Review: AVID Diva II SP-platenspeler

Vinyl is nog steeds bezig met zijn opmars, ook al zijn de verkopen in vergelijk met cd’s en downloads maar klein, dus hebben we nog steeds platenspelers nodig. Een Engelse fabrikant die al jaren op die markt een belangrijke plaats inneemt is AVID Hifi, dat vanuit Huntingdon de wereld van zijn creaties voorziet. Zij leveren spelers vanaf het middensegment tot in de topklasse, ergens daartussen zit de Diva II SP speler die door de agent voor Nederland werd uitgerust met een SME IV arm en een Nagaoka MP-150 MM element. Meegeleverd was ook een Peller phono versterker zodat ik slechts voor een interlink naar mijn eigen set hoefde te zorgen. Een combinatie die ik enige weken in huis kon houden, de geur van de platenhoes veelvuldig in de neus bracht en de liefde voor vinyl opnieuw deed oplaaien.

Gewicht en robuustheid zijn de kenmerken van AVID en met de Diva is dat niet anders. De speler is gefabriceerd uit aluminium als basis voor het lager en de arm en dat geheel staat op drie niet-verstelbare, zware poten die geveerd zijn middels sorbothaan rubber. Het geïnverteerde lager is gemaakt uit RVS waarbij een wolframcarbide kogel draait in saffier cups. Het 6,3 kilo zware aluminium plateau dat er op rust heeft een gelijmde kurken mat, waarop de plaat ligt die met een schroef clamp wordt gefixeerd.

De 24 Volt wisselstroom motor heeft een eigen loodzware behuizing van ongeveer 3 kilo en staat los van de speler. Een dubbele ronde snaar zorgt voor de overbrenging tussen motor en speler, waarbij het even een trucje is om de snaren op hun plaats te krijgen. De motor krijgt zijn spanning via een geregelde voeding waarmee elektronisch het toerental kiesbaar is van 33,33 en 45 toeren. Deze gereguleerde voeding is een van de upgrades van de Diva II SP ten opzichte van de goedkopere Diva II. Standaard is de Diva II SP voorzien van een SME arm passing, maar andere passingen kunnen los geleverd worden. Het is dus niet zo gek dat AVID de speler afleverde met een 9 inch SME IV arm met vaste shell aan de magnesium armbuis. AVID maakt geen elementen en in mijn geval was een Nagaoka MP-150 MM element gemonteerd, een prima element, tegelijk naar mijn idee onder de maat voor een speler en arm van deze klasse.

De Pellar phono versterker is een ontwerp van AVID en maken ze in eigen beheer. De voeding zit in dezelfde behuizing als de daadwerkelijke versterker, dus u heeft geen ‘puist’ in de muur zitten en de voeding is ook veel beter dan de muurpluggen zijn. De Pellar is geschikt voor MM en MC elementen en is instelbaar op 48, 60 en 70 dB versterking, kiesbaar met dip switches aan de onderzijde. De afsluitweerstand is altijd 47 kOhm, maar via losse cinch pluggen met daarin weerstanden is elke waarde te maken. Op de achterzijde zijn daarom de cinch ingangen dubbel uitgevoerd. De signaal-ruis afstand is afhankelijk van de versterking maar altijd groter dan -81 dB op MM tot -67 dB voor MC. Omdat noch de 9 inch SME IV arm noch het element van AVID zelf zijn, hoef ik op de specificaties daarvan niet diep in te gaan. Afregeling was al gedaan en de naaldkracht stond op 1,889 gram. Iets hoger dan Nagaoka aangeeft als nominaal (1,8 gram) maar onder de bovengrens van 2 gram voor dit met een elliptische diamant uitgeruste element.

Avid Diva II SP - Opstelling

De AVID draaitafel en toebehoren vinden een plaats op een Quadraspire rek dat een solide en waterpas basis vormt. Vanaf de Pellar phono versterker gaat een Crystal Cable interlink naar een Audia Strumento No.1 lijnversterker, die een combinatie vormt met een Pass Labs X250.5 eindversterker. Allemaal nodig om een set PMC fact.12 luidsprekers aan te drijven, tegenwoordig staand op Townshend Audio Seismic Podiums en zo de luidspreker alleen nog maar akoestisch koppelen aan de luisterruimte en niet langer mechanisch en akoestisch. Stroomvoorziening loopt via een PS Audio P5 regenerator en de nodige Crystal Cable netsnoeren.

De eerste zwarte schijf die onder de diamant schuift is een STS Digital opname van het Duitse duo Carolin No met de titel ‘November Songs’. Al is november lang voorbij, de schoonheid van de zang en de veelal akoestische instrumenten blijft gevangen in de groeven. Net als in de afgelopen weken valt de enorme rust op die van de draaitafel afkomt. Een rust waar we in de digitale wereld zo lang op hebben moeten wachten. Nee, ik ga geen vergelijk trekken tussen analoog en digitaal, twee verschillende werelden met elk eigen voor- en nadelen in klank en in gebruik. De AVID biedt bij die rust een mooi fundament waarop de muziek wordt gebouwd, met de zang van Carolin No afgezet tegen piano en gitaar. Groefruis is niet waarneembaar op een normaal volume niveau, dat hard genoeg is om realistisch weer te geven. Ik geef daarbij toe dat ik altijd uitermate zuinig was en ben op mijn platen.

Stemmen staan mooi op hoog te en weerklinken uitermate natuurlijk via de combinatie van speler, arm, element en phono versterker. Piano heeft een mooie volheid die overeenkomt met het werkelijke instrument en als een cello invalt op track vier met de titel Mess up the sun ben ik verkocht. Hier kan ik toch zo van genieten. Van Duitsland verhuis ik naar Ierland en vind daar Mary Black die analoog in de groef werd gezet door Pure Pleasure Records. Haar lp ‘Speaking with the angel’ bevat onder andere Message of love waarop zo ongeveer alle denkbare Ierse instrumenten meespelen, diverse fluiten, veel percussie, harp, accordeon en ga zo maar door.

Dat geheel kan snel ontaarden in een kakofonie, gelukkig behoudt de AVID een scheiding tussen de instrumenten en de stemmen die Mary begeleiden in de refreinen. Nochtans blijft het een dolle, vooral vrolijke boel en het is helemaal niet erg als de volgende track een stuk rustiger is. De titeltrack van de lp begint met een gitaar, waarna de stem van Black volgt, heel zuiver, teder en tranen trekkend. Hoewel het al jaren geleden is dat ik Mary Black live zag optreden is haar stem vanaf de plaat in overeenstemming met wat in mijn geheugen staat. De bas is ferm aanwezig, maar blinkt niet uit in definitie, gelukkig ligt dat aan de opname want eerder beluisterde ik lage tonen die wel goed herkenbaar waren. Ik sluit af met Big trip to Portland en dat is precies zoals ik mij herinner van de concerten.

Conclusie

Terug naar Duitsland voor improvisatie op het ECM label. Keith Jarrett’s meesterwerk ‘The Köln Concert’ moet in staat zijn een vleugel op het podium te zetten en 26 minuten de aandacht vast te houden. Deze plaat is geweldig om vast te stellen of een platenspeler jankt, niet dat zoiets mag voorkomen in deze prijsklasse, gelukkig heeft de AVID er geen last van. Heel dynamisch en zuiver staat de vleugel voor mijn neus waarbij de akoestiek van de zaal te weinig hoorbaar is. Ik denk dat het element daarvoor verantwoordelijk is, een beter (= kostbaar) element mag best in deze combinatie gezet worden en dan krijg je meer mee van de ambiance.

Eerlijk is eerlijk, ik heb Jarrett beter gehoord dan nu. Technisch mankeert er niets, qua gevoel en het overbrengen van de sfeer kan het gewoon beter. ‘Solar energy’ van The Ray Brown Trio met Gene Harris op piano voldoet meer aan de verwachtingen en heeft een lekker stuwend ritme. Piano is helder, bas mooi gedefinieerd en de bekkens ruisen in de achtergrond, samen een combinatie die zowel het muziekhart als de audiofiele gevoelens weet te stimuleren. De plaat is op halve snelheid gemasterd, geperst op hoge kwaliteit 180 gram vinyl en de opname uit 1984 stond op analoge tapes.

Dat alles is hoorbaar en de weergave kwaliteit is uitermate hoog. Cry me a river is een voorbeeld voor veel hedendaagse technici om van te leren hoe het echt moet. Ik zou hem als verplichte kost serveren tijdens opleidingen en stages. Ray en Gene vechten samen om de meeste aandacht, de bas is fenomenaal dynamisch en de piano flitsend snel. Zo zuiver en dynamisch dat het voor mijn gevoel helemaal niet zo hard staat en toch zie ik vanuit een ooghoek de bias meter van mijn Pass versterker telkens uit het 15 Watt klasse A gebied bewegen. Slagwerk is maar bijzaak, lijkt er alleen te zijn om de heren in het juiste spoor te houden. Zo mag de AVID combinatie de hele dag blijven spelen, ware het niet dat ook klassiek werk de nodige aandacht verdient.

Avid Diva II SP - Met veel gemak

Op Argo is lang geleden een opname uitgebracht van The Academy of St. Martin-in-the-Fields met Alan Loveday op viool. Ik spreek 1970 als de in mijn ogen meest subtiele en gevoelige versie van Vivaldi’s ‘Vier jaargetijden’ verscheen. Mijn eerste klassieke plaat die een onvergetelijke indruk heeft achtergelaten. Pas daarna ben ik mij meer gaan verdiepen in klassieke muziek en ben het gaan waarderen. Nog steeds koester ik de lp die inmiddels grijs gedraaid zou mogen zijn. Her en der zit een tik die zelfs de AVID niet kan maskeren. Ook hier blijf ik een beetje steken op het door de importeur gemonteerde element qua subtiliteit. De viool van Loveday is schitterend, orkest staat briljant in de groeven, maar nog iets meer verfijning en sfeer zou welkom zijn.

Daarentegen is er van enige hoorbare vervorming geen sprake en is de klank van elke instrument zoals ik die verwacht. Of het gaat om zachte passages of om vol orkest de AVID geeft geen krimp en zet alles met veel gemak in de luisterruimte. Mooi voor mij uitgespreid alsof ik in de concertzaal zit. De veel eerder in dit verhaal genoemde rust straalt af van de speler die de muziek de ruimte geeft zonder zich op enige manier zelf op te dringen. Alsof de meester zichzelf in de schaduw stelt om de leerling die hem ver voorbij is in de schijnwerpers te plaatsen. Naarmate ik langer luister en van de Lente naar de Zomer ga trekt de speler mij steeds verder de muziek in om uiteindelijk dat ultieme muziekgenot te bezorgen waar ik zo van hou. Voorstellingen van de uitgestrekte velden en de vele weersomstandigheden die Vivaldi moeten hebben geïnspireerd komen in mijn verbeelding voorbij. Ik vind het wel gepast om af te sluiten met theatermuziek van Henry Purcell dat wordt uitgevoerd door The Academy of Ancient Music, Engels werk hoort bij een Engelse draaitafel nietwaar?

Opgenomen in 1976 en gespeeld met authentieke instrumenten uit de tijd van Purcell, onder leiding van klavecimbel en vioolspeler Christopher Hogwood. Het orkest dat uit zestien personen bestaat (bestond?) weet een kamerbreed plaatje neer te zetten waarin de klank van elk instrument tot zijn recht kan komen en toch een geheel blijft vormen. Wederom heel zuiver en ditmaal met voldoende gevoel, nuance en sfeer. In technisch opzicht valt hier niets op aan te merken, of het moet de in de lp groeven mee geperste rumble zijn die het element feilloos weet op te pikken en die mijn transmissie lijn luidsprekers gewoon weergeeft. Ach, het past bij de oude Decca persingen en stoort mij niet in het geheel dat puur muziek genieten genoemd kan worden.

Avid Diva II SP - Conclusie

De AVID ziet er uit als een mechanisch onverwoestbaar blok, waarop een SME of andere arm een plaats kan vinden. Die uitstraling maakt AVID waar door een stevig fundament aan de muziek te bieden waarop solisten, vocalisten en overige musici kunnen excelleren. De speler draait onverstoorbaar zijn rondjes, met genoeg torque om nooit te gaan zweven of janken, wat hoort bij de prijsklasse maar lang niet altijd wordt waargemaakt. De robuuste constructie en het onderhoudsvrije lager beloven jarenlang met plezier genieten van muziek geperst in de groeven van lp. De solide basis draagt in mijn geval een SME IV arm waarin gemonteerd een Nagaoka MP-150 MM element. Op die SME arm is evenmin commentaar mogelijk, het is het element dat mij deed fronsen. Persoonlijk zou ik in deze speler een veel hoogwaardiger element toepassen tot aan een prijsklasse van pakweg 2000 euro. Want dat verdient de speler zeker.

De phono versterker van AVID, die ook optisch een mooie combinatie vormt met de power supply van de speler zelf, kan denk ik gewoon blijven in dat geval. Alleen al vanwege de mogelijke aanpassingen aan het element zoals versterking en impedantie. Terwijl ik op het punt stond om mijn eigen platenspeler combinatie en platen te verkopen heeft de AVID mij weer zoveel plezier gegeven in lp’s draaien dat ik met het adverteren ben gestopt en opnieuw geniet van mijn analoge muziekcollectie. Voor dat inzicht was kennelijk een AVID nodig en dat kunt u beschouwen als een groot compliment aan de makers van deze draaitafel.