Multitest interlinks deel 1 (tot 100 euro)

Deze multitest is in twee delen gepubliceerd. het tweede deel kunt u hier lezen.

Tijdens een redactievergadering is het plan geboren om een vergelijkende test met een luisterpanel te organiseren voor interconnects. Geboren naar aanleiding van vragen van u, geachte lezers, en ter bevrediging van onze eigen nieuwsgierigheid.

Want individueel hebben we onze voorkeuren voor kabels, maar vallen die ook onder een gezamenlijke noemer te brengen? Is er wel zoiets als “de beste kabel voor het geld”? Of, bestaan er slechte kabels die voor niet onaardige bedragen over de toonbank gaan? Is het een kwestie van smaak, of horen we allemaal bepaalde kwaliteiten? De HiFi.nl kabeltest geeft niet overal antwoord op, maar we zullen aan de hand van 16 verschillende interconnects proberen meer duidelijkheid te brengen in kabelland. Het geheel is verwoord in een tweetal verslagen, waarvan dit het eerste deel is. Er werd geluisterd naar tien interconnects van 59 tot 120 euro.

Logistiek

Het binnenkrijgen van kabels is het eenvoudigste deel van de missie. E-mails en telefoontjes leverden kabels op van AudioQuest, Cambridge Audio, Chord Company, Crystal Cable, Inakustik, Oehlbach, Siltech, Supra, Van den Hul en XLO. Verzoeken om kabels van Ixos en Monster werden niet gehonoreerd door de betreffende importeurs. Bewust is gekozen voor kabels die breed in Nederland verkrijgbaar zijn en binnen een bepaalde prijsklasse vallen. In dit deel komen kabels aan bod die tussen de 59 en 120 euro kosten. Varierend in lengte van 75 cm tot 1,50 meter. Opvallend is dat slechts één leverancier ons vraagt: “Waarmee gaan jullie de kabels beluisteren?”. Het is Van den Hul die aangeeft dat zij voor installaties met buizen andere kabels inzetten dan voor installaties met transistor apparatuur. Binnen die kaders kan Van den Hul trouwens ook nog varieren. Alle andere leveranciers sturen hun kabels zonder verdere vragen gewoon naar mijn adres.

Om de kabels te beluisteren, maken we een afspraak om er gezamenlijk een zaterdag aan te besteden. Mijn huis is de plaats van handeling en ik heb de eer een installatie op te stellen. Die bestaat uit de volgende onderdelen: een PrimaLuna ProLogue Two buizenversterker, gevuld met JJ Electronics buizen. Eerste bron is een PrimaLuna ProLogue Eight cd-speler. Daarboven komt een Vyger Baltic M platenspeler te staan, met in de SME arm een Goldring Eroica element. Aangesloten op een EAR 834P phono-versterker. De interlinks worden zowel voor de platenspeler als de cd-speler gebruikt. Alles is opgesteld op een Quadraspire Sunoko-Vent rek. Voor de stroomvoorziening gebruik ik een SEEC netfilter, Supra verdeelblok en Supra LoRad netsnoeren. Om te beschikken over luidsprekers die veel laten horen, zich prettig laten beluisteren en passen binnen het prijssegment, stel ik een set Ruark Sabre III monitors op. Deze staan op Target stands, en worden in de lage tonen ondersteund door een kleine Dynaudio subwoofer.

De panelleden zijn degenen die op zaterdag luisteren, zelf wissel ik de interlinks en draai de muziek. Mijn vrouw zorgt dat ze culinair niets te kort komen. Het panel bestaat uit Marc Brekelmans, hoofdredacteur van HiFi.nl, en net als de anderen een groot liefhebber van muziek. Hij is vaak bezig met zijn installatie en heeft een ruime luisterervaring, mede opgedaan in de tijd dat hij bij een dealer werkte en daarna voor een distributeur. René Smit is een recensent die al heel lang werkt voor HiFi.nl. Zijn epistels bewijzen dat hij kennis van zaken heeft en de oren op de juiste plaats. John Koning is een voormalig recensent, die ooit wegens tijdgebrek moest afhaken. Zijn passie is platenspelers, met als pronkstuk een schitterende Garrard. Ook hij is een groot liefhebber van muziek, waaronder veel jazz en blues. Tenslotte Jeroen Boonstra, die een heel brede muzieksmaak heeft, met de nadruk op zijn kennis van klassieke muziek en de daarvoor gebruikte muziekinstrumenten. Zijn eigen installatie bevat veel Engelse producten die grote faam genieten, zoals EAR versterkers en Harbeth luidsprekers. Omdat ik zelf meer achter de installatie zit dan ervoor, bewaar ik mijn eigen luistersessie tot een paar dagen later. Mijn voordeel ten opzichte van de panelleden is dat ik de apparatuur, de luisterruimte en de gekozen muziek door en door ken. Nadeel is dat ik kan zien welke kabel ik aansluit, wat onderbewust kan leiden tot subjectiviteit. De panelleden oordelen “blind”.

Met het maken van de muziekkeuze is gekozen voor een cd van Jane Monheit: Come Dream With Me, waarop het stereobeeld goed te beoordelen is. Bovendien heeft haar stem snel de neiging tot scherpe randen en gemene uithalen. Achter haar staat een vleugel, die als het goed is breed in de ruimte staat. Van Giovanni Angeleri kies ik een klassiek werk op cd: Légende, dat bestaat uit een heftig intro van vol orkest, dan overgaat in heel zacht en subtiel spel. Veel kleine details zoals een triangel die kan verdwijnen of juist opvallend aanwezig is. De viool is meesterlijk opgenomen en behoort een volkomen natuurlijke klank te hebben. Het derde stuk is big band met Harry James, opgenomen op een Sheffield direct-to-disc langspeelplaat. Met dit soort muziek kun je oordelen over detailweergave, vooral over ritme en daarnaast ontstaat een rommelige indruk als de transparantie niet goed is bij hoge volumes (dichtlopen).

Your votes please

Elke kabel is beoordeeld op zaken als klank, weergave van hoge/lage en middentonen, stereobeeld, ritme, dichtlopen, transparantie, ruimte, lucht, details en karakter. Op elke eigenschap “verdient” een kabel punten, die een totaal score per kabel geven. De totaalscores zijn omgezet in een klassering die loopt van 1 tot 6. Elk panellid kan op die manier aan een kabel maximaal 6 punten toekennen en minimaal (als de kabel niet presteert) 1 punt. De som van de scores van de vijf panelleden samen geeft de “slechtste” kabel een score van minimaal 5 punten, tot aan de “beste” kabel die maximaal 30 punten kan scoren. Grote “maar” in het verhaal is uiteraard de gebruikte apparatuur.

Zoals Van den Hul aangaf, behoort de keuze van de apparatuur de keuze van de kabel mede te bepalen. Ik heb specifiek gekozen voor buizenapparatuur, omdat de uitgangsimpedantie van zowel de cd-speler als de phono-versterker boven de 1000 Ohm ligt, in de hoop daarmee de eigenschappen van de kabel extra naar voren te halen. Hoe lager de uitgangsimpedantie van de bron is ten opzichte van de ingangsimpedantie van de versterker, hoe kleiner veelal de invloed van de kabel is. Het blijft om die reden zeer belangrijk dat u zelf luistert welke kabel uw voorkeur heeft in uw situatie. Onze taak beperkt zich tot het vaststellen van verschillen, het aangeven wat die verschillen zijn en daarna het uitspreken van onze voorkeur middels een score. Met nadruk niet het uitspreken van “uw” voorkeur.

Luisteren deel 1

Cambridge Audio Azur

Cambridge Audio heeft een naam hoog te houden, bekend als ze zijn om hun uitstekende producten met een hoge prijs/kwaliteit verhouding. Om de lijn compleet te maken levert Cambridge ook interconnects. De kabel ziet er netjes afgewerkt uit. Hij is zo stug, dat hij de vorm wil blijven houden die hij in de verpakking had  Links en rechts moet ik haast tegelijk aansluiten. Of ik had links en rechts verder uit elkaar moeten trekken. De plugjes zitten zo vast dat de kabel niet nader te inspecteren is.

De prijs is 80 euro voor 75 cm voor dit overduidelijke OEM-product. Het panel is unaniem in de beoordeling. Dit is een dodelijk saaie kabel die een verstopt karakter heeft. Op geen enkel punt blinkt de kabel uit, niet bij de stem, niet met klassiek (waar weinig details naar voren komen), en niet bij de big band muziek. Qua ritme is enige opwinding ver te zoeken. De schamele punten worden bij elkaar gesprokkeld op het middengebied. Lang niet genoeg. Voor deze prijs is er beslist iets beters te koop. Een trieste score van 5 punten hangt samen met de geleverde kritiek.

AudioQuest Copperhead

De Copperhead is de kabel van AudioQuest die we tegenkomen in deel 1 van de test. 109 euro voor een fraai afgewerkte interlink van een meter. In een zwart-groen jasje. Inwendig bestaat de kabel uit twee gelijke massieve geleiders die parallel lopen. De buitenste geleider is omgeven door een aardscherm. Het koper zou volgens AudioQuest een zeer gladde structuur hebben, om vervorming tegen te gaan die op ruwe oppervlakken ontstaat. De kabel is soepel en de pluggen zijn van prima kwaliteit. Op de pluggen staat de richting aangegeven die het signaal moet volgen. Daar letten we trouwens steeds op.

Ritmisch is de Copperhead een leuke kabel om mee te werken. Steken laat hij vallen in de lage tonen, waardoor de totale weergave teveel informatie in midden en hoog bevat, terwijl het laag nauwelijks meekomt in de totaalindruk. Door de nadruk op de hogere regionen is de transparantie wel goed, al mis ik de fijne details in de klassieke opname. Bij het panel scoort de kabel wisselvallig. Het ene panellid geeft punten voor het stereobeeld, de ander voor details, de volgende voor lage of hoge tonen. Toch komt de Copperhead als totaal niet verder dan een één na laatste plaats. Met 10 punten haalt hij de dubbele score van de Cambridge Audio kabel.

Supra Dual-RCA

Supra kabel is soepel, goed afgewerkt, robuust en altijd lichtblauw. De Dual-RCA heeft mooie plugjes die goed aansluiten. 69 euro voor een meter is niet duur. De kabel bestaat uit een binnengeleider en een scherm. Eenvoudig en doeltreffend. Eindelijk een kabel die vindt dat lage tonen ook belangrijk zijn, met een groter stereobeeld dan de twee voorgangers. Nog steeds niet in staat diepte te scheppen, wel aanzienlijk luchtiger in de weergave. Details springen meer en meer in het oog (oor).

Het hoog is misschien een stukje rafelig, maar dat maakt de big band wel levendig en spetterend. De weergave van klassiek was goed, maar helaas aan de kleine kant. Stem deed het prima, met de bite die Monheit nu eenmaal heeft. Zelfs al staat ze in het stereobeeld in de piano in plaats van ervoor. Het panel is het met elkaar eens, een leuke kabel voor niet al te veel geld. Men staat niet te springen om hem in de eigen set toe te passen, aan de andere kant er is ook geen zware kritiek. Met 15 punten in totaal stijgen we op de ladder.

Supra EFF-IX

De Supra EFF-IX is fraaier afgewerkt met veel zwaardere pluggen. De kabel is dikker dan zijn goedkope broertje. Dat komt ook tot uiting in de winkelprijs: 129 euro voor 1 meter. Weer is dit een soepel vallende kabel die goed achter een rek kan hangen dat dicht bij de muur staat. De geleiders bestaan uit verzilverd koper van hoge zuiverheid, omgeven door een scherm. De kabel is semi-gebalanceerd opgebouwd. Omdat de Supra interconnects allebei thuis horen in de goedkopere categorie en een volgorde is gemaakt op basis van kabelnaam, komen de twee Supra’s na elkaar aan de beurt. De EFF-IX is helderder dan de vorige kabel van Supra. Een meer open geluid, en een beter stereobeeld. De stem van Monheit is veel meer aanwezig en pakkender. Bij klassiek is het de transparantie die tegenvalt, met moeite laat de triangel zich horen. De weergave kenmerkt zich door neutraliteit. Ritmisch vind ik de kabel een misser. De big band lijkt zich door de muziek heen te slepen en klinkt haast vals. Drums zijn beter weergegeven dan met voorgaande kabels, maar lopen niet in de pas met de rest van de instrumenten.

Dat is jammer, want de kabel heeft zeker potentie. Hij is neutraler dan de Dual-RCA, maar leeft te weinig. Het panel is vriendelijker dan ik zelf ben en gunt de kabel punten voor transparantie en klankeigenschappen. Zaken als details en ruimte scoren, van dichtlopen is geen sprake. Jeroen Boonstra is zelfs specifieker en geeft later aan dat hij deze kabel goed kent in een transistor set. Hij zegt letterlijk: “De uitspraak “Ritmisch is de kabel een misser” vind ik te negatief. Ook het door René van Es bekritiseerde gebrek aan levendigheid is naar mijn mening niet zo hinderlijk aanwezig. Ik vind juist dat de neutraliteit, de redelijk correcte weergave van de klank van een instrument en de rust in het geluidsbeeld positieve punten zijn. Het is geen kabel voor headbangers of tempo-freaks, maar het is best een lekkere luisterkabel." Daarmee haalt de EFF-IX een mooi totaal van 19 punten.

XLO HTPro1-1M

De XLO kabel oogt erg fraai. Opvallend is de paars/roze kleur. De plugjes zijn gemakkelijk open te schroeven en tonen een dubbele binnengeleider en een afscherming. Er is zeer zuiver 6N koper gebruikt, omgeven door LDPE isolatiemateriaal. De kabel kost 116 euro voor een lengte van 1 meter. Aan alles kun je zien dat XLO aandacht besteedt aan de interlink. Zoals aan de blokjes die de signaalroute aangeven en de kous om de kabel. De HTPro geeft een mooi timbre in de stem van Monheit. Ineens hoor je wat ze eigenlijk met haar stem doet. En ze staat vóór de piano, die op een heel natuurlijke manier met haar meespeelt. Er komt zelfs hoogte in het stereobeeld tevoorschijn.

Van randjes en rafeltjes is geen sprake. Het laag is strak aanwezig, de kabel klinkt open en bij de klassieke passage dooft de triangel heel langzaam uit. Ritme is niet de sterkste kant, het hoge en diepe stereobeeld maakt dat goed. Dit is een fijne kabel, die tot nu toe het meest positief opvalt in luistergenoegen. Hij is neutraal en goed in staat details te bewaren die in de opnames aanwezig zijn. Het panel is unaniem positief waardoor de totaalscore op 21 punten komt, waarmee de XLO de derde plaats in het klassement haalt.

Luisteren deel 2

Siltech MXT Londen

Deze kabels van Siltech bestaan al een aantal jaren in ongewijzigde vorm. MXT kabels kenmerken zich door koperen geleiders die zijn samengeslagen met echt Siltech materiaal; zilver met goud. Hoe duurder de MXT, des te meer strengen zilver/goud zijn gebruikt. De mantel is nogal stug, zelfs bij de dunnere London uitvoering. De pluggen zijn degelijk, de afwerking is Siltech waardig. Een MXT London is niet goedkoop, voor 75 cm bent u 120 euro kwijt. De prijs is bij interconnects niet recht evenredig met kwaliteit, want de stem van Monheit is onnatuurlijk in mijn oren. Dat maakt de diepte in het stereobeeld niet goed. De weergave zou beslist wat liever en ronder mogen.

Het stereobeeld bij de big band opname klontert samen tot een bal die tussen de speakers hangt. Het smalste en kleinste stereobeeld tot nu toe. De kabel is net als de Cambridge Audio kabel saai om naar te luisteren. De klank is niet natuurlijk te noemen en heeft last van verkoudheid. Het ritme is aardig, daar is alles mee gezegd. Met de klassieke muziek presteert de kabel het beste, gelet op de details die naar voren komen. Ook hier is de klank afwijkend van de rest van de kabels tot nu toe. Het panel is net zo hard als ik in het oordeel. Samen komen we maar tot 12 punten en dat is niet genoeg. In deel 2 komen we een duurdere MXT tegen en we zijn benieuwd of die het beter gaat doen.

Inakustik NF 102

De NF 102 behoort tot de duurdere Black&White serie van Inakustik. De kabel heeft kenmerkend dunne geleiders, omgeven door lucht en PE-schuim. De pluggen zijn apart, ze voelen plasticachtig aan, maar sluiten mooi om de bus op de apparatuur. Het geheel ziet er stevig uit. De kabel van 110 euro voor 1,2 meter is dun en veerkrachtig. Je moet hem beslist niet knakken, maar hij heeft ook geen zee aan ruimte nodig. Een mij niet onbekende harde “S” zit in de stem, en Monheit staat weer eens in de piano. De hardheid in de klank speelt de kabel parten bij alle soorten muziek. Daar komt bij dat de weergave van de lage tonen beter kan. De kabel dreigt bij de big band dicht te lopen.

Door het hardere karakter komen details in midden en hoog voldoende naar voren. De beperking in de lage regionen zorgt ervoor dat details van bas, drums en gestreken snaarinstrumenten tot een brei worden. Positief punt aan de NF 102 is het vermogen om ritme door te geven en levendigheid te brengen. Van de slepende big band zoals de Supra EFF-IX die weergaf, is nu totaal geen sprake meer. Bij het panel scoort de kabel zeer gelijkmatig. Geen uitschieter in positieve of negatieve zin. Hij komt echter niet verder dan 17 punten. Dat is gezien de winkelprijs te laag.

Oehlbach NF 214

Oehlbach houdt van dik en stevig. De NF 214 van 90 euro voor 1 meter is een zware jongen. De binnengeleider is van verzilverd koper, veel isolatie, afscherming en een dikke buitenmantel. Een kabel die wel wat ruimte achter het rek kan gebruiken. Aangesloten met de stevige pluggen gaan we er voor zitten. Zo, deze kabel zet een stem neer die naar meer smaakt. Gelijk goed. In de “S”, in de klank, het totaalbeeld. Piano erachter, vol en rijk. Er zijn veel mondgeluiden hoorbaar. Dit is de eerste kabel die zo fraai de ademhaling van Monheit laat horen. Met klassieke muziek is het van het zelfde laken een pak. Natuurlijke klank, veel details, laag dat daadwerkelijk aanwezig is, en de triangel die langzaam uitdooft. Viool klinkt helder met een hoge mate van fijnheid.

Met de big band zit het ritme er vanaf de eerste drumslagen goed in. Het stereobeeld is het breedste tot nu toe, diepte is er, alleen hoogte ontbreekt. Zo moeten meer kabels presteren. De NF 214 brengt de eigenschappen van de set goed over op de luisteraar en is zeker muzikaal. Een klein puntje van kritiek: bij de big band spetteren de trompetten wel, maar helaas ben ik bang dat ze na lang luisteren gaan vermoeien. De weergave van trompet is zwoegend omdat ze net zo verstopt zitten als met een luidspreker die overmatig gedempt is. Maar het panel is ineens enthousiast, en geven alleen maar hoge scores over de gehele linie. Iedereen wil weten om welke kabel het gaat. Het eindresultaat is de hoogste score van de goedkopere kabels; 27 punten in totaal van de maximaal 30 die te halen zijn.

Inakustik Rhodos Silver

Een goedkoper broertje van de NF 102 van Inakustik. Het is een wat dikker kabeltje dat heel soepel valt. Door de transparante mantel is de afscherming te zien, het materiaal is verzilverd koper. De Rhodos Silver is goedkoop. Voor 59 euro krijgt u 1,5 meter kabel. Daarmee zou de kabel in het nadeel zijn. Immers: hoe langer de kabel des te groter de verliezen. Misschien klinkt de kabel daarom wat ruiger met de stem dan de Oehlbach van daarnet. Wat blijft is de natuurlijkheid en de “S’ die in deze opname zo lastig is te mengen tussen te hard en te onderdrukt. De piano staat heel breed achter Monheit. Deze kabel laat met alle muziek veel details horen en heeft een uistekend stereobeeld. Aan de andere kant zit er onrust in de kabel, is hij ongepolijst. In het bijzonder met ritme is dat goed te merken. De muziek wordt haastig gespeeld, afgeraffeld zou je kunnen zeggen. Dat is jammer want met zijn lage prijs en grote mate van detaillering verdient de kabel zeker een aanbeveling.

Inakustik zou die onrust weg moeten krijgen. De duurdere NF 102 heeft er per slot van rekening ook geen last van. Een set met een donker karakter of met een slome cd-speler zal profiteren van de Rhodos Silver. Het blijft oppassen waar de kabel mee speelt. Als de combinatie klikt, dan is het een goede koop. Van het panel denken drie van de vier luisteraars er anders over. Die prijzen deze kabel net zo hard als de Oehlbach van daarnet. Met als gevolg een heel fraaie score van 24 punten. Dat zet de Rhodos Silver op de plek van de beste koop.

Van den Hul The Name

De isolatie verraadt de herkomst, Hulliflex. Een milieuvriendelijk materiaal van de hand van Van den Hul zelf. Inwendig wordt gebruik gemaakt van verzilverd koper met een solid core binnengeleider. De VdH pluggen vind ik persoonlijk niet geweldig. Ze klemmen slechts losjes en zijn haast niet uit elkaar te halen. Hoewel dat iets is wat u waarschijnlijk thuis toch niet doet. Duur is The Name niet, voor 73 euro is hij van u. Dit is een kabel die op alle punten gelijkmatig presteert. In stereobeeld, oplossend vermogen, detailweergave, ruimte, ritme en luchtigheid. Veel van de eigenschappen die ik in de andere kabels tegenkwam en die opvielen, komen nu terug. De gelijkmatigheid zit hem in het feit dat geen enkele eigenschap er specifiek uit springt, noch ontbreekt. De klank van de kabel heeft een zekere mate van neuzigheid, waardoor de stem minder vol is en de viool een stukje warmte afneemt.

Monheit met de piano was erg intiem in de zin van een klein beeld. Klassiek zat qua omvang onder de middenmoot. Dat is een schril contrast met de big band die juist breed, hoog en diep is neergezet. Dat zou erop kunnen duiden dat de kabel gevoelig is voor de bron. Monheit en klassiek komen immers van cd, de big band van lp. Mede door de neuzigheid is het oppassen in welke set de kabel komt te zitten. Het is zeker een goede allround kabel die langdurig luisterplezier zal geven. Twee panelleden beoordelen de VdH The Name zeer goed tot uitstekend. Kennelijk komt nu smaak om de hoek kijken, aangezien de meningen verdeeld zijn. Met maar 19 punten totaal scoort de VdH laag, terwijl zowel Marc Brekelmans als ik zeer aangenaam verrast waren door deze interconnect en hem als eerste cq als tweede classificeerden.

Resultaat

Onvermijdelijk rijst de vraag of de verschillen tussen diverse kabels nu echt zo goed hoorbaar zijn. Is daar een geoefend oor voor nodig? Het antwoord op die vraag is tweeledig. Wie het allemaal niet uitmaakt wat voor kabel er gebruikt wordt, moet vooral niet te diep in de buidel tasten. Het blijkt dat een goede kabel als de Rhodos Silver in een lengte van 75 cm al te koop is voor 49 euro. Misschien luistert u wel naar muziek als achtergrond en let u totaal niet op zaken als stereobeeld, detail of ruimte. Wie daar wel op let en zijn eigen set goed kent, doet er goed aan eens wat kabels uit te proberen. Je maakt met een goede kabel geen topinstallatie van een slechte set.

Met een slechte kabel kun je echter wel een fraaie set verknoeien tot een middelmatig muzieksetje. En dat maakt de investering van ongeveer 100 euro de moeite waard. Het verbaasde mij en de panelleden hoe gemakkelijk we de verschillen konden waarnemen en van een score voorzien. En dat op een set die ze niet kennen, in een vreemde akoestiek, met onbekende muziek. Dat pleit voor de set en voor de oren van de luisteraars. Tja, en wat is nu een goede kabel? Kennelijk maakt het gebruikte materiaal niet zo uit. Vaak was het verzilverd koper. Ook de opbouw garandeert geen hoge of lage score.

Twee kabels sprongen er in de totalen echt bovenuit. De Oehlbach NF 214 en de Inakustik Rhodos Silver. Waarbij Marc en ik de VdH The Name ook willen vermelden. Daarna komt een gemiddelde score, de ene kabel scoort wat meer op detail of transparantie, de andere kabel ligt wat lekkerder in het gehoor, of valt op in de klankeigenschappen.

Een hard oordeel velden we over de twee kabels die laag scoren. Dat we het alle vijf roerend eens waren maakt het oordeel nog treffender. Al maak je uitstekende apparatuur of al is je reputatie erg goed, het is wederom geen garantie dat je de concurrent op kabelgebied kunt voorblijven, want die zit niet stil. Hetzelfde gaat in mindere mate op voor Siltech. Kennelijk is het tijd om de MXT-serie een waardige opvolger te geven. Ten tijde van de introductie was MXT erg populair, ook bij mij, nu hobbelt de interconnect ergens achter in de rij mee.

De middenmoot tenslotte: u valt er geen buil aan, u krijgt waar voor uw geld. Misschien presteert een middenmoter in uw set beter dan onze winnaars. Of bereikt u synergie door allemaal kabels van één enkel merk te gebruiken (netsnoer, interlink, luidspreker-kabel). Onderneem die speurtocht eens zelf of met vrienden, dat kan net zo leuk zijn als onze “kabeldag”.

Op een rijtje:

Meer informatie:

Cambridge Audio
Audioquest Cables
Supra Cables
XLO
Siltech
InAkustik
Oehlbach
Van den Hul

Deze multitest is in twee delen gepubliceerd. het tweede deel kunt u hier lezen.