Alles wat John Frusciante, de gitarist van The Red Hot Chilli Peppers, doet, doet hij grondig. Verslaafd zijn aan drugs, afkicken of muziek maken, alles ‘to the max’. Gedurende een half jaartje vrijaf van de Chilli Peppers nam hij bijvoorbeeld iedere maand een CD op. The Will to Death is de eerste van die serie, dit jaar komt ook de rest nog uit. Dat allemaal terwijl zijn groots geproduceerde soloalbum Shadows Collide With People nog zeer vers is.
Nadat Frusciante lang en perfectionistisch aan het peuteren was aan dat album, miste hij er uiteindelijk toch de spontaniteit in. Zijn favoriete albums - John is niet alleen een gedreven muzikant maar vooral ook een groot muziekliefhebber - kenmerken zich juist door imperfectie. Dingen die heel mooi mis gaan. Daarom moest zijn nieuwe album weer ruw en direct zijn. Snel opgenomen, met zo weinig mogelijk overdubs, geheel volgens de werkwijze en met de apparatuur zoals die tot rond 1970 gehanteerd werd. Frusciante is erg bezig met die periode, houdt momenteel vooral van bands als Velvet Underground en Van der Graaf Generator. De opnamen van The Will To Death kwamen dan ook volledig analoog tot stand, zonder computers, maar met ouderwetse tapes en antieke synthesizers. In slechts vijf dagen werd alles met maatje Josh Klinghoffer op drums en bas opgenomen en afgemixt. Daarbij werd op een aantal nummers gekozen voor een vroeger niet ongebruikelijke drastische interpretatie van stereo, waarbij de instrumenten en de stem totaal gescheiden over de luidsprekers verdeeld zijn. Dat is zeker niet altijd comfortabel luisteren zeker niet met een koptelefoon.
Wat mij betreft is Frusciante volledig geslaagd in zijn bedoelingen. The Will To Death is zijn beste album tot nu toe, waartegen ik graag in één moeite ook het volledige werk van The Red Hot Chilli Peppers inwissel. Biedt hij in die band met zijn trefzeker en subtiele gitaarwerk tegenwicht tegen het macho popgeweld, solo is het persoonlijke kwetsbaarheid alom. De directe productiewijze legt het spelplezier aanstekelijk bloot. Bovendien behoren de composities tot het beste dat hij ooit maakte. Was de intensiteit op zijn eerste, sterk door drugs bepaalde albums nauwelijks te harden - het zijn ideale platen om je visite de deur uit te jagen - is nu alles in balans. Wie ooit de VPRO-documentaire zag over het fysieke en emotionele wrak dat hij toen was zal verbaasd staan over de metamorfose. The Will To Death is een volwassen album van een gelouterd en nog altijd zeldzaam bevlogen muzikant.
Net als bij de Peppers is Frusciante`s gitaarspel even spaarzaam als effectief. Iedere noot is verschrikkelijk raak, ook als hij mis is. Dat is prachtig spannend. Het spel staat volledig in dienst van de liedjes, waarvan sommigen al jaren oud zijn en anderen net voor de opnamen geschreven werden. Zo goed te kunnen spelen en je dan toch zo inhouden en dan maar piano gaan spelen, knap. Frusciante hoeft zich op de gitaar nooit te bewijzen. Overigens schijnt hij op een van de vervolgplaten, waarop het analoge back-to-basics opnameconcept verder uitgewerkt wordt, onder de groepsnaam Ataxia voor het eerst wel flink loos te gaan op de gitaar.
De teksten zijn persoonlijk, soms wat naïef maar altijd recht uit het hart. Grote onderwerpen dus, leven, dood en de kosmos, voor minder gaan we niet. De bespiegelingen leveren soms prachtige zinnetjes op over de paradox van het bestaan: “The will to death is what keeps me alife.” Hoewel de stem van Frusciante er flink op vooruit gegaan is zal hij nooit een groot zanger worden. Een nadeel op een liedjesalbum, dat volledig gecompenseerd wordt door de intensiteit van de uitvoeringen en de liedjes. Stuk voor stuk hebben zij klassieke popkwaliteit: ze zetten zich muurvast in je geheugen.
Commerciele motieven maken dat popmuzikanten tegenwoordig slechts op zijn hoogst eens in de paar jaar een plaat uitbrengen. Zoals aan veel conventies heeft John Frusciante daar lak aan. Eerder al plaatste hij tussen gewone releases door volledige CD’s ter gratis download aan op zijn website, als ‘cadeautje aan de fans’. Dit jaar hebben we dus nog vijf albums tegoed, ieder maand eentje. Als een dergelijke productiesnelheid gekoppeld wordt aan kwaliteit als van deze CD kunnen we alleen maar heel blij zijn met deze eigenzinnige fanaat.
Aanvullende informatie:
12 tracks, speelduur 42:29
Label: Record Collection www.recordcollectionmusic.com
Distributie: Warner Music
Website: www.johnfrusciante.com
