Ga er maar eens goed voor zitten, want wat ik nu in handen heb gekregen is toch wel iets heel speciaals. Deze conclusie trek ik al nadat 30 seconden van het 1e nummer zijn gepasseerd. Matthew Houck is het enige lid van de band met een toch wel aparte naam: Phosphorescent (Glow in the Dark). Dit is zijn 2e volledige album. Hij creeert een sfeer die ik, naar mijn weten, nuchter nog niet eerder heb meegemaakt.

Gospel, folk, country en waarschijnlijk vergeet ik nog een aantal stijlen. Voor ieder wat wils. Dramatisch, breekbaar en poetisch. Volgens kenners is de nieuwe Bob Dylan en/of Neil Young opgestaan. Ook zou Houck teveel hebben geluisterd naar onder andere Will Oldham en Ryan Adams, maar dan geef je hem toch echt te weinig credit.
Het doet ook afbreuk doen aan alle intenties (en talenten) van de pas 26-jarige Houck. Laat hem even lekker zijn ding doen mensen. Vergelijken doen we over 30 jaar.

De titelsong wordt in drie stukjes (#5, #6 en #3) gehakt met elk een ander tempo. Zet "Lost Name" niet op als je net uit een psychose ontwaakt, want het lijkt er toch sterk op dat er iemand meepraat tijdens de zangpartij. Zeer intrigerend. Zelfs een beetje eng.

"Endless part 2" duurt voor de klagende muggezifters misschien te lang, maar dan skip je toch lekker weer terug naar 1. Het laatste nummer "Nowhere Rd., Georgia, Feb. 21, 2005" betekent uiteindelijk een dik kwartier luisteren naar regen, passerende auto’s, fluitende vogels op de hierboven genoemde weg. Tja. Wat verwacht je anders van een talentvolle kunstenaar? Dit grapje is hem gegund.

"I Am A Full Grown Man" (I Will Lay In The Grass All Day), "Dead Heart" en "South" (of America) krijgen een 9. Voor het complete album kom je toch wel uit op een 8 gemiddeld. Een die-draai-ik-op-mijn-begrafenis-cd. Een ouderwetse grijsdraaier. Een oh-ja-ik-was-het-vergeten-maar-wat-kan-muziek-toch-veel-met-je-doen-cd. Sta je er voor open, dan ga je van hem houden.

Aanvullende informatie:
12 tracks: 62:54
Label: Misra
Distributie: Konkurrent