Danny Vera Muziekbeleving

Zijn vierde cd (inclusief dvd) Pink Flamingo nam hij op met de crème de la crème van de Nashville-scene. Maar wie Danny Vera (1977) uit Middelburg een ‘countryzanger’ noemt, doet hem tekort. ‘Americana’ is een hokje waar zijn muziek beter in past. Vera, die lang de ‘Nederlandse Chris Isaak’ werd genoemd, behoorde tot de eerste lichting studenten van de Rockacademie. Hij zat in de klas met Jacqueline Govaert, maar verliet de Tilburgse opleiding toen zijn moeder overleed, in augustus 2001. Hoe het is om een grote popster te zijn ervoer de Zeeuw in Turkije, waar hij twee nummer één hits (My Confession en Innocence) scoorde. Tegenwoordig vormt hij met zijn huidige liveband - bestaande uit Almer Kaasschieter (bas), Lars Beuving (drums), Wim van de Vliert (gitaar) en Eric Swinkels (toetsen) - de wekelijkse ‘huisband’ van Voetbal International, het tv-programma van bewonderaar Johan Derksen.
 
Voor onze serie De Muziekbeleving Van… zochten we de sympathieke zanger op in zijn grachtenwoning in Middelburg, met gitaren, flipperkast, jukebox en Coca Cola-koelkast geheel aangekleed in jaren 50-stijl. Voor de deur blinkt een zwarte Chevrolet Beauville. Viervoeter Bacon, vereeuwigd op de cover van Pink Flamingo, scharrelt door de huiskamer. Op tafel ligt nieuw vinyl van helden Lucinda Williams (Live at the Fillmore) en Johnny Cash (A Hundred Highways). Nu nog een platenspeler. “Ik hoorde er vroeger niet helemaal bij in Middelburg, geloof ik.”

(Foto: © Jozef Leenhouwers)

“Mijn vader en moeder hadden thuis in Middelburg een bloemenzaakje. Ik ging vaak mee als ze bloemen gingen halen op de veiling. Zat ik achterin mee te zingen met de muziek van de cassettes die mijn vader had opgezet. Ik was een jaar of vijf, zes. Waylon Jennings, Merle Haggard, Don Williams. [Zingt:] Coffee black, cigarettes, start this day, like all the rest. De song heet Some broken hearts never mends. Er zat een koffievlek op het plafond van de auto. Elke keer als ik dat liedje hoor moet ik nog denken aan die vlek.”

Vader Louis

“Mijn vader [Louis Polfliet] was en is een singer-songwriter, hij zong akoestische countryachtige muziek. Daarvoor zat hij in een Nederlandstalige versie van Peter, Paul and Mary [Trio Gerry Louis And Liza] Hij staat nu nog af en toe op het podium met een jazzcombo, hij is 67. Mijn vader was de popster van Zeeland in de jaren ‘60. Veel mensen kennen hem nog steeds. Als we nu samen over straat lopen hier herkennen oudere mensen mijn vader eerder dan mij. Bijvoorbeeld echtparen die elkaar hebben leren kennen tijdens een concert van mijn vader in De Korenbeurs in Kortgene, destijds het uitgaanscentrum van de omgeving. Mijn moeder was helemaal niet muzikaal, ze flóót zelfs vals.”

Country

“Toen ik wat ouder was, kreeg ik een enorme hekel aan country. Net als aan antiek, waar mijn ouders hun huis mee vol hadden staan. Dat was het ergste dat er bestond: country en antiek. Zó ouderwets. Maar het was ook een heel natuurlijke reactie. [Danny kijkt om zich heen, dan lachend:] Ik denk dat mijn kinderen later ook een hekel krijgen aan jaren 50-dingen. En aan Elvis. Tuurlijk hield ik eigenlijk wel van country, het is gewoon de blanke soul, maar ik hield gewoon niet van die jaren 80-dingen, die zaten vol met lelijke effecten. Zelfs de muziek van Johnny Cash en die prachtige plaat van The Highwaymen. Country moet puur zijn, vind ik, je moet niet kunnen horen uit welke tijd die komt. Ik vind country ook een heel naar woord eigenlijk, zeker hier in Nederland heeft het de bijsmaak van witte glitterlaarzen en in de maat marcheren op een zelf gelegd dansvloertje.”

Bobby McFerrin

“Ik was zeven of acht toen ik bij de Free Record Shop in Middelburg mijn eerste vinylsingletje kocht. Bobby McFerrin, Don’t Worry Be Happy. Die deed alle instrumenten gewoon met zijn stem, zo kunstig gedaan. Later kwam ik erachter dat hij nog veel betere liedjes had gemaakt en dit misschien wel zijn sufste liedje was. Maar ik kocht net zo goed ook Jive Bunny & The Mastermixers en haalde bij mijn vader Roy Orbison en Righteous Brothers uit de kast.”

Meer invloeden

Trainingspak

“Ik ging steeds meer naar die oude dingen van mijn vader luisteren. Toen ik naar de brugklas ging, merkte ik dat ik een aparte muzieksmaak had. Ook mijn kleding spoorde niet helemaal. Maar dat had met iets heel anders te maken. Ik liep op de mavo de hele dag in trainingspak. Omdat ik voetballer wilde worden. Toen begon de gabberperiode en hebben we van de kinderbijslag toch maar een broek en spijkerjas van Levi’s gekocht, haha. Ik heb nog even geprobeerd er muzikaal bij te horen. Kocht dingen als SNAP en Stevie V. met Dirty Cash. Maar dat werkte natuurlijk niet.”

Elvis

“Op mijn twaalfde vond ik de Tour of Duty-cd’s helemaal te gek, allemaal van die oude muziek. Op mijn dertiende begon ik serieus aan Elvis. We kregen een jukebox in huis, een uit 1958, ik heb hem nog steeds. Als we dan toch een jukebox hadden, dan moesten we platen van Elvis kopen, vond ik, die twee dingen waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. Op een jukeboxbeurs kocht ik All Shook Up, toen is het verzamelen serieus begonnen. Ik heb bijna alles van Elvis inmiddels, mijn vader koopt zelfs dingen van hem dubbel. Elvis heeft mij leren zingen. Ik zong mee met zijn platen. Dat probeerde ik ook met Roy Orbison, maar dan blijft het dus bij proberen. Elvis nazingen is helemaal zo moeilijk niet, hij heeft een makkelijk stemgeluid.”

(Foto: © Jozef Leenhouwers)

Doo-wop

“Via verzamel-cd’s leerde ik doo-wop kennen. [Zingt:] Woe-aaa-woe-aaa-doo-wop-doooo-wop. Vocale muziek die vooral zwarte Amerikanen en Italianen maakten in de portiekjes van New York, omdat dat zo mooi galmde. Zoals ze daar nu staan te rappen. Vooral The Diamonds en Dion & The Belmonts vond ik te gek. Ik hoorde laatst van Johan [Derksen, Vera’s grootste fan] dat hij die Dion nog ontmoet heeft. Fuck, man, zo’n groot artiest. Toen ik zestien was kreeg ik een scooter, zoals iedereen toen. De stoerste jongens lieten daar een autoradio inbouwen. [lachend] Dus ik ook. Alleen kwam er bij mij geen boem-boem-boem uit, maar doo-wop. Zo reed ik door Middelburg. Ik hoorde er niet helemaal bij, geloof ik. Ik had trouwens verder geen hekel aan gabbers; ik werkte als airbrusher, spoot hun scooters vol met Tasmenian devils of Goofy’s.”

Chevrolet Beauville

“Als ik tegenwoordig muziek luister, doe ik dat achter de computer op myspace of youtube, maar vooral in de auto. Ik heb een zwarte Chevrolet Beauville uit 1994, [model A-Team, Vera wijdde er het lied Beauville aan op Pink Flamingo]. Tot voor kort zaten er heel goede speakers voorin. Helaas zijn ze onlangs overleden en zitten er nu koekblikken in. Ik zit momenteel in mijn Springsteen-periode. Heb Magic, The Ghost of Tom Joad, Working on a Dream en Devils & Dust in de auto liggen. De auto is ook het referentiekader voor mijn eigen demo’s en cd’s die net opgenomen zijn. Klinkt het goed in de auto, dat zit het wel goed.”

Chris Isaak

“Van Springsteen heb ik bijna allles, net als van Elvis, Cash, Orbison, Dean Martin, Doors en Radiohead. En natuurlijk van Chris Isaak. Dat werd mijn held. Ik vond Blue Hotel altijd wel een mooi lied, maar wist toen nog niet wie het zong. Toen zag ik Wicked Game op tv en was ik verkocht. Ik kocht Can’t do a Thing (to Stop Me), in 1993. Ik was vijftien. Twee jaar later heb ik hem in Vredenburg gezien, tijdens Forever Blue. Een hele karige show, zonder lichtshow of andere opsmuk. Het enige wat er hing was een partylight-setje. Zo sober, ik vond dat geweldig. Net als zijn eerste drie platen, met die heerlijk donkere jaren 80-sfeer, industrieel bijna.”

Concerten, Ontdekkingen en Favorieten

Hershel Yatovitz

“Die vent (Chris Isaak - Red.) kon jarenlang niks verkeerd doen voor mij. Maar zijn laatste plaat vind ik zeker niet zijn beste… en da’s nog een understatement. Ik ben goed bevriend geraakt met zijn gitarist, Hershel Yatovitz. Die heb ik ooit via een Amerikaanse fan een demo van mij toegespeeld, met de woorden: ‘hey man, think you’re great, wanna produce my new album?’ Een paar maanden later kreeg ik een antwoord. Positief. Ik heb Chris via Yatovitz laatst nog ontmoet in Paradiso. Dat was een beetje een afknapper, je kunt misschien beter nooit je helden ontmoeten.”

Concerten

“Ik ga eigenlijk maar zelden naar concerten. Ik ben vroeger nog wel een keer naar Dick Dale in het Noorderligt geweest. Maar de beste artiesten laat ik langs me heen gaan. Springsteen op Pinkpop was een uitgelezen kans, maar ik hou er gewoon niet van om tussen massa’s mensen te staan. Op een podium heb je tenminste nog de ruimte.”

Ontdekking

“Mijn laatste ontdekking? Eilen Jewell, een vrouw die een soort rockabilly-achtige Hank Williams-muziek maakt. Ik was gevraagd voor een eenmalig voorprogramma, maar vanwege mijn verplichting bij Voetbal International kon dat helaas niet. Via de luisterpaal van 3 voor 12 probeer ik tegenwoordig nieuwe dingen bij te houden. Of via Radio 3 of clipzenders op tv, al word je daar soms ook moedeloos van, er zit zoveel bagger tussen.”

(Foto: © Jozef Leenhouwers)

De favorieten van … Danny Vera

1-mijn hifi-set
“Niks noemenswaardig helaas. Maar er wordt aan gewerkt. Ik ga voor een goede Marantz- of Denon-set.”
2-favoriete genre:
“Americana”.
3-all time favourite:
“Wicked Game van Chris Isaak. Al kom ik zo natuurlijk nooit van het stempel ‘Nederlandse Chris Isaak’ af! Maar de song kent gewoon het mooiste gitaarthema ooit.”
4-Ik gruwel van…
“Heel veel dingen, maar ik ga geen namen noemen. Dingen die niet echt zijn. Een rockband die een rockband speelt, een countryzanger die geen echte countryzanger is. André Hazes, die was echt. Zocht een mooi liedje uit en koos er dan eerlijke woorden bij, al was het met een Prisma-woordenboek in zijn hand.”
5-Ik luister stiekem naar…
“Timbaland. Wat die man doet met artiesten als Nelly, Aaliyah, Justin Timberlake. Ook al heeft hij daarvoor veertig klussers in huis.”
6-Omvang muziekcollectie:
“Ik heb denk ik zo’n 1000 cd’s. Mijn vader heeft alle platen, zijn huis staat er vol mee, ontelbaar. Als ik op zoek ben naar iets ga ik naar hem: ‘heb je dat niet toevallig?’ En ja hoor, meestal heeft ‘ie dat wel staan.”
7-verzamelaar?
“Elvis, Cash, Orbison, Dean Martin, Isaak, Doors, Radiohead, Patty Griffin.”
8-Cd of vinyl:
“Vinyl, alles is mooier daaraan. Al wachten een aantal platen hier nog op een platenspeler...”
9-Meest memorabele muziekbeleving:
“De opnames van Pink Flamingo. Dat ik in vier dagen tijd met zulke vakmensen zo’n plaat in elkaar heb gezet… Met niemand anders zou het gelukt zijn om in amper dertig minuten een lied goed op de plaat te zetten.”
10-Mijn hifi-tip:
“Zorg voor een goede luistersetting in je auto, het is de mooiste plek om naar muziek te luisteren.”