noemenswaardige technologie tot stand gekomen. Of misschien wel dankzij. Sgt. Pepper is gemaakt op vier tracks, daar moesten ze het mee doen.”
Foto: Arend Slagman
ProTools
“Nu komen er elke week tienduizend nieuwe albums uit. Iedereen met een beetje eyeliner op kan een platendeal krijgen. Je hoeft niet te kunnen zingen of spelen. Je hebt immers ProTools. We hebben bergen technologie, maar geen creativiteit. Het klinkt allemaal hetzelfde.”
