Lauren White heeft niet alleen haar vocal coach gemeen met Norah Jones. Ze heeft ook dezelfde hazelnoot bruine ogen. Maar daarmee houden de overeenkomsten dan ook op. De aantrekkelijke, getalenteerde twintigjarige Texaanse klinkt op haar debuutschijf ‘At Last’ niet alleen helderder, maar ook jonger dan haar inmiddels wereldberoemde landgenote. 
En eigenlijk is dat laatste het enige verwijt dat men deze jongedame kan maken. Daardoor kan zij in het door Ira Gershwin gecomponeerde openingsnummer ‘My One And Only’ niet de diepgang bereiken die bijvoorbeeld een illustere voorgangster als Billie Holiday in dit nummer tentoon zou spreiden. En eigenlijk geldt dat voor elke song.
‘Blue Bayou’ van Roy Orbison is door meerdere memorabele damesstemmen geïnterpreteerd waaronder de door mij geadoreerde Linda Ronstadt en in die klasse bevindt Lauren zich voorlopig nog niet. Ook een standard als ‘My Funny Valentine’ is al meerdere malen door prachtige vrouwenstemmen neergezet waardoor White’s versie al bij voorbaat het onderspit moet delven.
Tegen iemand als Rachelle Ferrell kan zij in dit verband (nog) niet op. Betekent dit nu dat ik dit een slecht album vind? Welnee, integendeel. De dame in kwestie heeft voldoende potentieel en wordt daarnaast uitgebracht op een label dat uitblinkt in opnamekwaliteit en in het aanbieden van een begeleiding op topniveau met rasmuzikanten zoals Anthony Wilson op gitaar, Bill Cunliffe op piano en Ricky Woodard op tenor saxofoon. Het enige wat deze dame nodig heeft om tot de absolute top te gaan behoren is tijd om te rijpen. En het mooie is dat ze daar niets voor hoeft te doen.
