De naam schijnt van een koffieapparaat afkomstig te zijn. Ik kan het me helemaal voorstellen, je bandje moet nog een naam hebben, je zit te staren en daar staat dat apparaat. Waarom niet? Met of zonder koffie, het debuutalbum van dit viertal uit Luttenberg, Overijssel staat als een huis. Stevige poprock afgewisseld met ballads. Geen poespas maar recht voor zijn raap, zelfverzekerd en vol emotie.
Ook Cafebar 401 mocht ondervinden dat het tegenwoordig niet meevalt voor een beginnend Nederlands bandje om aan een platencontract te geraken. Zij gingen het internet op, plaatsen her en der wat mp3-tjes, en raakten in de belangstelling van een Amerikaans labeltje, Wampus Records, dat zich met name richt op het college-radio circuit. Ik kan me helemaal voorstellen dat de heldere en ongecompliceerde sound van Cafebar daar goed aanslaat. In Nederland wordt de CD gedistribueerd door Pink records. Hoewel het persbericht meldt: ‘Let op: het is géén demo, géén eigen beheer’ is het natuurlijk, hoe groot de band ook klinkt, wel kleinschalig vooralsnog. Dat betekent zelf aan de weg timmeren, en dat is precies wat er gebeurt. Het perspakket bevatte naast een promo van de CD, de eerder dit jaar verschenen single ‘I need to know’ en een CD-ROM vol informatie, tot een geanimeerde videoclip aan toe. Opmerkelijk aan de schijfjes vond ik de kleur: zwart. Had ik niet eerder gezien. Ik ken CD’s als zilver glimmend, een enkele goudkleurig exemplaar, maar deze zwarte klinkt ook heel prima. Professioneel geluidje.
Centrale figuur in Cafebar 401 is zanger, gitarist en pianist Tije Oortwijn, tevens de componist van alle nummers. Hij heeft een soepele stem, waarin hij veel dramatiek weet te leggen. Trillers, af en toe de kopstem op, soms wat klagerig. Om aan te duiden waar Cafebar 401 muzikaal ongeveer te plaatsten valt worden veel namen genoemd. Ik kan me in enkele daarvan wel vinden: Coldplay, Queens of the Stone Age en vooral ook Muse. De kopstem, de dramatiek, de piano. De bij Muse immer dreigende pathetiek wordt door de Nederlanders wat beter buiten de deur gehouden. Namen die ik toe zou willen voegen zijn Foo Fighters en in de ballads Crowded House.
De plaat kent een mooie balans tussen stevige rocksongs en wat gevoeliger momenten. Hoogtepunten zijn naast de genoemde single ‘Many left here long before’ met een mooi gitaargrapje en het energieke, Muse-achtige ‘Senses working overtime’, met een fantastische riff. Niet alle nummers zijn even sterk, sommige lijken wat op elkaar. Rockclichés en softigheid liggen soms op de loer.
Een zwak punt van Cafebar 401 vind ik de teksten. Grote woorden, existentiele onderwerpen als liefde, dood, de mens ‘als concept an sich’, maar de diepgang is suggestie, het moet vooral goed klinken. Een passage als ‘Senses working overtime/Come on baby, work my mind/Sweat is dripping down my face/Her ecstacy is overwhelming/And I don’t even know your name’ wisselt wel erg onhandig van persoonsvorm. En wat te zeggen van: ‘Hasty humans/Leave your troubles behind you/Why don’t you sing/And let this song remind you/We should live for something worth the bother/And we all should have something worth to die for.’ Relirock? Een associatie die zich nog sterker opdringt in het met strijkers opgeluisterde Using few words, waar god en de duivel daadwerkelijk benoemd worden. ‘Bob Ross on drugs’ vind ik weer wel een aardige vondst. Heeft Tije naar Paul de Leeuw gekeken?
Nederland heeft er een interessant bandje bij. Ik zie de festivalweide al plat gaan.
Aanvullende informatie:
11 tracks, 40:15
Label VS: Wampus Multimedia www.wampus.com
Distributie: Pink records www.pinkrecords.nl
Website: www.cafebar401.nl
