Universal slaagt er steeds weer in om in de zogeheten DeLuxe Edities klassieke albums uit het eigen archief te voorzien van aanvullend materiaal, zodat wat eigenlijk amper een halve CD vulde gepresenteerd wordt als twee bomvolle schijfjes. Het tweede, en voor mij nog altijd veruit favoriete tweede album van Elvis Costello, uit 1978, verdient als weinige ander een mooie, liefdevol gemaakte heruitgave. Of deze dat helemaal geworden is, valt te betwisten.

Voorop gesteld: dit is een geweldig album. De energie van de punk gekoppeld aan perfect songmateriaal, zoals de klassiekers Pump It Up, Little Triggers, Hand In Hand, Lipstick Vogue. Het schitterende (I Don’t Want To Go To) Chelsea ontbrak op de Amerikaanse versie. Blij dat ik daar niet woonde. Een mooie gelegenheid om mijn oude LP weer eens op te zetten: de oorspronkelijke Engelse eerste oplage, met verkeerd gesneden hoes (waardoor aan de rechterkant een strook testkleuren zichtbaar is en de albumtitel His Year’s Model lijkt, van Lvis Costello...).

De vergelijking is toch wel een beetje schrikken, maar ook een verklaring van het feit dat ik momenteel meer CD’s door vinylversies vervang dan andersom. De oude schijf, op het Radar label, meer dan 30 jaar in huis alweer, klinkt namelijk veruit superieur. De CD is steriel, scherp, het middengebied, en daarmee de warmte, ontbreekt. Er moet zeker meer uit de mastertapes te halen zijn dan wat hier geboden wordt. Eigenlijk is er hetzelfde aan de hand als met de voorkant van de hoes. In vergelijking met de LP zijn alle oneffenheden weggeretoucheerd. De achtergrond is veel lichter, de grove korrel is onzichtbaar gemaakt. Declan McManus zelf is ontdaan van zijn kapotte lip en sproeten. Gladstrijken, dat is toch het ergste wat je met deze briljant kunt doen. De verpakking ziet er verder chic uit, al ontbreekt het pophistorisch opstel dat meestal wel in dit soort uitgaven opgenomen is.

De toegevoegde waarde moet derhalve komen van het bonusmateriaal. Wat er bijgevoegd is op de eerste CD is grotendeels al bekend van eerdere heruitgaven. Tien tracks, waaronder drie B-kantjes die om begrijpelijke reden het album niet haalden, een paar demoversies van Costello solo, opgenomen in de tijd van This Year’s model, twee liveopnamen van bedenkelijke kwaliteit (waaronder Ian Dury’s Roadette Song) en, het interessantst, sterk afwijkende studioversies van This Year’s Girl en (I Don’t Want To Go To) Chelsea, hier heel sloom gespeeld.

De enige echte reden waarom deze uitgave toch de moeite waard is staat op de tweede CD: het integrale historische concert in Washington DC, gegeven op 28 februari 1978. Voor een uitzinnig publiek laten “Colombia Recording Artists Elvis Costello en the Attractions” horen wat een fantastische live band ze was. Een geweldige energiestoot, het snerpende orgeltje en de over elkaar buitelende topsongs, die er voor zorgen dat je al snel niet meer let op de gebrekkige geluidskwaliteit.


Aanvullende informatie:
40 tracks, speelduur: 69:52 + 62:35
Uitgave: Universal Music Company 
Website: www.elviscostello.com