REVIEW

Michael Mantler - Concertos

Jan Luijsterburg | 29 januari 2009

Onvermoeibaar beslecht de oorspronkelijk uit Oostenrijk afkomstige componist, trompettist en bandleider Michael Mantler de grenzen tussen jazz, modern klassiek (new music) en rock. Zijn nieuwste project, zeven concerten voor evenzoveel soloinstrumenten, begeleid door het Kammerensemble Neue Musik Berlin onder leiding van Roland Kluttig, grijpt terug op zijn vroege Amerikaanse werk eind jaren 60 met het Jazz Composer’s Orchestra.

Michael Mantler - ConcertosIn de vele tussenliggende jaren speelden teksten en zang een belangrijke rol in zijn werken. Pinter, Beckett, Paul Auster en vele anderen werden gezongen door iconen als Robert Wyatt, Jack Bruce en Marianne Faithfull. Nu dus niets van dat al: louter instrumentale muziek. Het project is er niet minder spannend en fascinerend om.

De composities van Mantler laten zich zelden gemakkelijk kennen. Geen onmiddellijk pakkende melodieen, complexe muziek die zich eerder meester maakt van het verstand dan van de onderbuik. De uitgeschreven muziek, de partituren zijn te downloaden van Mantler’s website, laat ruimte voor improvisaties van de solisten, afkomstig uit diverse muziekstromingen.

Mantler opent het bal zelf met een schetterende solo op hermetisch, hoekig orkestspel. De heldere sound van jazzgitarist Barne Roupé mengt mooi met het om de beurt in dissonanten haperend en vrolijk huppelend orkest. Datzelfde geldt voor het concert voor saxofonist Bob Rockwell. Pedro Carneiro is een virtuoos op de marimba en vibrafoon, die hij gelijktijdig bespeelt in het stuk MarimbaVibe. Een hortend en stotend stuk dat doet denken aan John Adams. Vol spanning, waarbij de piano van Majella Stockhausen al een beetje vooruit loopt op haar eigen concert, twee stukken verder op de CD.

Op analoge wijze verzorgt Barne Roupé een tweede stem in het tromboneconcert met Roswell Rudd, dat een aan Louis Andriessen refererende ritmiek heeft. Stockhausen, inderdaad dochter van componist Karlheinz, verloochent haar achtergrond niet in een hamerend pianoconcert dat in de tweede helft ook tedere passages kent. De finale is voor Pink Floyd drummer Nick Mason met fraai percussiespel op een minimal achtige basis, waar Roupé een lekkere rock riff tegenaan gooit.


Aanvullende informatie:
7 tracks, speelduur 59:07
Label: ECM 
Distributie: Challenge 
Website Michael Mantler: www.mantlermusic.com


EDITORS' CHOICE