Alweer een nieuw bandje uit Engeland dat de popgeschiedenis recyclet. Hier gaat dus weer een reeks namen volgen van waar het allemaal ontzettend op lijkt. Origineel is het geluid van The Delays derhalve bepaald niet te noemen, al lopen de invloeden nogal uiteen. Een leuk plaatje levert het wel weer op. Eentje om vrolijk van te worden, met optimistische teksten, extatische melodieen en mooie samenzang.

Na een vreemde sample van keteldrums als intro is het eerste dat opvalt een galmende vrouwenstem, om precies te zijn die van Elizabeth Fraser van de Cocteau Twins. Blijkt het toch Greg Gilbert te wezen, weldegelijk van het mannelijke geslacht. De kopstem staat niet continu op. Als hij `gewoon` zingt blijft er een soepel, enigszins geknepen geluid over, helder met een schurend randje. Een beetje als van Finn Andrews van The Veils, het succesvolle bandje waar The Delays samen mee op tournee zijn. In Groot Brittanie zijn The Delays het hoofdprogramma, op het vasteland The Veils.

De meeste nummers van Faded Seaside Glamour, het in Engeland jubelend ontvangen debuutalbum, zijn te omschrijven als Britpop interpretaties van klassieke jaren zestig groepen als The Byrds, The Mamas and the Papa en The Hollies. Mooie samenzang en twinkelende gitaren alom dus. Bandjes als Teenage Fanclub, Stone Roses, The La`s, Smiths, Sundays en Oasis zijn niet ver.

Na de verbazing over de wederopstanding van The Cocteau Twins in Wanderlust kunnen de twee singles die volgden, Nearer Than Heaven en Long Time Coming, me niet bijster boeien. Tamelijk Middle of the Road. Echt pakken doet de plaat pas vanaf liedje vier, een meeslepende `Bedroom Scene`. No Ending is een emotionele ballad die bij de strot pakt en toont dat deze jongens uit Southampton echt wat in huis hebben. Dit gaat aardig richting Radiohead, als het ware.

Volgen nog een paar vrolijke Byrds-imitaties, en worden in Stay Where You Are weer heel andere gebieden van de muziekwereld bezocht. Een langzame elektrogroove als waren we in de disco. Met hemelse zang, prachtig nummer. Daarna raakt de plaat in erg rustig vaarwater. Ballads op het randje van de kitsch en qua zang van de vocale mogelijkheden van Greg Gilbert. Na nog een vrolijk moppie Byrds wordt afgesloten met On, en dat is gewoon exact The Stone Roses.

Het is aangenaam luisteren naar het zonnige geluid van The Delays, mits je tegen het toch wel typische stemmen van Greg Gilbert en zijn broer Aaron kunt. Daar staat tegenover dat er wel erg letterlijk van anderen gekopieerd wordt, sterke refreinen ten spijt. Het lijkt af en toe wel een verzamelalbum met heel verschillende artiesten. Mooie samenzang, prachtige gitaren, soms wat kitscherig en overgeproduceerd helaas. Gelukkig staan er tussendoor een aantal nummers die echt een emotionele snaar raken, en nieuwsgierig maken waarheen de jongens van The Delays zich zullen gaan ontwikkelen.

Aanvullende informatie:
12 tracks, 42:12
Label: Rough Trade, tradcd114 www.roughtraderecords.com
Distributie: De Konkurrent www.konkurrent.nl
Website band: www.thedelays.co.uk
Website album: www.fadedseasideglamour.co.uk