Het lieflijk hoge stemgeluid met Anita Meyer achtig hijgje van Green Gartside is volledig intact, maar muzikaal ging het roer flink om. Scritti Politti was al een eenmansband, maar nu deed Gartside echt alles alleen, thuis in Oost-Londen. Niet meer de gladde elektronische funk waarmee hij in de jaren 80 doorbrak, maar een prachtige set volwassen, doorleefde popmelodieen, geworteld in de traditie van Beatles en Beach Boys, een toefje hiphop niet schuwend.
Begonnen in de punktijd was het al snel duidelijk dat het muzikale talent van Gartside elders lag. Zijn Britse variant op soul en funk was aalglad, maar de melodieen waren onvergetelijk en leverden een aantal grote hits op, door vele beroemdheden gecoverd. The Sweetest Girl, The Word Girl, Wood Beez (Pray Like Aretha Franklin), Perfect Way, om er enkele te noemen. Na ieder album raakte Gartside in een diepe depressie, waarop hij zich terugtrok in geboorteland Wales en zich met name weidde aan het drinken van het zwarte bier uit de titel van zijn nieuwe, door de omstandigheden pas vijfde, album.
Het heeft er alle schijn van dat de inmiddels 51-jarige Gartside, die eigenlijk Paul Julian Strohmeyer heet, zelfs zijn podiumangst overwonnen heeft. Optreden gebeurt vooralsnog kleinschalig, om het nog wat ingewikkelder te maken onder weer een andere bandnaam: Double G and The Traitorous 3. Hij heeft er duidelijk weer zin in, want White Bread Black Beer is een geïnspireerd, verrassend sterk album. Uiterst zorgvuldig in elkaar gezet, met afwisselend een elektronische of akoestische begeleiding.
Vele muzikale genres en verwijzingen passeren de revue, niet zelden binnen een enkel nummer. Constante factor is die typische stem, die aanvankelijk soms irriteert maar in zijn eigenheid, soepel over de instrumentale lijnen glijdend, uiteindelijk overtuigt. Vaak opgestapeld tot Beach Boys koren, en dat is bepaald niet de enige overeenkomst met Brian Wilson in de Pet Sounds en Smile periode. Volledig op jezelf aangewezen je gang kunnen gaan in een studio levert vaak prachtige dingen op, mits de maker natuurlijk over bijzondere talenten beschikt en de psychische scherpte, de creativiteit, daar is, zo weten we van bijvoorbeeld Todd Rundgren, Stevie Wonder of Mike Oldfield.
Gevolg: een meesterwerk waar niemand nog op gerekend had. Want alles klopt hier. De beperkingen van de thuisstudio en het ontbreken van virtuoze muzikanten geven Scritti Politti een ruw randje dat verre te prefereren is boven gladde perfectie. De eenvoud doet de pracht van de liedjes uitkomen, al is er hier en daar duidelijk ook veel geschaafd en lang gesleuteld.
Veel plezier valt te beleven aan het volgen van de teksten. Op typisch Britse wijze wordt het persoonlijke algemeen gemaakt in elegante, niet van humor gespeende zinnen, die diep graven, op de eerste plaats in de eigen ziel. Een briljant songschrijver, een jongleur in stijlen en een unieke stem.
Aanvullende informatie:
14 tracks, speelduur 51:00
Label: Rough Trade Records www.roughtraderecords.com
Distributie: de Konkurrent www.konkurrent.nl
