De sensatie in de Engelse folkwereld was vorig jaar het tweede album van het damesgezelschap rond de zussen Rachel en Becky Unthank. Jonge vrouwen die, onder de bezielende leiding van producer en partner van Rachel Adrian McNally, een onaards mooie verzameling van oude traditionals en enkele verrassend bewerkte hedendaagse meesterwerken gebrouwen hebben. 
Folk heeft in veel kringen een merkwaardig imagoprobleem. Maurice Dielemans verwoordt dat op Kindamuzik in zijn recensie van dit album als volgt: “Folk is sinds enige tijd niet langer die stoffige fluistermuziek waarop grijze hippies hun dagelijkse yogaoefeningen doen.” Sinds enige tijd: een vooroordeel gebaseerd op weinig begrip van of respect voor zoiets als traditie. Zo kijken wij toch ook naar het schaatsen, om maar eens iets Hollands te noemen?
De Unthanks komen uit een familie waarin folkmuziek een dagelijkse vanzelfsprekendheid is. Mis gaat het met die eeuwenoude muziek pas als ze teveel aangepast wordt aan de waan van de dag. Rachel Unthank & the Winterset is niet vernieuwend, maar wel een mooi voorbeeld van hoe steeds weer een nieuwe generatie op frisse manier een eigen draai geeft aan de rijke eigen traditie. Zang en fraai pianospel doen denken aan June Tabor, en de voeten worden ingezet als percussie.
Het is puur genieten van de samenzang, afwisselend met voorop de heldere stem van Rachel en de glazige, wat hese stem van haar jongere zus Becky, die het onbeschrijfbare vermogen heeft de luisteraar in accuut katzwijm te brengen. Tussen de prachtige traditionals staan enkele nieuwe composities van de inmiddels vertrokken pianiste Belinda O’Hooley en zijn ze ook niet vies van een hedendaagse cover, geheel in folkstijl. Op het nog wat minder sprankelende debuutalbum Cruel Sister van enkele jaren geleden werd Nick Drake gecovered, nu is er een kort fragment van Bonnie Prince Billy (Will Oldham).
Voor mij de grootste verrassing is echter de nieuwe versie van Sea Song van Robert Wyatt, afkomstig van voor mij misschien wel het indrukwekkendse album ooit gemaakt, Rock Bottom. In mijn bewondering voor die plaat sta ik niet alleen, gezien het citaat in de liner notes: a peak for music and humanity in general. Adrian McNally stelde het nummer voor onder het motief I thought I’d give the most powerful piece of music I’ve ever heard to a 22 year old lass. Dat durfde hij best, want: as Robert Wyatt has been a politically active and socially conscious man most of his life, I hope his music isn’t out of place on a folk album.
Wyatt is inmiddels een fan. Natuurlijk kan de nieuwe versie niet tippen aan het origineel uit 1974, maar een afgang is het bepaald niet, en aan de kwaliteiten van The Bairns wordt bepaald niets afgedaan. Het zal niet alleen bij hippe jongeren maar zeker ook bij grijze hippies in de smaak vallen.
Aanvullende informatie:
15 tracks, speelduur 65:31
Label: Rough Trade
Distributie: de Konkurrent
Website: http://www.rachelunthank.com
