Weezer staat voor mij voor potige popsongs die je meteen mee kunt brullen en waar je terstond vrolijk van wordt, hoe melancholiek de liedjes soms ook zijn. Dat beeld stamt vooral van hun legendarische debuutplaat, die blauwe uit 1994. Make Believe, hun vijfde, werd geproduceerd door niemand minder dan Rick Rubin en komt weer een eind in die buurt.

Het is wel vreemd gelopen met Weezer. Het lullige studentikoze imago van het debuutalbum, met de onvergetelijk hit Buddy Holly, werd met het chaotische en veel wrangere tweede album Pinkerton grondig om zeep geholpen. Een commerciele flop, maar omarmd door pers en de ‘echte’ fans. Daar heeft Weezer er veel van, er is volgens mij geen band met zoveel fansites als Weezer. Al die fans vinden Pinkerton, dat gezien wordt als startpunt van de ‘emo-core’, de norm. Alles wat anders is valt zwaar tegen.

Voorman en creatief hart van de band Rivers Cuomo zat er ten tijde van Pinkerton aardig doorheen. Het duurde een jaar of vijf tot hij daarna weer tot een CD kwam, net als de eerste vrolijk van sfeer, zonder titel, met de mannetjes weer voorop de hoes, nu met een groene achtergrond.

Die CD’s worden aangeduid als The Green album en The Blue album, waar Pinkerton behoorlijk ‘black’ was. Toen kwam er nog het wat ruigere, in samenspraak met de fans samengestelde Maladroit en nu dus Make Believe. Opnieuw met de bandleden keurig in het gelid, ditmaal met een Pinkerton-zwarte achtergrond. En inderdaad is er een mooie balans tussen de aanstekelijke melodien van de blauwe en de groene, ingetogen en meer duistere momenten en op zijn tijd een stevige gitaarmuur.

Ik moet toegeven dat het nooit echt geklikt heeft tussen Pinkerton en mij. Ik vond die plaat slecht klinken (scherp koppijngeluid) en te weinig memorabele songs bevatten. Geen ‘echte’ fan blijkbaar. Die sloven zich sinds the Green album massaal uit in het afkraken van hun helden, die niet meer als vroeger zouden zijn. Wellicht kunnen ze niet accepteren dat ze zelf net als de idolen ook dik tien jaar ouder zijn geworden en dat muziek tot nostalgie verworden is.

Make Believe klinkt als een klok en balt in mijn ogen al het goede van Weezer samen. Een hele trits aanstekelijke, knap in elkaar gestoken meebrulliedjes op een rij, te beginnen met de melige single Beverly Hills. Bijna puberaal simplistische teksten (nog afgedrukt ook dit keer), naar het eind toe wat gas terug, enkele momenten voor bezinning, ook weer niet al te diep, maar muzikaal staand als een rijkgelaagd huis. Er wordt weer naar hartelust gepikt uit de muziekgeschiedenis, van een gitaarsolo op zijn Peter Frampton’s door de voice box (met zo’n slangetje) tot tamelijk letterlijke Beatles citaten. Mijn favorieten zijn Peace en de melodramatische afsluiter Haunt You Every Day.

Als extraatje is er een Quicktime filmpje voor op de computer toegevoegd, bij wijze van ‘making of’, zoals die vaak ook bij DVD’s zitten. Het is dik tien minuten standaard gebabbel van de leden van de band, afgewisseld met wat fragmenten uit clips en een optreden. De echte interessante figuren, Rivers Cuomo en Rick Rubin, komen niet aan het woord, waardoor het geheel niet bijster relevant aandoet. Dat oordeel is wat mij (als geen ‘echte fan’ zijnde) betreft zeker niet van toepassing op de muziek op deze gewoon erg leuke CD.


Overige informatie:
12 tracks, speelduur 45:14, enhanced CD
Label: Geffen records 
Distributie: Universal 
Website: www.weezer.com