Als echte New Yorkers, uit Brooklyn om precies te zijn, kunnen ze het mooi vertellen, de leden van Oneida. De bandnaam rijmt op Al-Qaeda. In interviews blazen ze hun nieuwe album op tot mythische proporties.
The Wedding wijkt af van wat de band eerder maakte, maar dat is niet vreemd, want ieder album van Oneida is anders. In ieder geval gaat het er een stuk minder onstuimig aan toe dan anders.
De plaat zou zijn oorsprong hebben in een gigantische metalen muziekdoos (‘zo groot als een dinosaurus’). Draaien aan een zwengel moet een hels kabaal veroorzaakt te hebben, waar alle nummers uit voortkwamen. In de mix is het geval in bijna alle nummers onhoorbaar geworden en het is ook nog in elkaar gestort, dus of het verhaal waar is valt niet te controleren.
Wel vier jaar is er gewerkt aan het album, waarbij songs aan strenge eisen moesten voldoen om ‘Wedding-waardig’ te zijn. Dat is heel lang voor een band die ook wel eens een album in een dag opneemt. Vandaar ook dat er in de tussentijd volop andere muziek kon verschijnen, zoals Secret Wars en vele zijprojecten van de leden, die volledig leven om muziek te maken.
Met andere woorden, en dat willen ze volgens mij maar zeggen: dit album is zeer de moeite waard. De zorg waarmee het gemaakt is straalt er van af, en het klinkt geweldig.
De invloed van de ‘krautrock’ en andere psychedelische muziek van obscure eind jaren zestig bandjes is nog steeds groot, maar wat vooral opvalt aan The Wedding is de enorme variatie aan stijlen en sferen. Dat komt onder andere omdat alle drie de leden, de magere Fat Bobby, Baby Jane en de woeste drummer Kid Million, om beurten zingen. De een fluisterzacht, de ander hysterisch brullend. Er is het vertrouwde orgeltje, maar ook, en dat is verrassend, gloedvolle strijkers. Veel ingehouden en introverte ballads, maar soms slaat de machine op hol in een allesverwoestende maalstroom. Mooie, pastorale liedjes met een kop en een staart, maar ook verzengende geluidsmuren op zijn tijd, waarin de rammelende dino zich toch nog duchtig laat horen.
The Wedding is de meest toegankelijke en wellicht ook beste plaat van Oneida tot nu. Doordraven in eindeloze freakpartijen, hoe leuk die ook kunnen zijn, wordt vermeden, wat een compact en avontuurlijk album vol hoogtepunten oplevert.
Aanvullende informatie:
F13 tracks, speelduur 45:33
Label: Jagjaguwar / Rough trade / Cycle
Distributie: de Konkurrent
Website band: http://www.enemyhogs.com
