Zoals het hippe DJ’s betaamt werken Justin Crawford en Luke Cowdrey uit Manchester onder vele verschillende namen. Het bekends zijn ze als The Unabombers, opererend vanuit hun Electric Chair club. Als Elektrons brengen ze, geholpen door een schare vocalisten, een vrolijke kruising van soul, funk, disco en house. Toegankelijk, lekker groovend en uitermate afwisselend. 
Invloeden en vergelijkingsmogelijkheden te over, bij ieder nummer weer andere.
Dirty Basement lijkt op Missy Elliot, Hurry on Down zou zo van Moby kunnen zijn. Stop Hold It heeft de typische brutale meidenrap die ooit door Neneh Cherry uitgevonden werd.
In Classic Cliché lijken The Supremes wederopgestaan, met ‘Whoop, whoop, haaaa’ koortjes.
Be with you lijkt op de aalgladde jazzy discosoul van bijvoorbeeld the SOS Band.
Opgebouwd als een gevarieerde DJ set gaan de nummers naar het eind meer grooven, de dansvloer indachtig.
Don’t Give Up, met Holly Backler, is redelijk onweerstaanbaar, in Wishing wordt even heel spacy gas teruggenomen, om met het door Afrikaanse percussie ingeleide, door Pete Simpson gezongen Joy in een meeslepende climax te eindigen, die me aan de laatste CD van Moloko doet denken.
Origineel is Red Light Don’t Stop bepaald niet, maar dat is juist modern. Eclectisch, van alles wat, met een goed oor voor lekkere melodietjes. Een beetje als Basement Jaxx, om er nog maar een naam tegenaan te gooien. Veel potentiele hits, hoewel de beats daar misschien net een tikje te dancegeorienteerd voor zijn. Erg aantrekkelijk schijfje, dat veel mensen moet aanspreken, maar nu ook weer niet meteen het meest spannende dat in deze sector geleverd wordt.
Aanvullende informatie:
12 tracks, speelduur: 52:10
Label: Wall of Sound
Distributie: Pias
