Bij de Konkurrent kunnen ze het altijd mooi vertellen, in hun persberichten. "Oneida bevindt zich op vruchtbare Krautrock-bodem en blijft spiritueel geconcentreerd. Oneida is stoer en mechanisch en ze hebben verdorie nog soul ook." En even verder: "In het alternatieve wereldje is er al langer de trend `combineer maar raak, als er in ieder geval maar iets van minstens twintig jaar geleden bij zit` en Oneida zet hier een nieuwe mijlpaal."

Inderdaad, Oneida, bandje uit New York, klinkt als van alles en nog wat, en vooral oud. De tijdmachine wijst vooral pakweg 1968 aan, met de No Wave energie van een jaar of tien later. Faust en Can uit Duitsland, maar ook Engelse Canterbury scene zaken als Soft Machine, Caravan, Hatfield and the North. Jaren zestig garage als Electric Prunes of MC5, maar ook archetypische jaren zeventig Stoner rock. Psychedelische, monotoon voortrazende riffs, mechanisch swingend als een op hol geslagen machine. Grote rol voor het fuzz-orgel van Fat Bobby. Kid Millions, de ADHD drummer, lijkt afkomstig van de Muppets (Animal!). Ook de naam van gitarist/bassist Hanoi Jane acht ik niet uit het geboorteregister afkomstig.

De plaat is op twee plaatsen opgenomen, met andere technici. Op LP zijn de sessies verdeeld over de twee kanten, op de CD zijn de eerste vijf nummers van de ene, de laatste drie van de andere sessie. Opvallend is dat de opnamekwaliteit van het tweede deel veel beter is van `kant A`. Dat mag de pret niet drukken, want de plaat is een prachtige staalkaart van het kunnen van deze bijzondere band.

Dat de opener Treasure Plane achteraf het meest conventionele en ingetogen nummer zal blijken heb je in eerste instantie helemaal niet in de gaten. Ceasar`s Column nodigt uit tot een woeste pogo door de huiskamer, met dat aanstekelijke stuiterritme en Balinees klokkenspel. Was dat snel? Capt. Bo Dignifies the Allegations with a Response, zo heet nummertje drie dat nog veel harder gaat. Vet. Wild Horses is ineens totaal andere koek: trage Stoner rock, geen keyboard te bekennen, maar volop gitaren ineens. Niks minder ruig. Deel een wordt afgesloten met $50 Tea, een manische riff, snerpend Farfisa orgeltje bovenop. Uiterst strak.

Na al die energie begint sessie twee met een loopje van een ijl, voor deze plaat opmerkelijk helder klinkend wijsje op mandoline of een opgepitchte akoestische gitaar. The last act, every time, heet het fraaie nummertje, dat naar Oneida normen gerust een ballad mag heten. Horen we daar een tabla? In The Winter Shaker maalt een enkel gitaarakkoord van begin tot eind door als een klok, deng, deng, deng, met een hypnotiserende werking. Inmiddels volledig in outer space is het slotnummer, Changes in the City, naar klassiek gebruik een bijna een kwartier durende instrumentale jam, die langzaam maar volkomen onvermijdelijk naar een climax werkt. Virtuoos ratelend drumwerk alom.

Een ouderwets indrukwekkend plaatje. Live moet deze band ongelofelijk zijn, wat ik me op grond van Secret Wars helemaal voor kan stellen.

Aanvullende informatie:
8 tracks, 40:25
Label: Jagjaguwar / Rough Trade www.roughtraderecords.com
Distributie: de Konkurrent www.konkurrent.nl
Website band: www.enemyhogs.com