Deze DVD maakt deel uit van de serie The Christopher Nupen Films, en bevat twee documentaires van deze gedreven maker van muziekdocumentaires over het fenomeen Andrés Segovia. Het zijn twee heel verschillende films, die samen een mooi beeld geven van de man die ervoor zorgde dat de klassieke gitaar na eerdere bloeiperioden weer een belangrijk en populair instrument werd.
Segovia at Los Olivos, de eerste film, stamt uit 1967, toen Segovia 75 jaar oud was. In zijn riante villa aan de Costa del Sol vertelt de markante gitarist uitvoerig over zijn keuze voor de gitaar, in een prachtig soort Engels, met een Spaans rollende R. In zijn jeugd leerde hij ook andere instrumenten bespelen, maar als hij geen gitarist geworden was zou zijn leven volledig mislukt zijn, zo vindt hij.
De gitaar is alle instrumenten ineen, maar dan beter. Bescheidenheid is niet de eigenschap die het meest in het oog springt bij de oude meester. Hij is geweldig en dat weet hij erg goed.
Demonstreren doet hij het ook, in ontspannen gespeelde stukjes van onder meer Bach, Torroba en Granados, alles in zijn kenmerkende romantische stijl, met zijn enorme handen die opvallend spitse vingertopjes hebben. Na een eerdere mislukte poging, waarbij Segovia tot de conclusie kwam dat hij niet voor machines kon spelen, kwam deze film tot stand met nieuwe, stille camera’s.
Een kunstmatige situatie was er zeker ook bij de tweede film, Andrés Segovia: The Song of the Guitar uit 1976. Dit is in verschillende opzichten een totaal andere film. De muziekfragmenten maken een grotere deel uit van de film, en werden opgenomen het Alhambra in Granada. Dat moest ’s nachts gebeuren, omdat er overdag duizenden toeristen door en rond de paleizen proberen te lopen. Ook bij kunstlicht is het een uiterst fotogenieke locatie, maar de toen inmiddels 84-jarige meester oogt wel aanzienlijk meer gespannen dan in de eerdere film. In sommige stukken zijn de slordig krakende noten talrijk, maar daar maalt Segovia meestal niet om. Zijn uitvoering van het beroemde Asturias (Leyenda) van Albéniz is een wel heel eigenzinnige interpretatie, waarin accenten totaal anders gelegd worden dan gebruikelijk. Het tekent de romantische aard van Segovia, de vrijheid waarmee hij met partituren om kan springen. Verder zijn er stukken van onder andere Scarlatti, Granados, Rameau, Ponce, Bach en Torroba. Het idee om de gitarist voor de camera te laten optreden in een mooi kasteel is later door John Williams nog eens gepikt, met zijn The Seville Concert in Los Reales Alcázares.
Tussen de muziek door vertelt Segovia buiten beeld, begeleid door fraaie sfeerbeelden van de omgeving, over zijn jeugd, waarbij nogal wat verhalen doubleren met de eerste film. Ze komen er smakelijk en routineus uit: hij vertelde ze duidelijk erg vaak. Zijn leven was een stijgende lijn, vond hij, en het was bovendien een erg lange. Zijn laatste concert gaf hij op 94-jarige leeftijd, enkele weken voor zijn dood. Prachtig deze muzikale legende nog te kunnen zien en horen.
Aanvullende informatie:
Speelduur films: 57 + 48 minuten
Regie: Christopher Nupen
Productie: Allegro films www.allegrofilms.com
Extra’s: introducties door Christopher Nupen (10 minuten), Music only option (41 minuten), en compilatiefilm Allegro Molto uit 25 muziekdocumentaires van Nupen (39 minuten)
Taal: Engels, ondertiteling Engels, Frans, Duits, Spaans en Italiaans
Beeld: 4:3 (introducties anamorf 16:9, The Song of the Guitar niet-anamorf 16:9)
Geluid: stereo
Uitgave: Opus Arte www.opusarte.com
Distributie: Codaex
