Hoewel hij tegenwoordig bekender is vanwege zijn opzichtige junkiegedrag (op het moment van schrijven leeft hij nog) is voormalig Libertine Pete Doherty er in geslaagd een even rommelig als fantastisch debuutalbum af te leveren met zijn nieuwe bandje Babyshambles. Het rammelt, klinkt vaak vals, maar alles klopt, en werd genadeloos direct vastgelegd door Mick Jones, van The Clash, die dat als geen ander kan.

Met zestien tracks in 64 minuten is Down in Albion een lang album. Doherty kan dan meestal te stoned zijn om uit zijn ogen te kijken, liedjes schudt hij nog altijd zo uit zijn mouw, en daar zitten veel hele goede tussen. Eigenlijk zijn er maar twee of drie iets mindere bij, zoals What Katie Did Next.

Een paar reggaeliedjes, eentje met een kennis uit de bajes, een enkele ballad (de prachtige nieuwe single Albion), maar vooral veel direct meezingbare gitaarsongs onder invloed van de rijke Britse muziekgeschiedenis vanaf de jaren 60. Met een grote stem is Doherty niet gezegend, maar zijn schurend en doorleefd geluid, dat de ruigheid van een Arno Hintjens kruist met Johnny Rotten gesneer met rollende ‘r’, is perfect voor wat hij te melden heeft.

Het ‘we klooien maar wat aan’ imago van Babyshambles, waarbij men net zo gemakkelijk onaangekondigd optreedt op iemands feestje of op een parkeerplaats dan dat er een stadionoptreden afgezegd wordt, is perfect naar CD vertaald. Een geniale en bijzonder lekkere puinhoop. Kate Moss zingt op het openingsnummer zoals van een fotomodel verwacht mag worden: lijzig uit de maat en flink vals. La belle et le bête, een titel op de uitgeteerde lijven geschreven. De teksten zijn sowieso mooie persoonlijke inkijkjes in een getroebleerd brein. Fuck Forever, if you don’t mind, want ook Engelse junkies blijven gentlemen.

Wat de opnametechniek van Mick Jones ook maar eens duidelijk maakt is dat een goede geluidskwaliteit goed samen kan gaan met spontaan en rommelig spel. Er gaat van alles mis, maar het klinkt geweldig, alsof je er zelf bij bent. Je zou nog bijna gaan denken dat de vele fouten ingestudeerd zijn; dat zou pas helemaal knap wezen. Nee, zo leep zijn ze ook weer niet. Laat je niet afleiden door de roddelbladen: Pete Doherty is een groot muzikant. Nu maar hopen dat hij het nog eventjes volhoudt onder de levenden, want die spelen mooier dan de doden.


Aanvullende gegevens:
16 tracks, speelduur 63:58
Label: Rough trade records 
Distributie: de Konkurrent 
Website Babyshambles: www.babyshambles.net